Oorlog in Koerdistan

Het is een "vervelende" oorlog daar in Koerdistan. Om meerdere redenen. Als de Koerdische bevrijdingsbeweging - ondanks haar interne tegenstellingen en rivaliteiten - te sterk wordt, moeten gezworen vijanden als Turkije, Syrië, Iran en Irak het zowaar op een akkoordje gooien om de rebellen gezamenlijk de kop in te drukken. Maar "de Koerdische kwestie" ligt ook zwaar op de maag van Europa dat - in de vorm van een vluchtelingenstroom - geconfronteerd wordt met de gevolgen van dit conflict. De houding van de Europese Unie tegenover de Koerdische vluchtelingen getuigt echter van geïnstitutionaliseerde xenofobie en een totaal gebrek aan humanitaire solidariteit.
Koerdisch anti-imperialisme
Het gewapend conflict tussen Koerdische rebellen en de staten die zich het grondgebied van hun volk hebben toegeëigend, dateert al van enkele eeuwen geleden. Tussen de 16de en 19de eeuw hadden de Koerdische vorsten zich niet kunnen handhaven tegenover de Turkse en Perzische imperialistische overmacht. De geografische afzondering van de Koerdische gemeenschappen tussen de bergmassieven, maar ook de onderlinge rivaliteiten hadden hen parten gespeeld. Nochtans zouden de talrijke opstanden in de 19de eeuw telkens getuigen van een ontwakend nationaal gevoel. Dat ontluikend nationalisme uitte zich ook op cultureel vlak, o.m. via het tweetalig Turks-Koerdische dagblad Kurdistan dat vanaf 1898 uitgegeven werd in Caïro, Geneve, Folkstone, Constantinopel en opniew Caïro.
Bij het begin van de 20ste eeuw groeide de Koerdische beweging nog. Wanneer de Jong-Turken in 1909 alle niet-Turkse verenigingen, scholen en publicaties in het Ottomaanse Rijk verbieden èn er executies en gevangenisstraffen volgen, belet deze zware repressie niet dat in 1912 een eerste goed gestructureerde politieke partij wordt opgericht door Koerdische studenten: Hevi ("De Hoop"). De politieke beweging krijgt vanuit Diyarbekir vertakkingen in verschillende Koerdische steden.
De Eerste Wereldoorlog vormt een uiterst belangrijk scharniermoment in de Koerdisch politieke geschiedenis. Het Ottomaanse Rijk had zich, via een bondgenootschap met het Duitse Rijk en de Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie, aan de kant van de verliezers geschaard. In zijn achtertuin had het af te rekenen met Arabisch nationalisme, dat zich militair vertaalde in een anti-Turkse guerillastrijd die handig werd georganiseerd door de Britse officier T.E. Lawrence. Maar ook de opstandige Koerden roeren zich en nodigen de Britten zelfs uit naar hun regio. De Turkse reactie was keihard: middels gedwongen volksverhuizingen naar Turkse streken probeert Ankara de Koerden te assimileren.
Sévres en Lausanne
Na de wapenstilstand groeit even de hoop op een zelfstandig Koerdistan. Op 10 augustus 1920 werd het verdrag van Sévres getekend door de Volkerenbond. Het verwees naar de 14 punten van president Wilson en naar "het recht van de naties om over zichzelf te beschikken". Het Ottomaanse Koerdistan moest een nationale staat worden, maar andere gebieden (Koerdistan onder het Frans mandaatgebied en het Perzisch Rijk) werden er niet bij betrokken. Twee jaar later, op het verdrag van Lausanne (1922), wordt de Koerden-kwestie herleid tot de erkenning van nationale rechten van de Turkse Koerden. De minimalistische verworvenheden, vervat in het verdrag van Sévres, werden van de baan geschoven door het Turkse verzet en het verraad van de Britten tegenover de Koerden. Een arbitraire opdeling in mandaatgebieden (eigenlijk pseudo-kolonies), overeengekomen door Engeland en Frankrijk op basis van het Sykes-Picot-verdrag (1916), bezegelt het lot van Koerdistan. De dekolonisatie op de diverse wereldcontinenten brengt geen onafhankelijkheid met zich mee.
Halabja
Koerdistan blijft dus verdeeld onder Turkije, Syrië, Iran en Irak. Binnen die vier staten krijgen de Koerden het zwaar te verduren. Op enige steun van het westen hoeven ze niet te rekenen. Integendeel! De Turkse bondgenoot is na de Tweede Wereldoorlog van kapitaal belang in de westerse geopolitieke strategie tegenover de communistische dreiging van de USSR. Het Turks leger wordt tijdens de Koude Oorlog (1947-1989) daarom goed bewapend door de NAVO. Verbaast het in die context dat een deel van de Koerdische verzetsbeweging zich in NAVO-land Turkije, met zijn door het leger gesteunde extreem-rechtse terreurgroep Grijze Wolven, uiteindelijk marxistisch-leninistisch opstelt ? Want wat de Turken met die wapens uitrichten jegens de eigen bevolking is van secundair belang voor het Westen.
Hetzelfde "realpolitieke" principe geldt voor Irak dat eveneens militair wordt gesteund tijdens de Eerste Golfoorlog tussen Iran en Irak (1980 - 1989). Sadam Hoesseins regime vormt dan immers een seculiere dam tegen het totalitaire Islam-fundamentalisme dat Ayatollah Khomeini vanuit Iran verspreidt. In 1988 vallen er duizenden doden als het Iraakse leger het Koerdische stadje Halabja met gifgas bombardeert. De operatie was een vergelding en waarschuwing voor de Koerdische guerilla ("pesjmerga") tegen Sadam Hoessein. Pas na de jongste Golfoorlog (1991), waarin de afvallige Sadam Hoessein werd verslagen, creëren de troepen van de westerse landen een feitelijke "vrije zone" met enig zelfbestuur in Iraaks Koerdistan. Deze "vrije zone" wordt echter nooit internationaal erkend.
Europese en Belgische betrokkenheid
Op het internationaal vlak is West-Europa hoe dan ook betrokken partij in het Koerdische vraagstuk. Turkije is immers lid van de NAVO en van de Raad van Europa. Als dusdanig is Turkije een militair-politieke bondgenoot van de West-Europese landen en van België. Ondanks de onderdrukking van de Koerden blijft deze positie van Turkije ongewijzigd. Ook de gemeenschappelijke buitenlandse politiek van de Europese Unie is, zoals steeds, erg halfslachtig: Turkije mag niet bij het elitaire EU-clubje wegens een slecht rapport voor mensenrechten, maar het mag wel wapens kopen om Koerden en Assyrische christenen bloedig te onderdrukken. Een handig handelsakkoord maakt dat allemaal wat makkelijker en verzekert meteen de Westerse economische belangen in dat afzetgebied.
België is als lidstaat van de NAVO, de Raad van Europa en de Europese Unie medeverantwoordelijk voor de huidige coöperatie met Turkije. Maar de Belgische betrokkenheid is groter dan de deelname aan multilaterale bondgenootschappen en het afsluiten van diplomatieke akkoorden. Op 10 juli 1996 maakte het dagblad Turkish Daily News een samenwerkingsakkoord bekend tussen "security chief Alaadin Yüksel on behalf of Turkey and by General Commander of Gendarmerie Willy De Ridder on behalf of Belgium". Na de ondertekening had De Ridder een onderhoud met de toenmalige Turkse minister van Binnenlandse Zaken, Mehmet Agar. Die zal in november van datzelfde jaar moeten aftreden na een bizar auto-ongeval waarin een politiechef, een gangster en zijn maîtresse omkomen. Uit een onderzoek wordt immers een web van politieke corruptie, omkoping van politie en maffiapraktijken blootgelegd. Mehmet Agar is daarbij betrokken.
MED-TV
Het Belgisch-Turkse samenwerkingsakkoord blijft evenwel niet zonder gevolgen. Het Koerdische televisiestation MED-TV, gevestigd in Denderleeuw, wordt het doelwit van een brutale raid door de Belgische rijkswacht, die zodoende het verlengstuk wordt van de Turkse repressiepolitiek.
De uitzendingen van MED-TV zijn al langer een doorn in het oog van de Turkse regering. MED-TV heeft immers een informatieve impact op de Koerdische dia-spora in West-Europa en moet het zwijgen worden opgelegd. De in de media fel bekritiseerde raid was een duidelijke vorm van politionele intimidatie.
De EU en Vande Lanotte versus oorlogsvluchtelingen
Niet enkel bestendigen de westerse landen het Turks-Koerdische conflict door hun hypocriete houding tegenover de schending van de mensenrechten in Turkije, maar bovendien getuigt hun houding tegenover de Koerdische slachtoffers van een kille onmenselijkheid en een totaal gebrek aan begrip. De arrogante manier waarop Duitsland Italië beschuldigde van te veel mededogen tegenover Koerdische vluchtelingen, lag in de lijn van de Duitse politiek. Als een van de grootste wapenleveranciers aan het Turkse regime voeren onze oosterburen al enkele jaren een "zero-tolerance"-politiek tegenover sympathisanten van de Koerdische verzetsbeweging PKK en verscherpt het zijn strenge controle op Koerdische migranten en vluchtelingen.
SP-minister Vande Lanotte houdt evenmin van Koerdische asielzoekers. Trouwens van geen enkele categorie asielzoekers. Dat bleek bij de jongste asielwet. Een vluchteling moet nu haast zwart op wit, liefst in drievoud en zonder enige ruimte voor twijfel kunnen bewijzen dat hij of zij vervolgd werd in het land van oorsprong, wil hij erkend worden. Amnesty International stelde de ongenuanceerdheid van de Belgische asielwetgeving al aan de kaak en kapittelde ze als bevooroordeeld. De wet is nochtans het geestelijke kind van "socialist" Vande Lanotte. Een zekere partijpolitieke berekening is niet vreemd aan deze harde opstelling. Het nieuwe asielbeleid past perfect in de SP-strategie tegen het Vlaams Blok. Met dit imago van hardliner hoopt SP-boegbeeld Vande Lanotte te verhinderen dat het Blok xenofobe gevoelens bij een deel van het traditionele SP-kiezerskorps electoraal verzilvert. Aangezien de Vlaamse meerderheid slechts uit de helft plus één van de parlementsleden bestaat, miste de dreiging van SP'er Jef Sleeckx om te breken met de meerderheid zijn effect niet. De "socialistische" minister Vande Lanotte bond in en beloofde de Koerdische hongerstakende asielzoekers (voorlopig) niet uit te wijzen. Vervolgens ging de Wetstraat over tot de agenda van de dag. Alsof hiermee het dossier van de baan is¼ Dat dit niet het geval is werd bewezen door de stroom bootvluchtelingen richting Italië.
Een fundamentelere aanpak van dit dossier is daarom vereist. Die impliceert een correcte inschatting van de oorlogssituatie in Turks-Koerdistan, met al zijn tragische menselijke gevolgen. En op langere termijn de erkenning van het zelfbeschikkingsrecht van het Koerdische volk als de enige politieke uitweg uit de militaire fase van dit conflict. Daarbij zijn reeds 30.000 doden gevallen. Zowat 3000 dorpen werden door het Turkse leger geëvacueerd of platgebrand. Vele miljoenen Koerden zijn op de vlucht en leven in erbarmelijke omstandigheden. Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens heeft Turkije op 16 september 1996 veroordeeld voor het gedrag van het Turkse leger in het Koerdische gebied. Er zijn duidelijke bewijzen van folteringen en executies op grote schaal. Desondanks blijven de Verenigde Staten en lidstaten van de Europese Unie de Turkse troepen massaal bewapenen. Dat is de realiteit vandaag.
Wat nu met de Koerdische oorlogsvluchtelingen ? Volgens Vande Lanottes stalen logica moet er een duidelijk onderscheid worden gemaakt tussen "politieke vluchtelingen" en "economische vluchtelingen". Die grens kan echter niet rechtlijnig worden getrokken in het Turks-Koerdische conflict. Want wat met Koerden die niet individueel worden vervolgd, maar wiens bergdorp verwoest wordt door het Turkse leger? Wat met de honderdduizenden Koerden die door de Turkse regeringspolitiek gedwongen worden te verhuizen naar het controleerbare Istanbul en de erbarmelijke toestanden in de Turkse mega-stad ontvluchten ? Daarom was het ballonnetje dat de Volksunie opliet interessant: "Zolang er geen staakt-het-vuren in deze regio afgekondigd wordt, moeten de asielzoekende Koerden als slachtoffers van oorlogsomstandigheden beschouwd worden. Een dergelijk statuut moet in alle Europese landen bepleit worden. Ook voor de Bosnische vluchtelingen is destijds een apart statuut uitgewerkt. Op het moment dat het Koerdische probleem een politieke oplossing krijgt, loopt het statuut af" (persmededeling VU-partijbestuur, 5 januari).
Negationisme
Doet de Europese Unie dat niet, dan maakt het zich schuldig aan negationisme. Nu heeft een marginaal deel van onze samenleving steeds wel een boontje gehad voor vormen van negationisme. Ook bepaalde lieden die zich Vlaams-nationalist noemen en dus bij uitstek begrip, zo niet sympathie, zouden moeten opbrengen voor de Koerdische vluchtelingen. Het simplistische artikel in 't Pallieterke onder de onthullende titel "Koerdische komedie" (7 januari 1998) bewees nog eens dat het extreem-rechtse en xenofobe karakter van dat weekblad het gehaald heeft op de nationalistische motivatie waarmee het Antwerpse tijdschrift werd opgericht. Wij citeren letterlijk: "De komedie over de Koerdische asielzoekers begint ons lelijk de keel uit te hangen. Natuurlijk lopen Koerdische asielzoekers een ernstig risico als ze terugkeren naar Oost-Turkije, naar het oorlogsgebied zelf. Maar als zij zich in de westelijke provincies of in Istanbul vestigen, zijn ze absoluut niet in gevaar. Tienduizenden Koerden hebben zich daar al gevestigd, en ze leven er in relatief veilige (sic) omstandigheden".
Vlaams-Koerdische solidariteit
Tegenover de cynische "realpolitik" van de Europese Unie en de Belgische staat, en tegenover anti-vluchtelingen-standpunten bij een deel van de bevolking, ontwikkelden zich in de loop der jaren gelukkig meerdere solidariteitsbewegingen in Europa. Ook in Vlaanderen kan Koerdistan op hulp rekenen. Het Vlaams Internationaal Centrum (Laanbrugstraat 11 te 1000 Brussel) ontplooit al jarenlang concrete solidariteitsacties. Via het ophalen van kleren via een netwerk van vrijwilligers in talrijke Vlaamse gemeenten, financiert deze volksnationalistische NGO haar projecten in Koerdistan. Deze ontwikkelingshulp bestaat voornamelijk uit opleidingsprojecten met Koerdische jongeren die leren omgaan met bouwmateriaal. Een nuttige taak als men weet hoeveel dorpen vernietigd zijn in het militaire conflict.
In het Leuvense is Paul De Greef erg actief met het Overleg Vlaanderen-Koerdistan (Smoldersplein 3 te 3000 Leuven). Deze geestelijke is een specialist in de Koerdische taal en cultuur. Zijn educatief integratiewerk (o.a. de uitgave van een Koerdisch-Nederlands woordenboek) is complementair met de inspanningen van het Koerdisch Instituut in Brussel (Bonneelstraat 16 te 1210 Brussel) dat daarnaast ook de Turkse desinformatie in Vlaanderen poogt te counteren èn de bevolking probeert te sensibiliseren voor het Koerdische vraagstuk.
Dat doet ook de Belgisch-Koerdische vriendschapsvereniging (Vogelsberg 10 te 3600 Genk) die de Koerdische hongerstakers in Limburg moreel en logistiek ondersteunde. Merkwaardig was wel de reactie van woordvoerder Willy Mebis op onze vraag naar het "Belgische" karakter van zijn vereniging: "We zijn ook in Wallonië actief want wij doen niet mee aan dat nationalisme". Is de Koerdische beweging dan geen concrete vorm van bevrijdingsnationalisme ?
In schril contrast daarmee stond de uitlating van pater De Greef die in het VRT-programma Ter Zake verklaarde dat de Vlamingen wellicht het best geplaatst zijn in dit land om begrip op te brengen voor de Koerden. Hij verwees daarbij naar de jarenlange discriminatie van de Vlamingen in België.
Het jongste initiatief in de rij solidariteitsacties is de Coördinatie "Stop de oorlog tegen het Koerdische volk", die gecontacteerd kan worden via het Koerdisch Instituut.
Op 16 januari organiseerde de Coördinatie in het Huis der Parlementairen een hoorzitting en debat met specialisten in het Koerdische dossier, politici en journalisten. Verder zal een delegatie wellicht in maart een studiereis ondernemen naar Koerdistan.

Verkiezingen en Koerden

Beste mensen,
Alle machthebbers in het Midden-Oosten en ook Europa zijn het over één ding gloeiend eens: de Koerden mogen in geen van hun landen eigen rechten krijgen, omdat Koerden in de andere staten dan onmiddellijk hetzelfde zullen eisen.
Dus zweert men dat er geen Koerdische kwestie bestaat, hoogstens een probleem van economische achterstelling. Als politieke leiders een enkele keer onder vier ogen bekennen dat er een Koerdische kwestie bestaat, dan noemen ze die meteen onoplosbaar. Want, zo zeggen de politieke leiders, de nog jonge bestuurde staten kunnen de Koerden geen speciale rechten geven, wat betreft hun identiteit. Dan zouden deze staten sowieso uiteenvallen. Dat mag onder geen beding, omdat stabiliteit boven alles geldt in een regio die door haar olierijkdom voor iedereen van levensbelang is. Het Westen gaat stilzwijgend met al deze uitgangspunten akkoord. Dit is jammer, want zelfde Turken en Arabieren willen nu west Europese landen van binnenuit veroveren. Ze hebben ongeveer 37 miljoen moslims geëxporteerd naar EU landen en Nederland is zeker bedreigd door de exponentieel groeiende non_integrale bevolkinggroepen die juist door zelfde landen gestuurd zijn .
De onderdrukking van de Koerden heeft grote gevolgen gehad. Miljoenen Koerden zijn uit hun oorspronkelijke leefgebieden gevlucht of verjaagd. Zij hebben zich in de grote steden gevestigd of in het buitenland en ook in Nederland. Deze Koerden worden nu "Turk" genoemd maar ze zijn geen turken!!!
Tijdens de parlement verkiezing accepteren de linkse en de rechtse politieke partijen de Koerdische kwestie niet. Wanneer ze het wel accepteren denken deze politieke partijen dat ze de Turkse stemmen kwijtraken. Dit is niet juist!!!!! Ten eerste de 400.000 mensen uit Turkije die in Nederland wonen zijn niet allemaal van Turkse afkomst. Waarvan circa 180.000 Koerden zijn, ook ongeveer 20.000 lazen uit de zwarte zee gebied en er zijn nog andere groepen die hier wonen. Dus de bewering dat alle 400.000 mensen uit Turkije zich verenigt hebben in een bepaalde Turkse moskee of organisatie is totaal niet juist. Mensen uit Turkije die in Nederland wonen zijn ook zoals in eigen land maar ook in Nederland over verdeeld. Dat uw partij geen juiste informatie heeft over dit onderwerp is een heel ernstige fout, u bent nu toch sterk verwikkelt in deze problematiek door de falende integratie en ook nog meer non_stop instroom van deze grote massa!!.
Daardoor blijft het Koerdische probleem niet langer binnen een afgelegen gebied en afgezien de Iraakse situatie slechter wordt door de burgeroorlog waarvan Iraakse Koerdistan nog niet erkent wordt door de arabieren en Turken. Ze wonen nu in het Midden-Oosten tussen ontzettend veel mensen die hun Koerd zijn niet accepteren. Dus zijn zij voor de gevestigde orde en rust een veel grotere bedreiging geworden.
Het broeit als nooit tevoren in de grote steden van Turkije, waar de haat tussen Turken en Koerden groeit, zeker nu ook hier in Nederland. Want Turken die op die lijsten van de grote politieke staan zijn grotendeels tegen de Koerden.
Nederland heeft dus zich voor de ernstigste bedreiging tot dusver gesteld: een sociale aardbeving zou een deel van dit land kunnen afsnijden en onschuldige Nederlanders dankzij onjuiste politieke beleid kunnen allen kunnen daaronder begraven worden. Turken, arabieren en andere Moslims, hebben in de grote steden, Nederlanders in minderheid gebracht, Ze zijn nu de baas geworden en van hun bestaan de Koerden hier ook niet!
Binnenkort zullen de Nederlandse Koerden hier stemmen voor de 2 e kamer verkiezingen. Waarschijnlijk zal huidige Turkse Arabische bedrog die door kandidaten veroorzaakt is de kwestie ´´Koerden ´´ nog moeilijker maken. Onze stemmen zullen daarmee verloren gaan, want het is duidelijk dat de grote politiek partijen misgeleid zijn door de verkeerde informatie van binnen uit.
Wat betekent deze verkiezingen voor 180 000 Koerden in Nederland en in het algemeen voor alle Koerden, zal hiermee de rechten van de Koerden van tafel geveegd worden, of niet ?
We roepen onze grote politieke partijen dat ze deze problematiek niet uit de oog verliezen en ook met een eerlijke oplossing komen voor Turken, Koerden en Arabieren. Zoals iedereen het al weet is ontkenning nooit een oplossing geweest.
Met vriendelijke groet,
Kadir Dogan

Kürdistan sorunu, ulusal bir sorundur. Toprak sorunudur. Bagimsizlik sorunudur. „Kürt sorunu“ savunucularinin karsi ciktigi meselede budur. Onlar, Türk egemenlik sisteminin „Devletin ülkesi ve milletiyle b?lünmez bütünlügünün“ resmi yaklasimin savunuculari olduklarindan, Kürdistan sorununu, toprak, bagimsizlik sorunu olmaktan cikarip bireysel haklar düzeyine indirgeyerek, bununda merkezi devlet düzeninde boy verecek demokrasi ile saglanacagi yaklasimlariyla Türk egemenlik sisteminin degirmenine ha bire „kardeslik“, „dostluk“ adina su tasimaktadirlar.

De vuile oorlog tegen het terrorisme in Turkije

auteur / publicatie: 03 Buro Jansen & Janssendatum: 23 maart 2006

Informant zet zijn werk voor de Turkse geheime dienst op tapeDe laatste maanden is het erg onrustig in Semdinli, Turkije. Na een bomaanslag op een boekwinkel, de betrokkenheid van de geheime dienst bij die aanslag, een parlementair onderzoek, een aanklacht tegen een generaal van het Turkse leger volgt nu een rechte rug van de Turkse generale staf tegen deze vervolging. ‘De Turkse generale staf geeft geen toestemming voor strafvervolging van generaal Yasar Büyükanit. Met de standpuntbepaling van de militairen komt voorlopig een einde aan een zaak die in Turkije de afgelopen weken tot grote opschudding heeft geleid’ (NRC 18 maart 2006). De aanslag in Semdinli is geen incident, maar eerder de praktijk van de vuile oorlog tegen het zogenaamde terrorisme van de Koerden.Eerst wat gebeurde er in SemdinliOp 9 november 2006 werd er vanuit een witte auto een bom gegooid naar de Umut boekwinkel in Semdinli in zuid oost Turkije. Een persoon werd door de bom gedood en een persoon raakte gewond. Omstanders konden de auto omsingelen en wilden de daders uit de auto sleuren. Deze schoten toen op de omstanders waarbij opnieuw een dode en enkele gewonden vielen. De Turkse politie die arriveerde ‘bevrijde’ de daders uit de handen van de woedende menigte.Een van de omstanders had in de auto drie machinegeweren gevonden en een identiteitsbewijs van een lid van de Turkse geheime dienst met de naam Ali Kaya. Later bleek de auto ook op naam te staan van de Turkse geheime dienst. Het lijkt er sterk op dat de aanslag een wraak actie was tegen Mehmet Zahit Korkmaz de eigenaar van de boekwinkel. Of de aanslag was gericht op Seferi Yilmaz, een voorbijganger, die wel omkwam. Yilmaz was betrokken geweest bij een aanslag van de PKK in 1984 en had daarvoor 15 jaar in de gevangenis gezeten. In 2000 was hij vrijgekomen. Het NRC schrijft over de betrokkenheid van het leger: ‘Generaal Büyükanit, nu nog bevelhebber van de landmacht, staat op de nominatie om later dit jaar stafchef van het hele Turkse leger te worden. Een openbaar aanklager in de Oost-Turkse stad Van heeft hem ervan beschuldigd banden te hebben met een paramilitaire groep die in de Koerdische regio betrokken was bij de strijd tegen de PKK van Abdullah Öcalan. Daarnaast zou de generaal hebben geprobeerd de rechtsgang op ontoelaatbare wijze te beïnvloeden. De openbaar aanklager doelde daarbij op de gebeurtenissen na een bomaanslag, vorig jaar, in het stadje Semdinli, eveneens in het oostelijke Koerdische gebied in Turkije. Na die aanslag, die waarschijnlijk het werk was van een paramilitaire groep, zei generaal Büyükanit dat hij een van de daders kende, en hij duidde hem aan als "goede man".’ (NRC 18 maart 2006)Informanten, doodseskaders, geheime diensten en het legerDe zaak is niet nieuw en lijkt te passen in de langlopende betrokkenheid van het leger en de geheime dienst bij doodseskaders die worden ingezet tegen de Koerden in het Oosten van Turkije. Het Parool schrijft op 18 november 2005: ‘De gebeurtenissen in Semdinli doen denken aan het Susurluk-schandaal dat Turkije schokte in 1996. Een maffialid, een hoge politieofficier en een politicus werden toen na een ongeluk dood in een auto aangetroffen. Na die ontdekking deden geruchten de ronde over banden tussen de Turkse veiligheidsdiensten en de georganiseerde misdaad. Sommige politieagenten en militairen zouden criminelen inschakelen om, in de strijd tegen de PKK, vuile zaakjes op te knappen. Enkele kleine vissen belandden in de gevangenis, maar de zaak werd daarna al snel in de doofpot gestopt.’Een van de informanten die bekend is onder de naam Yeşil, heeft nu zijn daden op tape gezet om zich te beschermen tegen de Turkse staat en vervolging. Yeşil wordt gevreesd onder Koerden. Als leider van een doodseskader/informant/huurmoordenaar pleegde hij vele gruweldaden in het Oosten van Turkije. Iedere Koerd was en is volgens hem lid van de PKK.
Externe links: samenwerking georganiseerde criminaliteit en staat informant voor de Turkse geheime dienst zet zijn d
Kürdistan sorunu, ulusal bir sorundur. Toprak sorunudur. Bagimsizlik sorunudur. „Kürt sorunu“ savunucularinin karsi ciktigi meselede budur. Onlar, Türk egemenlik sisteminin „Devletin ülkesi ve milletiyle b?lünmez bütünlügünün“ resmi yaklasimin savunuculari olduklarindan, Kürdistan sorununu, toprak, bagimsizlik sorunu olmaktan cikarip bireysel haklar düzeyine indirgeyerek, bununda merkezi devlet düzeninde boy verecek demokrasi ile saglanacagi yaklasimlariyla Türk egemenlik sisteminin degirmenine ha bire „kardeslik“, „dostluk“ adina su tasimaktadirlar.

MAKALELER

"Yedi düvelle savaþ"

Geçmiþi geleceðe baðlayan anýlar

Barbarlýk bataklýðýnda bir ülke: Türkiye Musul gerçeði ve "tarihi haklar" masalý

«Kürt çaðý» Hegemonyacýlýða misilleme

Vatan, insan ve demokrasi

Bilgi toplumu ve Kürt sorunu

XoybûnMilli Kurtuluþ için Ermeni ve Kürt Komitesi

Garisan‘lý þeyh Abdurrhaman‘ýn öldürülmesi

En anlamlý iki armaðan

Kürt sorununda 'yeni aþama'; serap ve gerçekler

Kürdistan sorunu, ulusal bir sorundur. Toprak sorunudur. Bagimsizlik sorunudur. „Kürt sorunu“ savunucularinin karsi ciktigi meselede budur. Onlar, Türk egemenlik sisteminin „Devletin ülkesi ve milletiyle b?lünmez bütünlügünün“ resmi yaklasimin savunuculari olduklarindan, Kürdistan sorununu, toprak, bagimsizlik sorunu olmaktan cikarip bireysel haklar düzeyine indirgeyerek, bununda merkezi devlet düzeninde boy verecek demokrasi ile saglanacagi yaklasimlariyla Türk egemenlik sisteminin degirmenine ha bire „kardeslik“, „dostluk“ adina su tasimaktadirlar.

Milli Kurtuluþ için Ermeni ve Kürt Komitesi

1864 yazýnda Ermeni liderlerinden Atom Karapetyan, temsilcilerini Dirican‘dan Yukarý Dersim‘e(Dêrsima Çiya) [1938 Dersim ayaklanmasý‘nýn lideri Seyyid Rýza‘nýn babasý olan] Seyyid Ibrahim‘in yanýna gönderdi. Temsilciler, on gün Seyyid Ibrahim‘in evinde kaldýlar, kendisiyle konuþtular. Seyyid 0brahim sonunda tüm aþiret reislerinin katýlacaklarý bir toplantýnýn yapýlmasýný önerdi. Toplantý 10 Ekim 1864‘te Portek[Pertek?] köyünde baþladý.Toplantýda temsilcilerini Türk hükümetinin nezdine gönderip Dersim‘in kendi kendini idare etmesi hakkýný barýþçýl yollardan talep etme önerildi, bazýlarý bu öneriye karþý çýkarak Dersim‘in özyönetim statüsünü korumak için silaha sarýlmasý önerisini getirdiler. Bu durum toplantýyý ikiye böldü, fakat sonunda bir heyet oluþturularak Istanbul‘a göndrilmesi ve sorunun barýþçýl yollarla çözülmesi kararý alýndý. Yukarý Dersimliler bu karardan hoþnut deðillerdi.
Dersim‘in elçileri 1865 yýlý martýnda 0stanbul‘a doðru yola koyuldular. Fakat daha oraya varmadan, hainler aracýlýðýyla heyetin niçin gideceði haberi Istanbul‘a ulaþtýrýldý. Heyet üyeleri Istanbul‘a varýr varmaz hükümet tarafýndan tutuklanarak zindana atýldý, ancak iki yýl sonra, 2 nisan 1867‘de serbest býrakýldý. Serbest býrakýlýnca üyeler, Atom Karapetyan‘ýn baþkanlýðýnda Palapan‘a[Balaban] gitmek istediler, ancak yörede istenmediklerini duyunca Yukarý Dersim‘e gittiler. Uzun bir süre orada kaldýlar, silahlý bir ayaklanma baþlatmak için aþiret reisleriyle konutuþlar, ayaklanmaya hazýrlanmalarý için onlarý ikna ettiler. Sonra asýl yerlerine dönmeleri için olanak doðdu.
Orada, Atom Karapetyan‘ýn baþkanlýðýnda Xinzoresk köyünde Ermeni ve Kürt liderlerinin katýldýðý bir toplantý yapýldý. Toplantýda öz eleþtirilerini yaparak eski yanlýþlarýný kabu ettiler, artýk hiçbir zaman hükümete güvenmeme ve yeni bir silahlý ayaklanma baþlatma kararý aldýlar. Bunun için de, Ermenilerle Kürtler arasýnda örgütlü bir mücadelenin geliþmesi, Xol adlý silahlý saldýrý müfrezelerin kurulmasý için çalýþacak "Milli Kurtuluþ için Ermeni ve Kürt Komitesi" adlý bir örgütün kurulmasý gerekiyordu. 6 ocak ý868‘de beþinsan ve ý0 mührün kararýyla 14 kiþilik bir "Komite" kuruldu. G. Halacyan‘ýn el yazmalarýnda bu Komite‘nin üyelerinin adlarý var:
1- Hacik Minacýyan2- Grigor Karapetyan3- Halise‘nin oðlu Cerdo4- Kamer Misto‘nun oðlu Ismail5- Ahlat‘lý Ahmet‘in oðlu Ali6- Hen‘li Miko‘nun oðlu Ûso(Yusuf)7- Reyis‘li Ömer‘in oðlu Miko(Hakob)8- Gal‘li Hasan‘ýn oðlu Temir9- Sergis Paðdo‘nun oðlu Piðdo10- Süleyman Pero‘nun oðlu Ibrahim11- Azakans Adam‘ýn oðlu Nersik12- Manukans Gabo‘nun oðlu Manuk13- Sulo Xudo(Süleyman Hýdýr)‘nun oðlu Mehmet14- Atom Grigor Karapetyan.
Milli Kurtuluþ için Ermeni ve Kürt Komitesi‘nin amaçlarý þunlardý:
1- Türk iþgalcilerine karþý her alanda savaþmak;
2- Dersim‘de Ermenilerle Kürtlerden Xol(Hol) adlý silahlý saldýrý birlikleri kurmak.
4- Yaþlarý 18 ile 30 arasý olan Ermeni ve Kürtler Xol birliklerine katýlabileceklerdi. Katýlacaklarýn ayný zamanda Xol komutanlýðýyla beþkiþilik komite tarafýndan seçilmiþ olmalarý gerekiyordu.
4- Her Xol birliði 25-50 insandan oluþacaktý. Bunlar, komutanlarýnýn her emrini yerine getirmekle yükümlüydüler. Komutan da Komite‘nin her türlü talimatýna uymak zorundaydý. Xol komutaný ilk defaya mahsus olmak üzere Komite tarafýndan atanacak, daha sonra Xol‘un üyeleri komutanlarýný kendileri seçecekerdi. Ancak seçimin Komite tarafýndan onaylanmasý gerekirdi.
5- Xol komutaný, yaþý 30‘a varmýþve savaþta beþ kez yiðitlik göstermiþ insanlar arasýndan seçilebilecekti.
6- Xol‘un resmi dili Zazaca olacaktý. Ancak Kürtçe bilen Ermeniler Xoy üyeliðine seçilebileceklerdi.
7- Xol‘un yeri, eylem ve sýrlarý hakkýnda düþmana bilgi veren üyeler komutanlýk tarafýndan kurþuna dizileceklerdi.
8- Xol‘un Komite‘yle iliþkilerini ancak bir kiþi bilecekti.
9- Xol komutaný, eylemlerine iliþkin bilgileri ancak Komite tarafýndan atanmýþolan bu þahýs aracýlýðýyla Komite‘ye iletebilecekti.
10- Komite‘ye ya da Xol‘a üye olanlar, bir çoban gibi faaliyetlerini yürütecek, Dersim ve Balaban‘ýn her yöresinden, olup bitenlerden haberdar olacaktý.
ýý- Komite özyönetimlerini koruyan Yukarý Dersim aþiret reisleriyle iliþkilerini geliþtirecek, Xol‘un eylemleri ve Türk askerlerinin yaptýklarýyla ilgili olarak onlarý sürekli bilgilendirecekti.
12- Haçik Minasyan(baþkan), Halçêns Sêko(Dersim‘in temsilcisi) ve Atom Grigor Karapetyan(sekreter) Komite‘nin baþkanlýk denen yürütmesine seçildiler. Baþkanlýk, Xol komutanlýðýna emir verme ve olaðanüstü durumlarda Komite‘nin yerine toplanma yetkisine sahipti.
Programýný belirledikten sonra Komite çalýþmalarýna baþladý. Her þeyden önce hükümetin elinde maþa haline gelen, topluma baský yapan ve kirli iþlerini haince yürüten aða ve beylere karþý harekete geçti. Komite‘nin üyeleri þah Hüseyin Bey ve Sait Bey‘le iliþki kurarak hukumete karþý ortaklaþa savaþmak için anlaþtýlar.
Silahlý Xol birlikleri !868 aðustosunda 40 Ermeni ve Kürt köyünü eli altýnda bulunduran ve köylülere baskýlarýyla büyük acý çektiren Halil Aða‘ya karþý saldýrýya geçtiler. Halil Aða bir yandan silahlý saldýriya cevap vererek bir yandan da vaad ve aldatmacalarla bir süre sonra onlara karþý üstün bir duruma geldi. Komite fazla ilerleyemedi, üyeleri arasýna ikilik girdi, halkla iliþkileri koptu ve adým adým daðýldý. (Çaçani, Karlênê; Pizmamtiya Cim‘eta Ermeniya û Kurda, s. 55-59)
"Xoybûn"yazýsýna geri dön.



Kürdistan sorunu, ulusal bir sorundur. Toprak sorunudur. Bagimsizlik sorunudur. „Kürt sorunu“ savunucularinin karsi ciktigi meselede budur. Onlar, Türk egemenlik sisteminin „Devletin ülkesi ve milletiyle b?lünmez bütünlügünün“ resmi yaklasimin savunuculari olduklarindan, Kürdistan sorununu, toprak, bagimsizlik sorunu olmaktan cikarip bireysel haklar düzeyine indirgeyerek, bununda merkezi devlet düzeninde boy verecek demokrasi ile saglanacagi yaklasimlariyla Türk egemenlik sisteminin degirmenine ha bire „kardeslik“, „dostluk“ adina su tasimaktadirlar.

HISTORIQUE : LA COMMISSION EUROPEENNE DEMANDE POUR LA PREMIERE FOIS LA

SERBESTÎ
Nivîskar (makale yazarı) : FEDERATION EURO-ARMENIENNE 27. Ekim 2005 01:41:12:
Bersîva wê nivîsê (şu yazıya cevaben) : Türkiye’nin Demokratikleşmesi ve Avrupa Birliği İçin Örnek: nivîskar (makale yazarı) : Ahmet Önal 26. Ekim 2005 19:42:33:
FEDERATION EURO-ARMENIENNEpour la Justice et la DémocratieAvenue de la Renaissance 10B-1000 BruxellesTel: +32 2 732 70 26Tel/Fax: +32 2 732 70 27Email : contact@eafjd.org
COMMUNIQUE DE PRESSEpour diffusion immédiate26 Octobre 2005Contact :Talline TachdjianTel/Fax :+32 2 732 70 27Tel : +33 6 60 69 42 97
HISTORIQUE : LA COMMISSION EUROPEENNE DEMANDE POUR LA PREMIERE FOIS LARECONNAISSANCE DU GENOCIDE ARMENIEN ET LA LEVEE DU BLOCUS
Bruxelles, Belgique (26 Octobre 2005) – Le président de la Commissioneuropéenne, Jose Manuel Barroso, dans un geste historique, a demandé à laTurquie de reconnaître le génocide des Arméniens.
Alors qu’il prononçait une conférence à l’université de Harvard(Etats-Unis), M. Barroso a déclaré « nous devrions garder à l’esprit que laTurquie est un Etat important et possède un grand potentiel du point dufutur économique et social de l’Europe. Cependant, le problème des Kurdes etdes minorités nationales reste une question très délicate pour la Turquie.Les minorités nationales dans ce pays font constamment face à des violationsdes Droits de l’Homme. ».
Concernant les relations avec l’Arménie, M. Barroso a continué en déclarantque la Turquie avait de bonnes relations avec la Grèce et devrait développerla même ligne envers l’Arménie. Selon l’agence PanArmenian, il a expliquéque « les Turcs devraient reconnaître la réalité du Génocide des Arméniens.Le procès d’Orhan Pamuk constitue un recul inadmissible du point de vue dela liberté d’expression. La Turquie devrait éviter les attitudes simplistesenvers la question arménienne. Les Européens, n’aiment pas les mots ‘il n’ya pas eu de génocide’. La meilleure initiative d’Ankara serait dereconnaître le Génocide des Arméniens et d’ouvrir la frontière avec l’Arménie ».
« Nous saluons les propos historiques de M. Barroso, et à travers lui uneCommission et une Union européennes qui renouent avec leurs valeurs. Aveccette déclaration du président de la Commission, les trois principalesinstitutions de l’Union – le Parlement, la Commission et le Conseil –parlent d’une seule et même voix, une voix que la Turquie ne peut plusignorer. » a déclaré Hilda Tchoboian, présidente de la FédérationEuro-Arménienne.
« Nous voulons croire que cette nouvelle détermination européenne inciterala Turquie à assumer ses responsabilités afin que nous puissions ensembleexaminer l’avenir avec confiance et sérénité » a-t-elle continué. « Nousallons maintenant proposer à la Commission de décliner sa demande dereconnaissance à travers le processus de screening et dans les chapitresadéquats des négociations » a conclu Hilda Tchoboian.
####
-----------------------------------------------------------Vous recevez ce courrier car votre adresse électronique fait partie de la liste dediffusion PART_FR de la Fédération Euro-Arménienne. Pour ce désinscrire, envoyer une-mail à imailsrv@eafjd.org avec la ligne :Unsubscribe PART_FR mon_adressedans le corps du message. mon_adresse doit être remplacé par votre adresseélectronique.

Bersîvan (cevaplar) :
EUROPEAN COMMISSION TAKES UNPRECEDENTED STEP OF CALLING ON TURKEY TO EUROPEAN ARMENIAN FEDERATION 27.10.2005 09:04 (0)
SERBESTÎ

Kürtler Bağdat'tan Hesap Sormaya Hazırlanıyor !

SERBESTÎ
Nivîskar (makale yazarı) : PUKmedia 16. Kasım 2006 11:33:23:
Kürtler Bağdat'tan Hesap Sormaya Hazırlanıyor !
16.11.2006 08:25
Bağdat’ta yüklü bir programla gitmeye hazırlanan Başbakan Neçirvan Barzani, Kürdistan Bölge Hükümeti ile Bağdat merkezi hükümeti arasında lrak petrol gerilerinden yüzde 17 pay alma konusunda bir anlaşmanın olduğunu belirtirken, bu anlaşmanın bir varil ham petrolün 23 dolar üzerinden yapıldığını, ancak geçtiğimiz yıl bir varil petrolün 60 dolar civarından satıldığını söyledi. Barzani; “yetkililerle yapacağımız görüşmede, petrol satışı zam’ından elde edilen gelirlerin yüzde 17 hisemizin verilmesini isteyeceğiz” dedi.
PUKmedia-Hewlér
Başkent Bağdat’ta gitmeye hazırlanan Kürdistan Bölge Hükümeti Başbakanı Neçirvan Barzani, lrak hükümet yetkilileriyle 140.madde, Kürdistan Bölge Hükümetinin mali bütçesi ve akar-yakıt sorunu ile ilgili yapacağı görüşme hakkında Kürdistan Parlamentosu başkanı Adnan Müfiti ile bir toplantı düzenledi.
Dün Kürdistan Parlamentosu’nda basına kapalı yapılan toplantı sonrası, Başbakan Barzani ve Parlamento Başkanı Adnan Müfti ortak bir basın toplantısı düzenledi.
Parlamento Başkanı Müfti basın toplantısında yaptığı açıklamada, toplantıda Başbakan Neçirvan Barzani'nin Bağdat'a yapacağı ziyaretin programında yer alan 140.madde, petrol gelirlerinin dağılımında yaşanan adaletsizlik ve akar-yakıt sorunu gibi konular üzerinde durulduğunu bildirdi.
Kürdistan Bölge Parlamentosu ile Hükümet arasında uyumlu bir çalışma temposundan sözeden Başbakan Neçirvan Barzani; Kürdistan Parlamentosu, hükümet için büyük önem arz eden bakanlıkların çalışmalarıyla ilgili yasaları kısa bir zaman içinde çıkarmış olmasından mutluluk duyduklarını ifade etti.
Medya’nın son günlerde Bağdat ziyaretinden çok söz ettiğini belirten Barzani, ziyaret öncesi Parlamentonun da görüşünü alma gereğini duyduklarını söyledi.
Kürdistan Bölge Hükümeti Başbakanı Neçirvan Barzani, Kürdistan bölgesi ile Bağdat Merkezi hükümeti arasında büyük sorun teşkil eden Petrol gelirlerinin paylaşımı sorunu, hükümet yetkilileriyle yapacakları görüşmede gündeme geleceğini belirterek şöyle devam etti: “Bizim petrol gelirlerinden istediğimiz pay, tüm lrak halklarının oy’unu verdiği Anayasa çerçevesinin dışına çıkmıyor. Bizim ile Bağdat arasında bu konu üzerinde bazı anlaşmazlıklar yaşanıyor. Bu anlaşmazlıkların başlıca kaynağı, imzalanan petrol anlaşmaları ve petrol gelirlerinin bölgeler üzerindeki paylaşımının nasıl yapıldığından geliyor. Bağdat ziyaretimizde, bu konuyu yetkililerlerle görüşeceğiz. Görüşeceğimiz başka bir önemli konu ise, Kürdistan Bölge Hükümeti’nin mali bütçesi olacak. Bu Kürdistan bölgesinde büyük bir sorundur.”
Kürdistan Bölge Hükümeti ile Bağdat merkezi hükümeti arasında lrak petrol gerilerinden yüzde 17 pay alma konusunda bir anlaşmanın olduğunu belirten Neçirvan Barzani, bu anlaşmanın bir varil ham petrolün 23 dolar üzerinden yapıldığını, ancak geçtiğimiz yıl bir varil petrolün 60 dolar civarında satıldığına dikkat çekerek; ”Bizim istediğimiz, petrol satışı zam’ından lrak maliyesi bütçesine giren gelirlerin yüzde 17 pay’dır. Bizim yasal hakkımız olan bu payın mutlaka verilmesi gerekiyor.” dedi.
Barzani, Bağdat’ta gündeme gelecek başka bir konu da lrak Anayasası’nın bir maddesi olan, Kerkük ve Kürdistan bölgesinden koparılan diğer alanların durumuna ilişkin 140.madde olduğunu açıkladı.
140.Maddenin Uygulaması amacıyla lrak Hükümeti tarafından bir komisyon oluşturulduğunu, ancak bu konuda atılan adımların çok yavaş olduğunu kaydeden Başbakan Barzani; “ Sayın El-Maliki, Bağdat’ta tüm toplantı ve görüşmelerde, 140.maddenin uygulamasını desteklediğini açıklamıştır. Kürdistan bölge hükümeti, bu anayasal maddenin acil olarak uygulamasını gerektiğini talep etmektedir.” diye konuştu.
Başbakan Neçirvan Barzani, Kürdistan Bölge Anayasa Taslağı Projesi’nden yer alan Türkmen, Hıristiyan ve Asuri-Keldanilerin haklarına da değinerek şöyle konuştu: ” Türkmen, Hıristiyan ve Asuri-Keldaniler, sayı olarak az olsa, fakat bu ülkede tarihsel kökleri vardır. Bunlarla karşılıklı anlayışa dayanan tarihsel dostluk ilişkilerimiz olmuştur. Onların talepleri, meşru taleplerdir. Kürdistan Bölge Hükümeti ve Parlamentosu bu konu üzerinde çok ciddi durmaktadır.”
PUKmedia:

Bersîvan (cevaplar) :
SERBESTÎ

Kibris sorunu

Tarihte Osmanlı Imparator luğu fetihiylen sömürge olmaya nasibini almiş olan Kıbrıs adası; Kıbrıslı Rumların verdiği mucadeleyle geri alınıyor. Ama Osmanlı dan kalma TC. de Kıbrısın işgaline göz dikilmiştiki, nitekim Ecevit hayal edilen bu işgali noktaladı. Şöyleki; TC.devketi 1950´lerde ´´Avcı birlikleri´´ adı altında bir kararname çıkardılar. TC Genel Kurmaylığı´ na bağlı Özel Kuvvetler komutanlığı emrindeki subaylarla 01.07.1958 yılında Ingiliz´lerin Garantörlüğünde ki Kıbrıs´ta ´´Türk Mukavemet Teşkilati´´ adlı bir terörist örgüt kuruldu. Bu terörist örgüt birçok kere, Rum Halkına yönelik vahşice, kanlı terörist eylemler yaptı. Ayreten;
( Foto : Barbarizmin Çirkin İstemi ilede Sömürgecilik... ) Aslen Rum olupta, Osmanlı´nın devşirmeleştirdiği ada halkına karşı, çirkin provakatif eylemler yapılıyordu. Şöyleki; ´´Türk Mukavemet Teşkilatı Rum Silahlı Kuvetlerinin giysileriyle, güya Türk saydıkları, azınlığa karşı katliamlar yapıyordu. Sivil toplum katliamında ağırlıklı olarak, kadın ve çoğu çocuk yer alıyordu. Böylelikle ´´Rum´lar uluslararası anlaşmaları ihlâl ediyorlar.´´ propagandaları ile 1974 yılında TC. Kuzey Kıbrıs´ın işgaline meşru zemin yarattı. Ne yazik ki bu işgal halen devam etmektedır.
( Foto : Sömürgeci TC ' nin haritasi ... ) ´´1974 Kıbrıs Fatihi,´´ işkalci ve terörist Bülent Ecevit başbakanı olduğu TC. devletinin Militer güçleriylen suni devletine sömürge ganimetini kazandilar. Bu yetmediği gibi kişisel ganimetleri, millitarist zorbalıklarla büyük talanlar yaparak, çete kurumları oluşturdular. Çağımızda, Osmanlı çocuklarının sömürgesi olan Kuzey- Kibrıs, TC. devletinin organizeli çete şebekeleri, gangasterleri, ırz düşmanları, işbitirici terminatörleri, Kontır-Gerillaların, yuvalandıgı ve ikametgah etikleri, stratejik bir alan haline geldiği alenen bilinmektedir.Şöyleki; Özellikle Kuzey Kıbrıs vatandaşı kimliğini taşıyan,her çete mensubu, elini kolunu salıya, salıya Ingiltereye gidip gelebiliyorlar. Bu geliş gidiş istikameti, işgalci türk´lerin Avrupaya açılan doğal kapısı haline gelmiştir. Bu yollan türk´ler hastalıklarını, proplemlerini ve kültürlerini kolayca Avrupa ya ithal etmekteler. Kara parayı aklama, Kontra ve çetelerin geliş gidişinin ilegal yolu olarak kulanmaktalar. Acı dram ise; Kuzey Kıbrısın işgalinin ikinci çıkartmasının ilk gününde devriye gezen TC subayları şehirlerin, kasabaların, köylerin mahale ve evlerine, şiddetlti operasyonlar yapıyorlardı. Işgal savaşından kaçamamış, kadın, çocuk ve yaşlılar ancak bahçe ve evlerinin içinde saklandıkları yerlerde, askerlerce arama esnasında bulunuyorlardı. Faşist subaylar insanları günlerce kendi evlerinin içinde hapis ederek kadınların ırzına geçiyorlardi. Işgalciler esir Rumlara ´´para ve zinet (mücevher ve altin gibi) eşyalarınızı nereye sakladınız bize verin´´ diyorlardı. Bu sebeplen günlerce esirleri ac ve susuz bırakarak, fiziki ve psikolojik işkence ediyorlardı. Direnenler vahşice öldürülüyordu... Sömürgeci subayların vahşetini eleştiren veya uzak durmaya çalışan, Kürt kökenli askerlere faşistce saldırarak ´´ulan hainler, Ermeni kılıklılar sesinizi çıkartmayın, sizide öldürürüz´´ diyerek tehdit ediyorlardı. Özellikle TC subayları bu işgal savaşının sonunda bölge halkının mal varlığnı talan ederek, dönemin milyoneri oldular. Bu dram Kuzey- Kıbrısın işgalinde TC. nin Kürt kökenli, dönemin askerleri (er, çavuş, as teymen) tarafından daha geniş bir şekilde anlatılıyordu. Geçmişten beri Yunanistan´ın sınırları içerisinde asılları Türk olmadıkları halde Türk olduklarını söyleyen, bir avuç Osmanlı´nın yeniçerileşen devşirmeleri, Yunanistan´a asılsızca azınlık vetoprak sorununu çıkartmıyorlarmı ? Gerçeğe yatkın olanda bu insanların kökeninin Rum oloşlarıdır. TC. devleti bir kaç yıl önce, okullarındaki tarih dersi kitaplarında, eğitim ve öğretimlerinde ´´ kahpe Yunan sizi birer, birer denize döktük´´; ´´Türk geliyor, kaç kahpe Yunan´´ vs. sıloganlarıyla okullarında Yunan düşmanlığını körüklüyordu. Ve Yunan´lılar ile tüm Rumlar hep aşağılandılar. Enazında Ermeni katliamı nın davasının arkasında Ermeni Lobiler görevlerini onurluca yerine getirmeye çalışıyorlar. Kuzey- Kıbrıs işgalinin davası arkasında Yunanistan neden gevşek davranıyor? TC. Millitarizminin keskin nişancıları, sömürge olan Kuzey-Kıbrıs ın sınırında Kıbrıs rumlarının işgale karşı olan protesto gösterisini yapan Rum gençlerini azmi tek kurşunla öldürdüler? Pontos, Konstantinopolis ve Anatolia´daki Rum lar neden uyuyorsunuz ? Ne zaman Anatolia Kurtuluş Cephesini, Konstantinopolis Kurtuluş Cephesini ve Pontos Kurtuluş Cephesini kurup harekete geçeceksiniz?Vede ne zaman Rum Direniş Komitelerinizi ve Partilerinizi kuracaksınız? Neden korkuyorsunuz ? Arkanızda soydaşınız olan Yunanistan devleti ve mütefikleri vardir... Biz kürtler çıkarlarıızdan ödün vermeyerek, mazlum Rum ulusuna desteklerimizi sunacağız. Çağdaş dunyanında duyarlı olmasını umut ediyoruz...
Ali cahit Kiraç

ECEVİT’İN SONU

İşte Türk Tipi siyaset, Takiye / iki yüzlülük ve abartı öğünmeler, methiyeler Vs. Hani diyorlar ya ! Kör Ölünce badem gözlü, Kel ölünce Sırma saçlı olur. Bu adeta Türk tipi siyaset. Geçmişte Türk basını ve siyasi erbabından ECEVİT’LE ilgili duyduklarım'da hayret içinde kalıyorum.Oysaki yıllardır ECEVİT için söylemedıklerı hiç bir şeyi kalmayanlar, ECEVİT için hasta ruhlu, uzlaşmaz bir bölen tabirleri kullananlar. Bu gün ise, ne garipki bu garip ülkenin türetiği o, denli garip insanlar ki; şimdi de ECEVİT'İ göklere çıkarmakta. Bizim Kürt Ulusal Geleneğimizde ölünün arkasında konuşmak ahlakı olmadığı gibi ayni zamanda yakışıksız ve ayıptır’de. Ama az da olsa Türk siyasetine bulaştığımızdan bazen ipin ucunu kaçırıyoruz. Fakat ben yine kendi bildiğim ve inandığım gibi davranacağım. Şöyleki; Ben bir türlü Türk tipi siyaseti ayak uyduramadım.. Oysaki, ailem Kürdistan’da en çok siyasete bulaşanlardandır. 1950 den 1972’ye kadar ailem katıksız CHP’li, İnönücü idi. 1980’e kadar de, Ecevit çiydiler. Merhum Ecevit’le, çok kez tanışma ve görüşme fırsatını buldum. İlk olarak 1971 de öğrencisi olduğum İstanbul Yüksek Tekniker Okulu, okul cemiyeti adına Başkanımız Ercan KARAKAŞ ( CHP Eski Kültür Bakanı ) Bende GMYK Üyesi olarak birlikte okul sorunlarımız için Ankara’da görüştük. Bu görüşmede bize hiçte sıcak davranmamıştı. Daha sonra CHP Viranşehir ilçe Başkanı olan akrabam Mehmet YAZAMACI ile birlikte 1975 te Ankara da görüşmüştüm. 1977 de, seçimlerinde Viranşehir’e geldiğinde CHP ilçe Başkanı olan Ali Amcamın evinde görüşmüştüm. ( Bu seçimde CHP’den Milletvekili aday olmamı istemişti, ancak biz Ahmet Melik’i desteklemiştik ) Son kez Geçen ANI yazımda ifade ettiğim gibi, URFA İl YSE Müdürlüğüm için bir grup Milletvekili ile birlikte Mecliste görüşmüştük. 1979 CHP kurultayı vardı. Kurultay ECEVİT ile BAYKAL, TOPUZ arasında geçiyordu. Ahmet Türk, Ahmet Melik İskan Aziz oğlu yani geçmişte benim Müdürlüğümü destekleyenler Ali TOPUZ ve BAYKAL’I destekliyorlardı. Bu arkadaşların CHP kurultayında üzerime çok baskı yaptılar. Ben, Siverek, Viranşehir, Süruç, Hilvan, Ceylanpınar ve ilin bir kesimi Av. Mehmet ALAGÖZ ECEVİT’İ destekledik. Çok az farkla bizim liste kazandı. Ahmet Melik Topuz’a baskı yaparak beni merkeze aldılar. Viranşehir, ilçe Başkanı Ali Küranlıoğlu, ve Belediye Başkanı Mustafa KELEŞABDİOĞLU, Siverek CHP ilçe başkanı AYIBE’ EYNE; belediye Başkanı Suat KARATAŞ, Hilvan ilçe Başkanı Paşa PAYDAŞ, Ceylanpınar Belediye Başkanı Kemal ÖCAL benim için CHP genel Sekreteri Mustafa ÜSTÜNDAĞ’A gittiler. Yine konu ECEVİT’E intikal edip görevime döndüm. Faka her şeye rağmen, geçmişe baktığımda biri EVEVİT ölmüş iki lideri hiç sevmedim. Hiçbir zaman ARAFAT ve ECEVİT’İ sevmedim.. Arafat ; Yıllarca Filistin Ulusal savaşımını verdi. Kürtler hep Filistin halkının yanında yer aldı. Ama Yüzyıllardır Ulusal Savaşım veren Mazlum KÜRT halkının yanında hiç olmadı. Hata, SADDAM’IN bunca KÜRT soykırımına karşı ( HALEPÇE dahil ) hep SADDAMIN yanında yer aldı. ECEİT ise, Kürt Asılı olmasına rağmen ( Kürt Musafa beyin Torunu ) yıllardır Kürt halkına yapılan baskı ve kıyımlara hep göz yumdu. Hep devletin yanında yer alıp, Ulusal kimliğini inkar etti Daha da ilginç olan Jitem’ci Binbaşı Cem ERSEVER anılarında ''ECEVİT’İN SADDAM Ajanı olduğu ifade etmektedir.'' ECEVİT ve gibileri Kürt halkının çocukları doğru tanımalı ve hiçbir zaman unutmamalıdır. Alî Buran Bakurê Kurdistan - Bajarê Mersîn

Kürdistan sorunu, ulusal bir sorundur. Toprak sorunudur. Bagimsizlik sorunudur. „Kürt sorunu“ savunucularinin karsi ciktigi meselede budur. Onlar, Türk egemenlik sisteminin „Devletin ülkesi ve milletiyle b?lünmez bütünlügünün“ resmi yaklasimin savunuculari olduklarindan, Kürdistan sorununu, toprak, bagimsizlik sorunu olmaktan cikarip bireysel haklar düzeyine indirgeyerek, bununda merkezi devlet düzeninde boy verecek demokrasi ile saglanacagi yaklasimlariyla Türk egemenlik sisteminin degirmenine ha bire „kardeslik“, „dostluk“ adina su tasimaktadirlar.

NEWROZ

Yeni gün anlamına gelen Newroz , Babil'in yaratılış mitolojisinde olduğu gibi 21 Mart'ta kutlanmaktadır . Halkın inancına göre bu günde ; tabiatın uykudan uyanarak canlanmaya başladığı , ölümü ya da uyuşukluğu yenerek canlanıp hareketli hale geldiği , yaşamın ölüme , iyinin kötüye , aydınlığın karanlığa , 21 Mart'ta gece ile gündüzün eşitlenmesi sonrasında günlerin uzamasına bağlı olarak günlerin gecelere galip geldiğine inanılarak kutlanır .

Olayda adı Azdehak olarak geçen Dehhak , büyük bir olasılıkla Mezopotamya ağırlıklı masallarda fazlaca adına rastlanan ejderha isminden değişişme uğrayıp zamanla Dehhak haline dönüşmüştür . Bu isim Mezopotamya da kötü ve kötülüklere verilen sembolik bir isim olduğu , değişik zaman birimleri içinde ve yörelerde anlatılan masallardan anlaşılmaktadır . Olayın kahramanı olan Kawa'nın da aynı şekilde iyilik , güzellik , dirilişi ve yeniliği temsil eden sembolik bir isim olduğu anlatılan rivayetlerden anlaşılmaktadır .

Böylece aynı anlam ve içerikle Babil'in ilk dönemlerinden günümüze kadar Mezopotamya'nın en büyük bayramı olarak kutlanan yaratılış ya da diriliş veya Newroz bayramı Mezopotamya halklarının geleneksel kültürünün de ifadesi durumundadır . Newroz bayramı içeriği itibarıyla en fazla Kürtler arasında efsaneleşmiş bir gelenektir . Mezopotamya halklarının en önemli mitolojilerinden biri hiç şüphesiz ki Newroz'dur . Bu mitolojide kötülük ve haksızlığı sembolize eden zalim kral Dehhak ile ona karşı , iyilik ve haklılığı sembolize eden Demirci Kawa'nın mücadelesi anlatılmaktadır . Bu anlatımlardan biri 16. yüzyılda Şerefhan tarafından yazılmış olan Şerefname'de şöyle anlatılır : " Mezopotamya'ya hükmeden Dehhak adında bir hükümdarın , her iki omuzunda birer yılanbaşı çıkar . Her bir yılana günde bir gencin beyini yedirilerek durdurabilinir . Sonraları yılanlara koyun beyini yedirilerek , gençler dağlara kaçırılır .

" Hicretten 1234 yıl evvel tüm Mezopotamya'ya Dehhak isimli çok zalim bir kral hükmederdi . Dehhak bir kayanınnbaşında çok sağlam yaptırdığı bir kalede otururmuş . Bu kral pek çok vahşi hayvan ve yılanları beslermiş . Kendisi gençlerin beyinlerini yediği gibi , hayvanlarına da yedirirmiş . Kral olduğu Mezopotamya halkına , hergün yenilmek üzere kendisi için hazırlanmış gençlerin beyinlerinin kalesine getirmesini emretmiş . Bu emre uyan halk , her gün kralın kalesine hazırlanmış gençlerin beyinlerini götürüyorlarmış . Bir müddet sonra halk bu insanlık dışı hizmeti aksatmaya başlamış . Dehhak askerlerine , emirlerini aksatmış olan halkı toplayıp kaleye getirmelerini emretmiş , kalede halka işkenceler yapılmış ve bir çoğu orada öldürülmüş . Geride kalanlara da her gün yenmek için çocuk beyni getirmelerini emretmiş , çocuklarını götürmek istemeyenlerin bir çokları öldürülmüşler . Halk soruna bir çözüm buldu ; çocuklarını kurtarmak içinkuzu ve oğlak beyinlerini götürmeye başaladı . Ancak kral Dehhak'ın askerleri devamlı halk arasında dolaşıp çocukların sayısını tespit ettiğinden dolayı durum krala bildirildi . Çocukalarını kurtaran halk ise onları dağlarda eğitti , krala karşı savaşacak hale getirdiler . Bir gün krala götürülen beyinde kuzu tüyü çıkar . Kral için ' aldatılma ' anlaşılmıştır . Kral, artık çocukların kesim işini ve çocuk beyinlerinin kendisine sunumu bizzat askerlerin yapmasını emretti .

Kralın kalesinden fazla uzakta olmayanbir köyde demirci Kawa isminde bir Kürt oturuyormuş . Kawa kralın askerlerine savaş araç-gereçleri yaparmış . Demirci Kawa'da krala kendi oğullarından yedisini kurban vermiş . Sıra son oğluna geldiğinde , artık isyanın son kertesine gelmiş . Depolarında bulunan silahları köylülere dağıtmış ve çocukları alıp dağlara çekilme çağrısında bulunmuş . Çağrı üzerine patlama noktasında olan köylüler çağrıya uyup dağlara çekilmişler.

Demirci Kawa , çağrısını dikkate alan köylülere ve eğitilen gençlere , kral Dehhak'a karşı savaş önerisini sunmuş . Zulüm altında inleyen halk da Kawa'nın çağrısını büyük bir memnuniyetle kabul ederek , krala karşı savaş düzenine geçmişler . Önlüğünü bayrak yapan Kawa ve savaçıları hazırlıklarını yaptıktan sonra kralın sarayına baskın düzenleyip onu öldürmüşler . Mezopotamya halkları için kurtuluş günü olarak kabul edilen M.Ö 21 Mart 612 yılına denk gelen bu gün halkların kurtuluş ve bayram günü olarak o gün bu gündür geleneklerine yerleşmiş.

Kürdistan sorunu, ulusal bir sorundur. Toprak sorunudur. Bagimsizlik sorunudur. „Kürt sorunu“ savunucularinin karsi ciktigi meselede budur. Onlar, Türk egemenlik sisteminin „Devletin ülkesi ve milletiyle b?lünmez bütünlügünün“ resmi yaklasimin savunuculari olduklarindan, Kürdistan sorununu, toprak, bagimsizlik sorunu olmaktan cikarip bireysel haklar düzeyine indirgeyerek, bununda merkezi devlet düzeninde boy verecek demokrasi ile saglanacagi yaklasimlariyla Türk egemenlik sisteminin degirmenine ha bire „kardeslik“, „dostluk“ adina su tasimaktadirlar.

Aleviler uyanin

Kürtler ana yurdu olan Mezopotamya bölgesinde yaşıyorlardı. Tek dinleri Zerdüşlük’tü. Toprak, hava, su ve ateşi kutsuyorlardı. Daha sonraları Zerdüştlük’ten esinlenerek Aleviliği benimsediler. Alevilik, birçok dinin iyi yönlerini almış kendi felsefesinde yoğurmuş, ona kendince bir biçim vermiş. Çağın şartlarına göre kendini yenilemiş, kardeşliği, hoşgörüyü, insancılığı ön pilana almış bir yaşam biçimidir. Günümüzde ise: Yoksulluğun, ezilmişliğin, zülmün, soygunculuğun olmadığı, eşit paylaşımın olduğu, herkesin kardeşçesine yaşadığı, tabiatın tahrip edilmediği bir dünya yaratma mücadelesidir Alevilik. 640 yılında İslam orduları komşu ülkelere sefere başladılar. Ya İslamlığı kabul edecektin, ya da şimdi olduğu gibi göç edecektin. İslamlığı kabul etmeyen 300 bin Kürt –Türk-Arab kılıçtan geçirilerek öldürüldü. Müslümanlığı kabul etmeyen Alevi Kürtler-Türkler-Arablar göç etmek zorunda kalmışlar. Bu gün Alevi köylerin %90’nı verimsiz, yol geçmez dağ yamaçlarındadır. Gerçek nedeni ise: düzeni yönlendirenler, onlara yaşama hakkı tanımadıklarıdır. İbadet ederlerken bile, biri görür diye köyün dışına nöbetçi dikerlerdı cemlerinde… Asırlardır hep “öteki” olarak adlandırılan, horlanan, haksızlığa karşı hep baş kaldıran, ölümlere, sürgünlere gönderilen, kuyulara doldurulan, derileri yüzülen, 17 yaşlarında bile asılan, Alevilerdır. Geçen aylarda TV kanalın birinde, bir dede (Hıdır Dede) konuşurken aynen şöyle dedi: “Alevilik Hz. Ali ile başladı….”. O’nu dinleyen genç beyinlerde, Aleviliğin Ali ile başladığını, ondan önce Aleviliğin olmadığını öğrenmiş olacaklar. Kanımızca, bu dede bazılarına yaranmak veya ev ödevini yapan bir öğrenci… Çünkü gerçek hiçde sayın dedenin söyledığı gibi değil. Alevilik, Ali doğmadan yıllar önce vardı. Alevilik, Zerdüşlük’ten beri vardı. Alevilik, doğmatik öğelerden ziyade hayatın gerçeklerine dayanır. Hz. Ali, Hz. Muhamed’in damadı ve amcasının oğludur. Ali, Müslümanlığı kabul eden ilk insandır. Alevilerin, Ali’ye ve çocuklarına sahip çıkma olayına gelince: Hz. Muhamed’in ölümünden sonra, halifeliğe kim layık anlayışında yapılan haksızlıklara Ali haklı olarak karşı çıkmıştır. Mühür olayını hepınız biliyorsunuz. Bu gün yapılan komploların benzeri. Ali’nin ölümünden sonra, Muaviyenin Hüseyin’e ve kardeşlerine yapılan suikastlar, Hüseyin’in zalime boyun eğmeyişi, dünya malına kendisini satmayışı ve şehitlik şerbetini içmiş olması… İşte Aleviler, bu ailenin onurlu yaşam şeklini kendilerine rehber etmişler. Ve hatta bazı Aleviler daha ileri giderek Ali’yi tanrı katına çıkarmışlar. Derviş Ali bunu şöyle yorumlar: “Yeri göğü arşı kürsü yaratan/ Men Ali’den başka tanrı görmedim/ Yaradup kulunun kısmetin veren/ Men Ali’den başka tanrı görmedim” der. Oysa ki, islam inanışına göre, tanrı dışındaki tüm canlı ve cansız varlıklar yaratılmıştır. Bir tek tanrı ölümsüzdür. Diğer bir deyişle insanoğlu fanidir, yani ölümlüdür. Ali’nin anası ve babası vardır. Yaratılmıştır. Her insan gibi O’da ölmüştür. Yine Alevi ozanlardan biri derki: “yer su, gök duman iken Ali vardı”. Oysa genel kanıdır: yer, gök ve bahçeler oluştuktan sonra, insanoğlu Adem ile Hava anadan çoğaldılar. Nasıl oluyor da yer gök oluşmadan Ali var oluyor? Bu sadece insanların Ali’ye karşı gösterdikleri sevgilerinin, olağan üstü tezahürüdür. Bazı Aleviler düzene iyi görünmek, çıkar ilişkiler veya öyle öğretildiği için, Aleviliği müslümanlığa yamalamak istiyorlar. Ve hatta bazı Aleviler derki: “gerçek Müslüman biz Alevileriz namaz da, oruç da bizim”. Alevilikle Müslümanlık birbirinden çok farklı şeylerdır. Şunu peşinen söylemeliyimki, hiç bir din ve inanç öbüründen üstün değildir. Kısaca farklıklarını belirtirsek: Müslümanlıkta namaz var. Alevilikte niyaz ve cem Müslümanlıkta, Allah gökte aranır. Aleviler muminin kalbinde… Yani insanda arar. Alevilikte, “insan eksik bir tanrı, Tanrı ise mükemmel bir insandır”. İyiliğide kötülüğüde yapan insandır. “Ne ararsan sen senden ara” sözü boşuna söylenmemiştir. Müslümanlıkta ölünce cennet ve cehennem vardır. Alevilikte cennet ve cehennem bu dünyadadır. Bunu merhum Ozan Mahzuni Şerif şu dizesiyle tanımlar: “gidip gelmeyen bir yer yok yık benim için” der. Müslümanlıkta öldükten sonra diriliş vardır. Alevilikte, kişi sağlığında yaptığı hizmet oranında öldükten sonra, insanlar arasında anılır, manevi bazda yaşatılır. Pir Sultan’lar, Eba Müslüm’ler, Nesimi’ler, Seyid Rıza’lar ve daha dünmüş gibi aramızdan ayrılan Ozan Mahzuni Şerif’ler gibi… Ayrıca Alevilikte, musaiplik ve eline, beline, diline sahip olma düstürü vardır. Birde günümüzde modern toplumlarda yargılama aşamasında başvurulan Juri’nin yerini Alevilerde daha geniş halk mahkemeleri mevcuttur cemlerde. Orda verilen en ağır ceza, toplum içinde toplumla ilişkisi kesilir. Kişi yaşarken ölü sayılır halkın nazarında… Sayın Başbakan demişti: “Ali’yi sevmek Alevilikse, ben daha çok Aleviyim”. Sayın okuyucular öyleyse: Şii’lerin hepsi Alevi. Olmaz öyle şey. Yukarda da izaha çalıştığım gibi Alevilikle İslam çok farklıdır: Alevi’likte tek eşlilik, İslam’da dörde kadar yolu vardır. İslam’da haremlik selamlık vardır. Alevi’likte kardeşçesine birlite oturulur. Müslüman’lıkta iki kadının tanıklığı, bir erkeğin şahadetine eşittir. Alevi’likte cinsiyet farkı yapılmaz. Herkes eşit haklara sahip- miras dahil olmak üzere. Müslüman’lıkta, Müslüman olmayanlara ‘Gavur’ gözüyle, Aleviler ise 72 millete kardeş gözüyle bakar… Geçen yıllar da bir vatandaş, resmi mercilere baş vurdu, dedi ki: “Ben bir Aleviyim. Nüfus cüzdanımdaki İslam ibaresini kaldırın. Yerine Alevi yazın”. Diyanetten görüş istenmiş. Diyanet: “Alevilik diye bir inanış yoktur. Bunlar İslam’ın alt guruplarıdır” demişti. Alevi varlığını kabullenmiyorlar. İstanbul Müftüsü Mustafa Çağrıcı 12.12.2005 de Ülkede Özgür Gündem gazetesinde: “Aleviliğin İmam Hatip Liselerinde okutulması, Alevi Dedelerin de İlahiyat Fakülteler’inde yetiştirilmesi… İslam Aleviliği bilen gençler yetiştirilmeli…”demiş. Türkiye, bir ulus-devlet olduğu için, özünde asimilasyoncudur. Sürekli üst kimliğini empoze ederek, Türklüğü öne çıkarır, alt kimliklerde ki dilleri yasak eder. Bazen de dini kimliğini öne çıkarır alt kimliklerde ki inanışların özgürce kullanmasını önler. Onları yok sayar. Alevi’nin Cem Evi’ne cümbüş evi der. İbadet için, camiyi önerir. Bu ulus-devletin asimilasyoncu özelliğinden kaynaklanıyor. Çoğunluğun görüşü o dur ki Alevi’lik, doğmatik kurallara rağbet etmeyen, İslam inanışından tamamen farklı, değişimin kuralları içerisinde kendisini yeniliyen ve çağdaş kuralları harmanlayan bir yaşam biçimidir…

Kürdistan sorunu, ulusal bir sorundur. Toprak sorunudur. Bagimsizlik sorunudur. „Kürt sorunu“ savunucularinin karsi ciktigi meselede budur. Onlar, Türk egemenlik sisteminin „Devletin ülkesi ve milletiyle b?lünmez bütünlügünün“ resmi yaklasimin savunuculari olduklarindan, Kürdistan sorununu, toprak, bagimsizlik sorunu olmaktan cikarip bireysel haklar düzeyine indirgeyerek, bununda merkezi devlet düzeninde boy verecek demokrasi ile saglanacagi yaklasimlariyla Türk egemenlik sisteminin degirmenine ha bire „kardeslik“, „dostluk“ adina su tasimaktadirlar.

Turkse vijandelijkheid tegen de Koerden

In turkije is er ook konstant propaganda van dit soort te zien. Op de turkse (staats) televisie moorden koerden iedere dag dorpen en kinderen uit. En de Turken HATEN de Koerden. Geen probleem als de televisierechten maar betaald zijn. Beste schat, ik begin te begrijpen waarom ik hier met mijn vrij markt principes zo verguisd wordt op be.politics. En ik denk door mensen zoals jij die vrije markt zien als een principe op zich. Ik zie de vrije markt als verlenging en enige mogelijke sluitstuk van de individuele vrijheid.

Koerden zijn een volk en verdienen een land. Wij zijn trots op ons land, en die turken moeten met hun eigen zaken bemoeien en niet koerden lastigvallen.


Vorige eeuw hadden de arbeiders een werkboek, stonden daar slechte aantekeningen in dan kon je als werknemer je beroepsloopbaan wel vergeten. Een volledig "despiccable practice" die ik als liberaal slechts kan goedpraten door te bewijzen dat dit slechts een korte fase van vrije markt werking is. Als ik ervan overtuigd zou zijn dat kapitalisme naar zo'n blijvende toestanden zou leiden, ik bekeerde mij prompt tot een of ander kollektivisme. Maar het is just het kollektivisme dat tot zulk een toestanden leid en nu is in de voortrekker van het kapitalisme, de usa, net het omgekeerde van de 'werkboek' ontstaan. Door schaarste aan werknemers circuleert er nu een lijst met de 100 beste bedrijven. Andere bedrijven kunnen het wel schudden en vinden geen werknemers meer, kunnen geen nieuwe of oude markten invullen en kunnen hun winst niet verhogen.
Kapitalisme leidt tot het verknechting van de onderneming aan de werknemer. Dat is toch prachtig : Het individu wint uiteindelijk, met brio. Ik denk dat jouw opvatting van liberalisme "some weird idea" over recht op uitbuiting inhoud. Of over het recht van de sterkste. Of een of ander feodaal idee. Liberalisme is de rechtsstaat en staat daar haaks op.
In het echte liberalisme, dat uit de praktijk dus, is uitbuiting gewoon contra-produktief. DE vroegere negerslavernij bracht in de praktijk economisch minder op aan het zuiden dan de vrijheid in het Noorden. ik vind dat kurden hun land trug moeten krijgen zo als vroeger maar nu habben we en stuk van die land trug gelukig maar waneer we die andere 3 gedelte ook hebben dan zijn weer het mooie land wat we waaren die land die de engelese hebben ver deelt die ze nu ook probeeren trug te geven ik hoop dat het met ale kurden weer goed komt en dat ons land weer en mooie hooftstad krijgt zo dat we allemaal blij kunnen zijn en niet als en turk tegen ons zegt waar kom je van daan en als ik zeg kurdistan en hij zegt dat bestaat niet we zullen weer bestaan en de oogen van onze vijjanden blind makken
groetjes .

TURKIJE EN EU PROBLEEM

De Koerdische kwestie, is een kwestie van een onderdrukt volk, dat de meest elementaire rechten ontzegd is. Bij de oplossing van deze kwestie speelt Turkije een doorslaggevende rol. Daarom is niet alleen de houding van Turkije als toelatingskandidaat, maar ook de houding van de EU van belang. Want ook de EU moet zich geroepen voelen om vast te houden aan haar onmisbare principes op het gebied van democratie, vrijheid van meningsuiting, gelijke rechten en mensenrechten.
Het Koerdische volk kan de bovengenoemde houding niet accepteren. Op deze manier wordt het bestaan van het Koerdische volk ontkend en haar fundamentele nationale rechten samen met de mensenrechten ontzegt. Turkije probeert de EU de al jarenlang bestaande ontkenningspolitiek op te leggen en de EU zwijgt.
Hierdoor handelt de EU tegen haar eigen principes in. Het is bekend dat de Criteria van Kopenhagen, die gebaseerd zijn op de rechten van minderheden, als uitgangspunt dienen voor de uitbreiding van de EU. Heden zijn de bescherming van nationale en culturele minderheden tot internationale maatstaven geworden. Toch is het niet echt realistisch, om de Koerdische kwestie alleen binnen het kader van minderheidsrechten te zien. Want in het Midden Oosten vormen de Koerden na de Arabieren, de Perzen en de Turken in grote de vierde natie. Een houding zoals de huidige zal alleen tot verdieping van het probleem leiden. Als de Koerdische kwestie niet opgelost wordt zal het een negatieve uitwerking hebben op de gehele regio en op de internationale machtsverhoudingen, zoals nu actueel het geval is in de conflicten tussen de Palestijnen en de Israëliërs.

Daarom roepen wij de EU op, hierover bij het opstellen van de toelatingsplannen goed na te denken. Het bij name noemen van de Koerdische kwestie is een basisvoorwaarde voor een democratische oplossing. In het openbaar moet de erkenning van het bestaan van het Koerdische volk door Turkije in het kader van de geldige rechtsnormen geëist worden. Op deze wijze moeten er in Turkije voorwaarden worden gecreëerd voor vrije politieke, maatschappelijke en culturele uitingen van de Koerdische realiteit.
Hiervoor is een duidelijke benoeming in de toelatingsplannen een basisvoorwaarde. Alleen op deze manier zal de ingeslagen koers tot een succes worden. Dit is in het gemeenschappelijk belang van de EU, Turkije en de Koerden. Anders zal niet alleen Turkije maar ook de EU met de Koerdische kwestie geconfronteerd worden. De Koerden hebben met hun houding sinds de top van Helsinki bewezen dat ze klaar zijn voor zo'n proces. Als de EU en Turkije een positieve houding tonen, zijn de Koerden tot verdere stappen bereid.


Kürdistan sorunu, ulusal bir sorundur. Toprak sorunudur. Bagimsizlik sorunudur. „Kürt sorunu“ savunucularinin karsi ciktigi meselede budur. Onlar, Türk egemenlik sisteminin „Devletin ülkesi ve milletiyle b?lünmez bütünlügünün“ resmi yaklasimin savunuculari olduklarindan, Kürdistan sorununu, toprak, bagimsizlik sorunu olmaktan cikarip bireysel haklar düzeyine indirgeyerek, bununda merkezi devlet düzeninde boy verecek demokrasi ile saglanacagi yaklasimlariyla Türk egemenlik sisteminin degirmenine ha bire „kardeslik“, „dostluk“ adina su tasimaktadirlar.

TURKEN WILLEN EU ONDERDRUK ZETTEN

Het Grote Plan Als we de koran bestuderen dan blijkt het een boek te zijn waarin het allerslechtste in de mens wordt aangewakkerd. "Laat de straten rood kleuren van rivieren van bloed van de ongelovigen" Dit wordt duidelijk aangetoond in de tekst “islam en westerse samenleving” op deze website (http://www.geocities.com/aleviamsterdam/) met uitgebreide overzichten van strofen uit de koran en de hadith. Het standaard verweer van moslims is altijd dat die anders geïnterpreteerd moeten worden.Andere interpretaties zij echter door de koran streng verboden. De verzen daarvan zijn immers onherroepelijk, gesteld in duidelijke taal en wie tegen het boek ingaan (met eigen interpretaties) zijn in verregaand verzet en moeten streng worden gestraft. (koranstrofen 1.1; 2.85; 2.176; 6.12;26.108 )De talloze oproepen tot haat en gewapende strijd tegen ongelovigen zijn een directe bedreiging voor ieder maatschappelijk model. Het gaat uit van het eigen gelijk, het enige juiste geloof, en almacht. Daarnaast roept het op tot zelfopoffering en het afwijzen van een ieder die de koran en dus allah niet gehoorzaamt en een andere religie aanhangt.De koran, is een boek waaruit haat wordt gepredikt. Eenieder die de woorden van Mohammed afwijst is een ongelovige die de dood verdiend. Als Nederlanders op de gedragingen van moslimjongeren wijzen reageren Marokkaanse dames en anderen als door de duivel bezeten, dat wij discrimineren en racistisch zijn. Ze hebben waarschijnlijk het islamitische geloof nooit echt onderzocht en hebben de koran nooit echt door deskundigen uit laten leggen."Moslims mogen liegen tegen ons, wij zijn ongelovigen"Salman Rushdie heeft dit één keer getracht uit te leggen in zijn boek "De Duivelsverzen", en zie wat er gebeurde! "Ongelovigen dienen uit het aangezicht van allah te worden gehouden". Deze man is een held en moet de Nobelprijs krijgen omdat hij als enige de moed had deze "religie" met al haar slechtheid aan de kaak te stellen.Ten koste van alle ongelovigen zal de koran planmatig verspreid worden over de gehele planeet Nu echter weten de meeste Europeanen niet dat een zeer hoog percentage van de moslims jeugdige criminelen zijn omdat zij daartoe worden aangezet door de koran. De fout die de moslimgemeenschap blijft maken, is dat de leiders daarvan steeds proberen misdaden, verkrachtingen, moorden en drugshandel, goed te praten. Een moslim die probeert een agent te vermoorden, is dan "die arme jongen die nooit iemand kwaad doet". Dat hij al meerdere vrouwen of meisjes heeft verkracht doet er niet toe.Als dit doorgaat, zijn de Nederlanders één dezer jaren de minderheid in hun eigen land, en krijg je die Talibantypes in de regering. Als mensen dit niet geloven, moeten ze eens naar gedeelten van Californië kijken, waar 25 jaar geleden veel Mexicanen kwamen wonen, sommigen legaal, sommigen illegaal. Nu is in deze gedeelten meer dan 50% van de bevolking Mexicaans, en moeten alle formulieren van de regering ook in het Spaans geschreven worden. Zelfs moet er op de scholen in het Spaans lesgegeven worden. Veel van deze mensen leven van de bijstand. Nu is er een groot tekort aan geld in deze staat, de scholen worden slechter, en de niet Mexicaanse inwoners "vluchten" naar andere staten. Toch zijn Mexicanen niet zoals moslims door religie opgezweepte vijanden van een westerse samenleving en cultuur.In Nederland is de situatie veel slechter. Hier worden we niet alleen overspoeld door moslims, maar bovendien demonstreren zij een onze samenleving vijandige Talibanmentaliteit. Sommige Nederlanders denken dat je deze mensen kunt veranderen. Dat zal niet gebeuren, want ze vinden de westerse manier van leven slecht en zondig. Als moslimkinderen dan ook nog naar speciale scholen gaan, wordt dit probleem nog erger.De moskeen zijn schuilplaatsen voor terrorisme. Hier worden plannen gemaakt vlak onder ieders neus. Nederlanders moeten zuinig zijn op drie dingen: Grenzen, taal en cultuur.De politiek moet met maatregelen komen Gezinshereniging en vorming zorgen voor de grootste aanwas van immigranten en daar moet een einde aan komen omdat deze aanwas, tezamen met een groter aantal geboorten onder allochtonen, vele malen groter is dan de aanwas van de autochtone bevolking.Men dient zich bewust te worden van de gevaarlijke inhoud van de koran en de hadith met de daarin verkondigde haat en gewelddadige strijd tegen onze samenleving. Beide geschriften vormen een handboek met gedetailleerde voorschriften voor het planmatig voeren van een demografische oorlog tegen Europa door middel van migratie en bevolkingsgroei en geweld tegen andersdenkenden. Op die manier moet hier een moslimmeerderheid worden gevormd die de oorspronkelijke bevolking met geweld zal onderwerpen aan de islam. Dat idee verdwijnt niet door opleiding en examens in Turkije en Marokko. Die kunnen nooit het niveau bereiken, waarbij men kan spreken van enige inburgering en begrip voor onze samenleving. De praktijk bewijst immers dat heel veel Turken en Marokkanen hier zelfs na dertig jaar geen Nederlands hebben kunnen leren en nog altijd vijandig staan tegenover onze samenleving.De enige effectieve en noodzakelijke maatregelen zijn dus:- Een volledig verbod op gezinsvorming met partners uit islamitische landen.- Geen toelating van islamitische landen tot de Europese Unie.- Speciale scholing om moslims het immorele en ontoelaatbare karakter van de koran en hadith duidelijk te maken. Ook de Nederlandse bevolking moet hierover worden ingelicht.- Geen nieuwe moskeeën of imams die deze leer blijven verkondigen.- Aanpassing van de grondwet om dit mogelijk te maken.
Kürdistan sorunu, ulusal bir sorundur. Toprak sorunudur. Bagimsizlik sorunudur. „Kürt sorunu“ savunucularinin karsi ciktigi meselede budur. Onlar, Türk egemenlik sisteminin „Devletin ülkesi ve milletiyle b?lünmez bütünlügünün“ resmi yaklasimin savunuculari olduklarindan, Kürdistan sorununu, toprak, bagimsizlik sorunu olmaktan cikarip bireysel haklar düzeyine indirgeyerek, bununda merkezi devlet düzeninde boy verecek demokrasi ile saglanacagi yaklasimlariyla Türk egemenlik sisteminin degirmenine ha bire „kardeslik“, „dostluk“ adina su tasimaktadirlar.

Koerden en taal probleem

Sabine Skubsch Een delegatie van de Duitse 'Gewerkschaft Erziehung und Wissenschaft' ging in 1998 op bezoek bij de Turkse onderwijsvakbond Egitim-Sen in Diyarbakir. Eén van delegatieleden, Sabine Skubsch, gaat in het ondergaande artikel in op het spanningsveld tussen het analfabetisme en de assimilatie van Kurdische kinderen in het onderwijs in Turkije. De meeste Kurdische kinderen beheersen voordat ze naar de lagere school gaan geen of weinig Turks. Voor hen is het begin van hun Turkse schoolopleiding een traumatische gebeurtenis. Het spreken van een andere dan de Turkse taal is verboden. Vanaf de eerste dag praat de leraar in een voor hen vreemde taal. De leraren worden hierop tijdens hun studie niet voorbereid. Veel leraren dwingen daarom de kinderen Turks te praten, dreigend met de stok en andere straffen. Zij kunnen niet met de kinderen communiceren en zijn niet deskundig. De Kurdische lerares Güner C. vertelde mij: "De leraren hebben tenslotte zelf dit onderwijssysteem doorlopen. Ze zijn eraan gewend te gehoorzamen. Op onze scholen leer je enkel te gehoorzamen en dingen uit het hoofd te kennen. Je moet vooral niet leren denken. Ook gedurende hun eigen studie hebben de leraren te maken met strenge regels. De leraren zijn niet anders gewend en brengen het dan ook zodanig in praktijk. Zij leren de kinderen te verklikken wie thuis of elders Kurdisch praat. Het begluren en verraden maakt deel uit van het lesaanbod. Zelf praat ik Kurmanci. Uiteraard was ik gedwongen de kinderen het Kurdisch-spreken te verbieden, al voelde ik mij daar ongelukkig bij. Als ik dat niet deed, zou het zinloos zijn geweest om lerares te worden. Bij het eerste bezoek van de inspectie zou dat zijn uitgekomen. De positieve beoordeling van de leraar hangt af van de mate waarin de kinderen zich de lesstof eigen hebben gemaakt. Nationalistische lesstof In het Turkse onderwijs ligt de nadruk op het overbrengen van de Turkse taal en de staatsideologie. Het verlenen van meerwaarde aan het 'Turk-zijn' en het verheerlijken van de recente Turkse geschiedenis zijn van groot belang in het onderwijs. Iedere dag op school begint met het opzeggen van een versje: 'Ik ben Turk, ik ben oprecht, ik ben ijverig...' De betekenis van de talrijke Turkse nationale feestdagen wordt via het onderwijs overgebracht. Onder de onschuldige naam 'kinderfeest' wordt op 23 april de opening herdacht van de eerste vergadering van het Turkse parlement in 1924. Op 19 mei vindt het 'jeugd- en sportfeest' plaats. Dit feest herinnert aan het begin van de bevrijdingsoorlog in 1919. Een andere feestdag is 29 Oktober, de 'dag van de oprichting van de Turkse Republiek' in 1923. Aan het leren waarderen van deze en vele andere feestdagen wordt in de schoolboeken veel aandacht besteed. Ook aan de verering van de oprichter van de Turkse staat, Mustafa Kemal Atatürk wordt veel aandacht besteed. Het is wettelijk verplicht dat in ieder klaslokaal een beeltenis van Atatürk hangt, meestal is er echter ook nog een speciaal 'Atatürk-hoekje', opgesierd met citaten, vlaggen en foto's. Dagelijks worden leven en daden van het staatsidool in het onderwijs verheerlijkt. Ook het oog van iemand die de Turkse taal niet beheerst valt op de Turkse symboliek in de schoolboeken. In ieder boek dat je openslaat, is een portret van Atatürk opgenomen. Zelfs in een boek voor het Engelse taalonderwijs staan een foto en toespraak van hem. De toespraak handelt over de Turkse natie en haar ondeelbaarheid. In boeken voor maatschappijleer of de Turkse taal vindt je om de pagina een foto van Atatürk, een Turkse vlag of een het leger verheerlijkende afbeelding. Het vermelden van de duistere kanten van de Turkse geschiedenis is vanzelfsprekend verboden. De genocide op anderhalf miljoen Armeniërs blijft net zo onvermeld als het afslachten en de deportatie van tienduizenden Kurden. Het Turkse leger slaat sinds de jaren twintig en dertig Kurdische opstanden neer. De exodus van het Griekse deel van de bevolking wordt gevierd als een overwinning. Het kemalistisch nationalisme doordrenkt het Turkse onderwijs van kleuterschool tot universiteit. In de Kurdische gebieden is assimilatie het belangrijkste doel van dit onderwijs. Kinderen moeten niet enkel hun taal vergeten maar ook het respect verliezen voor de Kurdische tradities. Systematisch wordt al het 'Turkse' opgewaardeerd en voorzien van etiketten als 'modern' of 'vooruitstrevend'. Al het Kurdische wordt voorzien van labels als 'achterlijk' of 'primitief'. Versterking sunnitische waarden Na de militaire staatsgreep van 1980 werd het islamitische geloof gebruikt tegen alle democratische, revolutionaire of separatistische tendensen. Godsdienstonderwijs werd verplicht op alle scholen. De stimulering van dogmatische en feodale waarden en normen heeft tot gevolg dat meisjes grotendeels verstoken blijven van onderwijs. Traditioneel denkende ouders worden gestimuleerd hun dochters thuis te houden. Het 'Din Bilgisi', het godsdienstonderwijs, dient volgens het ministerie van Opvoeding enkel en alleen voor het overbrengen van de sunnitische islam. Slechts zeventig procent van de bevolking behoort echter tot dit geloof. Twintig tot dertig procent hangt het alevietische geloof aan. De overheid schenkt daaraan geen aandacht. Ook in de regio's waar bijna uitsluitend alevieten leven, wordt sinds de staatsgreep gedwongen onderwijs in de sunnitische islam gegeven. Internaten De Turkse overheid is van opvatting dat het aantal lagere schoolinternaten in de Kurdische gebieden danig dient te worden verhoogd. In Mardin ontmoetten wij een docent die op het internaat gezeten had waar hij nu zelf lesgeeft. Hij vertelde: "Kinderen komen als ze zes … zeven jaar oud zijn naar school, het contact met de familie wordt verbroken. Ze krijgen hooguit één … twee keer per jaar bezoek van familie. Vroeger stuurde het ministerie van Opvoeding Turkse leraren naar de internaten. Sinds de uitbreiding van de oorlog komen er geen Turkse leraren meer. Wij mogen nu ook op de internaten lesgeven omdat er niemand meer uit het Westen wil komen. De internaten worden bezocht door kinderen waarvan de ouders zich geen gewone school kunnen permitteren en door kinderen van vluchtelingen, die uit hun dorpen verdreven zijn. Ouders hebben de keuze hun kinderen thuis te houden, dan leren ze lezen noch schrijven, of hun kinderen naar een internaat te sturen. Op het internaat moeten de kinderen zich gedwongen aanpassen. Ongeveer elfhonderdvijftig kinderen gaan naar deze school, tweeënveertig leraren geven les, zo'n zeventig kinderen zitten er in één klas. De hygiënische omstandigheden zijn belabberd, er heersen ziektes, luizen en schurft, het eten is er slecht. Vroeger werd er twee keer per jaar kleding verstrekt, nu is dat nog maar één keer per jaar. Het onderwijs is streng gedisciplineerd. De kinderen moeten om 05.30 uur opstaan om hun corvee te doen. Ze moeten bijvoorbeeld in de keuken helpen, schoonmaken, of op wacht staan. Er is vrijwel geen personeel voor deze klussen. De scholen worden op een militaristische wijze geleid terwijl het gaat om jonge kinderen. De leraren zijn slecht opgeleid en niet voorbereid op deze omstandigheden. Kinderen worden veel en bruut mishandeld. Af en toe besteedt zelfs de Turkse televisie aandacht aan deze misstanden. Veel kinderen verlaten dit onderwijs met ernstige gedragsstoornissen. In de provincie Mardin is er behoefte aan 3500 leraren, slechts 2000 hebben er een aanstelling. Sinds het begin van de oorlog zijn er van de 720 scholen 337 verwoest." Gedwongen emigratie In de provincie Mardin zijn nu nog drie internaten. Op initiatief van de supergouverneur belast met de uitzonderingstoestand, wil het ministerie van Opvoeding 140 nieuwe internaten bouwen. Het gaat daarbij alles bij elkaar om zo'n 1300 klassen met steeds veertig … zestig leerlingen. De plaatsing in een internaat is nu nog 'vrijwillig'. Ouders hebben de keuze hun kind naar een internaat of helemaal niet naar school te sturen. Als de ambitieuze plannen van het ministerie van Opvoeding gerealiseerd worden, dan zal de plaatsing op een internaat verplicht worden. De plannen om scholen te bouwen zijn onderdeel van een groter plan, dat de verplaatsing van dorpen en andere structurele maatregelen behelst. De Turkse minister-president Ecevit had eind jaren zeventig plannen voor het verplaatsen van dorpen, dit werd verwoord in het Köy Kent Projesi. Er is tegenwoordig een grotendeels geheim plan, dat onder de naam CAToM (Cok Amacli Toplum Merkezi) vergaande gedwongen migratie beoogt. Het gaat erom nieuwe dorpen te bouwen, waar de bevolking van vier bestaande dorpen zou moeten gaan wonen. Deze assimilatie van de Kurden moet plaatsvinden onder het mom van modernisering. Het project omvat ook infrastructurele maatregelen, zoals de aanleg van straten. Deze vergemakkelijken troepenverplaatsingen van het leger. Nieuwe 'onderwijsmaatregelen' worden ontwikkeld. Met hulp van cursussen Turks moeten die mensen bereikt worden, die nu nog buiten de invloed van het onderwijs vallen. Onder het motto 'lezen en schrijven voor iedereen' moet deze politiek in de dorpen gestalte krijgen. Er worden ook speciale programma's voor vrouwen ontwikkeld. De reeds bestaande assimilatieprogramma's bereiken namelijk weinig vrouwen. Er is nauwelijks een Kurdische familie te vinden die haar dochters naar een internaat stuurt, zo groot is de angst voor het verlies van de eer van de familie. Jongens leren als ze geen school bezoeken uiteindelijk in het leger Turks. De vrouwen blijven zo, door de generaties heen, ondanks alle assimilatiepogingen, de dragers van de Kurdische cultuur. 'Schoon en netjes' Steeds weer zijn er in de geschiedenis van de Turkse republiek pogingen gedaan om de Kurdische vrouwen te Turkificeren. Kort na het neerslaan van de Kurdische opstand in Dersim zocht Sidika Avar, schoolleidster, naar jonge meisjes in de buurt van Elazig. Zij werd begeleid door soldaten. Ondanks het verzet van de families, werden deze jonge meisjes meegenomen, soms met bruut geweld. Om iedere herinnering aan hun herkomst uit te wissen, werden de meisjes in het internaat kaal geschoren en werd hun kleding verbrand. Ze kregen schooluniformen. Turks praten was verplicht. Het spreken van Kurdisch werd bestraft met onthouding van voedsel en isolatie. De 'successen' van deze methoden waren beperkt. Slechts weinig scholieren werden langdurig voor het Turkendom gewonnen. De tegenstellingen waar de meisjes mee geconfronteerd werden, leidden tot veel zelfmoorden. Ontroerd bericht Avar over een geslaagde assimilatie bij een scholiere. Deze voormalige scholiere meldt haar dochter aan voor het internaat. Het meisje was: "schoon, praatte netjes Turks en zag er uit als een stadskind. Ik was hier zeer door getroffen. Atatürks wensen waren in vervulling gegaan. Dankzij deze moeder heeft de civilisatie een vaste plek weten te veroveren in deze familie". Ook heden ten dage zijn voor de voormalige directrice civilisatie en vooruitgang nog steeds ondeelbaar verbonden met de Turkse taal en cultuur. Haar woorden waren dat het meisje "er uitzag als een stadskind". Je mag veronderstellen dat het zich ook een "stadskind" voelde, en vast veel liever in de stad leefde dan terug te keren naar haar dorp. De kemalistische 'onderwijshervormingen' werden doorgevoerd zonder rekening te houden met regionale verschillen. Het doel van deze maatregelen ligt in een wereld die niets van doen heeft met het leven op het platteland. Het kemalistische onderwijsstelsel is erop gericht om bij eenieder die het succesvol doorlopen heeft de wens te wekken de 'achterlijke' landelijke gebieden de rug toe te keren. De bevolking van de landelijke gebieden wordt op deze manier de mogelijkheid ontnomen te moderniseren en hun tradities verder te ontwikkelen. Beroofd van hun capabele krachten rest de dorpsbewoners niets anders dan zich tot het traditionalisme te wenden. Om ook de vrouwen onder invloed van de Turkse cultuur te brengen, voorziet het dorpsverplaatsingsprogramma CAToM in speciale programma's voor vrouwen. Het dorpsverplaatsingsprogramma wordt door internationale organisaties zoals UNICEF en HABITAT gefinancierd. In de provincie Urfa worden momenteel enkele projecten in het kader van CAToM uitgevoerd. Aldaar bericht een collega van de Egitim-Sen: "CAToM geeft niet de door ons gewenste voorlichting, er vinden enkel programma's plaats die bijdragen tot assimilatie. Het project voorziet ook in computerlessen. UNESCO heeft in dat kader computers gestuurd, deze zijn echter nooit op de scholen aangekomen. Scholen krijgen alleen speelgoed, de computers verdwijnen ergens anders heen... Het is niet de taak van UNESCO om bij te dragen aan de assimilatie van een volk. Ze zouden bij moeten dragen aan het verkrijgen van het recht op zelfbeschikking. Dit project kan nooit in het belang van de UNESCO zijn." 'Mensen die niet kunnen spreken' Zoals bekend was in Turkije tot enkele jaren geleden het spreken van het Kurdisch verboden. Dit verbod is weliswaar opgeheven door minister-president Özal, maar de Kurdische taal is nog steeds verboden voor officiële doeleinden. Toen de voormalige parlementariër Leyla Zana Kurdisch sprak in het Turkse parlement, werd zij getrakteerd op verontwaardiging en haat. Op begrippen als 'Kurdisch' of 'Kurden' rust nog steeds een taboe. Het begrip 'Kurdistan' valt zelfs nog steeds onder de anti-terreurwetgeving. In plaats van 'Kurdische regio' of 'Kurdistan' moet je 'bölge' (gebied) of 'cografyamiz' (onze geografie) zeggen. 'Kurdische taal' kun je vervangen door 'verboden taal' en mensen die enkel Kurdisch praten zijn 'mensen die niet kunnen spreken'. Het Kurdisch en het Turks behoren tot twee verschillende taalfamilies. De kemalistische ideologie beweert het tegendeel. De kemalisten beschouwen Kurdisch als een Turks dialect. Het Kurdisch behoort echter, net als het Engels, Duits, Russisch en Perzisch, tot de familie van de Indo-europese talen. Het Turks behoort net als het Mongools en het Kazachs tot de groep van Oeral-altaïsche talen. Wie ooit een poging heeft gedaan om het Turks te leren weet hoe verschillend de taalstructuur is tussen bijvoorbeeld het Turks en het Nederlands. De Kurdische kinderen leren dus een volledig nieuwe taal. In het beste geval kan de leraar nog teruggrijpen op enkele door beide talen uit het Arabisch overgenomen woorden. Volgens de officiële lijn leeft er in Turkije slechts één volk, de Turken, en wordt er slechts één taal gesproken, het Turks. Het idee om zoiets als Turks-als-vreemde-taal te onderwijzen is reeds een aanval op de ondeelbaarheid van de Turkse staat. Alleen al de titels van de op de scholen verspreide, door het Instituut voor Cultuurwetenschappen uitgegeven boeken maken veel duidelijk: 'De mensen in het zuidoosten', 'De stammen in het zuidoosten' of 'De Kurden zijn Turken'. Het verbod op onderwijs in het Kurdisch heeft vergaande gevolgen. Omdat veel Kurdische ouders niet in het Turks kunnen lezen of schrijven, houdt dat in dat ze hun kinderen ook niet met het huiswerk kunnen helpen. Kurden zijn proportioneel ondervertegenwoordigd aan de universiteiten. Veel kinderen spreken ook na hun schoolopleiding onvoldoende Turks. Hun Kurdische woordenschat is er in deze periode echter ook niet op vooruit gegaan. Het gevolg is dat ze geen enkele taal goed genoeg spreken om zich, in overeenstemming met hun leeftijd, te kunnen uitdrukken. Omdat de Kurden hun eigen taal niet leren lezen, wordt hen de mogelijkheid onthouden om zich met hun eigen geschiedenis en cultuur bezig te houden. Er ontstaan communicatieproblemen tussen de generaties. Ouders en grootouders verstaan meestal geen Turks. De eigen familie, omgeving en cultuur devalueert, omdat de gesproken taal tot een 'niet-taal' is verklaard. Het morele, sociale en culturele erfgoed dat de Kurdische kinderen zich eigengemaakt hebben, voordat zij een Turkse school bezoeken, wordt niet gewaardeerd. Het wordt niet erkend door de instanties en de instituties. Integendeel: Succes op de carriŠreladder vereist juist afstand van dit erfgoed. Schoolsluitingen Lang bestonden er geen scholen in de Kurdische gebieden. Pas vanaf 1970 zijn er in de Kurdische gebieden scholen opgericht, met maar één klas. De kosten werden verhaald bij de dorpsbevolking. Tot 1990 moesten de scholen het stellen zonder lesmateriaal. Tegenwoordig worden aftandse materialen uit het westen van Turkije gebruikt en dan nog in een onvoldoende hoeveelheid. Militaire conflicten worden als reden aangewend om scholen te kunnen sluiten. Volgens Egitim-Sen zijn enkel in de omgeving van Diyarbakir reeds 635 scholen gesloten door het leger. Kort geleden kwam een Turkse parlementaire commissie met getallen: "In de onrustige regio's zijn 2200 van de meer dan 5000 scholen gesloten. Het echte aantal ligt waarschijnlijk nog hoger. Duizenden leraren-vacatures zijn onvervuld. Veel leraren geven geen gevolg aan hun overplaatsing naar de Kurdische gebieden. Hoewel je in de gebieden waar de uitzonderingstoestand heerst vijftig procent meer verdient volgens een decreet uit 1990, proberen de meeste leraren en leraressen dit door het aanspreken van hun relaties en omkoping te voorkomen. Het percentage analfabeten in Kurdistan is per regio verschillend, maar ligt steeds tussen de twintig en zestig procent. Istanbul kent slechts twaalf procent analfabeten. Onder Kurdische vrouwen loopt het percentage op tot tachtig procent. Door de gedwongen migratie hebben rond een half miljoen vluchtelingen-kinderen hun opleiding afgebroken. De vluchtelingen kunnen slechts nog vechten om te overleven. Ze hebben geen tijd om zich druk te maken over de opleiding van hun kinderen en hebben geen geld voor boeken of schooluniformen. Mogelijke perspectieven Nog nooit heeft de Turkse staat serieuze pogingen gedaan om de vooruitgang zijn intrede te laten doen in het 'oosten'. Scholen kwamen er enkel in het kielzog van het leger. Zij hadden enkel de opgave te assimileren. Scholen bestaan alleen in dorpen waar een legerbasis is of in dorpen waar de bevolking dorpswachter is. Kemal Atatürk zag scholen enkel als middel tegen islamitische invloeden en tegen het separatistische streven naar autonomie van niet-Turkse groeperingen. In zijn toespraak aan de jeugd, die in bijna ieder schoolboek te vinden is, staat: "Turkse jeugd! Jullie eerste plicht is het om de Turkse Republiek ten allen tijde te beschermen en te verdedigen". Hoe minder het kemalisme in staat was om haar doel - het integreren van de heterogene Turkse samenleving tot een 'ondeelbare' staat - te bereiken, des te harder klonk de nationalistische propaganda. Toen ook dat niet werkte, werd het leger ingezet. Het kemalisme bleek niet in staat te zijn om de aanwezige religieuze, traditionele en etnische structuren in haar hervormingsconcept te integreren. Een streng centralisme heeft het onderwijs geüniformeerd, onder meer door de uitsluiting van regionale cultuurverschillen. Een kind uit een Kurdisch dorp leert om zorg te dragen voor de gezondheid van de kinderen, om zorg te dragen voor het voorkomen van ziekten, het milieu te beschermen, de oogst te verbeteren, het vee tegen ziekten te beschermen, schadelijke insekten te bestrijden en uiteraard lezen en schrijven. Het zou voor de hand liggend zijn om in het onderwijs aan te sluiten op de moedertaal van het kind. Het leren van de Turkse taal zal, evenmin als het zich eigen maken van de nationalistische ideologie, bijdragen tot de verkleining van de materiële achterstand van het kind. In het Turkse onderwijs wordt echter aan deze twee thema's de meeste aandacht geschonken. Het dogma van 'de ondeelbaarheid van staat en volk' maakt het rekening houden met specifieke regionale en culturele verschillen in het onderwijssysteem onmogelijk. In de ontwikkelde westelijke steden, zoals Izmir en Istanbul, worden dezelfde onderwijsplannen gehanteerd als in de moeilijk toegankelijke bergregio's als Hakkari. Inspraak van de diverse regio's in de onderwijsplannen is onmogelijk. Doel is dan ook niet een toekomstgerichte verandering van regionale structuren maar de vernietiging ervan. De levenservaringen van de bevolking en de wil om te veranderen blijven zodoende onbenut. Het hardnekkig vasthouden aan de fictieve gedachte dat een staat een onveranderbaar statisch gebeuren is, belemmert iedere ontwikkeling. Iedere vernieuwende gedachte is daarvoor een bedreiging. Zonder decentralisatie zal er op het terrein van het onderwijs geen vooruitgang geboekt worden. Het vormen van een federatie zou daartoe mogelijkheden kunnen scheppen. Dit zou betekenen dat de politie, de economie, de sociale items, de religie en uiteraard het onderwijs op regionaal niveau bestuurd zouden worden. Ongeveer zoals in België of Zwitserland. Enkel door de bestuursmacht te verleggen van het centrum naar de periferie, dus naar het 'oosten', zou het onderwijsaanbod aangepast kunnen worden aan de sociale, culturele en economische voorwaarden van de regio's.

Kürdistan sorunu, ulusal bir sorundur. Toprak sorunudur. Bagimsizlik sorunudur. „Kürt sorunu“ savunucularinin karsi ciktigi meselede budur. Onlar, Türk egemenlik sisteminin „Devletin ülkesi ve milletiyle b?lünmez bütünlügünün“ resmi yaklasimin savunuculari olduklarindan, Kürdistan sorununu, toprak, bagimsizlik sorunu olmaktan cikarip bireysel haklar düzeyine indirgeyerek, bununda merkezi devlet düzeninde boy verecek demokrasi ile saglanacagi yaklasimlariyla Türk egemenlik sisteminin degirmenine ha bire „kardeslik“, „dostluk“ adina su tasimaktadirlar.

Basına ve Kamuoyuna

Çağrılara Saygı Duyarız
Ortadoğu’da çelişki ve çatışma düzeyi süreci gittikçe derinleşerek devam etmektedir. Bölgede bugün çatışmalara sebep olan sorunlar kökeni tarihin derinliklerine dayanan köklü ve derin sorunlardır. 20. Yüzyıl boyunca süreklileşen çelişki ve çatışma durumu bu sorunların şiddetle çözülemeyeceğini ortaya koymuştur. Sorunların tek çözüm yöntemi bölgedeki değişik halkların, kültürlerin ve dinlerin birbirlerini tanıyan ve birbirlerinin varlığına saygı duyan çağdaş demokratik bir zihniyetle ve diyalogla çözmektir. Ne milliyetçi, dinci bakış açılarının ne de bölgenin gerçekliğini dikkate almayan reçetelerin bölge sorunlarını çözemeyeceği bütün yönleriyle açığa çıkmıştır. Bugün yaşanan bu çatışma düzeyine böylesine bir zihniyetin kaynaklık ettiği açıktır. Diğer önemli bir husus ise bugün Filistin ve Lübnan’da yaşanan çatışma klasik bir İsrail-Arap çelişkisi çatışmasından çıkarak bölge üzerinde sürdürülen uluslar arası çatışmanın bir parçası haline gelmesidir. Bunun için çatışma ölçüsüz ve acılarla dolu geçmektedir. İsrail’in saldırısı sonucu Kana köyünde gerçekleşen katliamın boyutları bu acının ulaştığı düzeyi ve savaşın gerçek yüzünü ortaya koymaktadır. Açık ki, şiddetin sorunları ortadan kaldıramadığını, acıyı artırmaya, halklar arası uçurumu derinleştirmeye ve çözümsüzlüğü daha da çıkmaz haline getirme dışında hiçbir sonuç yaratmayacaktır.
Bugün Kürdistan sorunu dünya kamuoyunun gündemine girmiş uluslar arası bir sorun olarak çeşitli güçler tarafından tartışılmakta olan bir sorun durumundadır. Bazı güçlerin kendi aralarında tartışarak sorunu kendi cephelerinden bir biçimde çözme tasarıları üzerinde tartıştıkları anlaşılmaktadır. Sorunu esas muhatabı olarak bizler de zaman zaman çeşitli güçlerle çözüme dönük görüş alış-verişi durumu olabilmektedir. Ancak Türk basınına yansıdığı biçimiyle gerillayı dağdan indirme senaryosu çerçevesinde bize yansıyan herhangi bir durum söz konusu değildir. Herkes şunu çok iyi görmeli ki, gerillanın dağdan indirilmesi öyle kolay bir iş olmadığı gibi, onurlu, eşit, özgür demokratik bir toplumsal yaşamı öngören bir demokratik çözüm projesi olmadan bu tür şeylerin tartışılması dahi kabul edilemez. Türk özel savaş rejimi hükümeti ve sözde muhalefetiyle kendisini bir yandan sınır ötesi bir operasyona hazırlarken, öte yandan Kürt ulusal demokratik birliğin parçalamak için son derece tehlikeli bir politika ve baskıyı geliştirmektedir. Bu konuda sonuç alabilmek için, çeşitli yol ve yöntemleri denemekte olsa da değişen koşulları ve Kürdistan gerçeğini göz önüne almayan Türk devleti sonuç alamayacaktır.
Kendi resmi ağızlarından açıkladıkları gibi Hareketimize karşı yirmi dört kez sınır ötesi harekât düzenlemelerine rağmen hiçbir sonuç almadıkları gibi, bundan sonra da alamayacakları kesindir. Bununla hükümet ve ordunun yapmak istediği artık kendi demokratik çözümünü dayatan Kürt sorununu çözmemek için Türk emekçi halkını oyalamak ve savaşın yarattığı rant ekonomisinden büyük vurgunlar vurmaktır. Bu konuda neredeyse suça bulaşmamış, rant ekonomisinden nasiplenmemiş ordu ve siyaset mensubu yoktur. Gerçeklik böyle olmasına rağmen, sanki sınır ötesi operasyonu yaptıklarında tüm sorunları çözeceklermiş gibi bir atmosfer yaratmak istemektedirler. Bunun sonuçsuz ve Türkiye halklarını aldatma ve oyalamaya dönük bir uygulama olduğu açıktır.
Baskı ve işkence sistemiyle sorunları çözmekte ısrar eden Türk devleti aynı zamanda tutuklayıp cezaevine koyduğu ve kendi sorumluluğunda olan insanlara karşı tecrit ve işkence yöntemiyle sonuç almaya çalışmaktadır. Önderliğimize karşı uyguladığı tecridin bir benzeri olmadığı gibi, Türkiye genelinde bütün cezaevlerinde uyguladığı tecrit ve işkence politikası gün geçtikçe derinleşmektedir. Buna karşı Türkiye sol güçlerinin sürdürdüğü direnişte 120 şehit verilmesine ve bugün dışardan desteklemek için avukat Behiç … sürdürdüğü direniş ölüm sınırına gelmesine rağmen hiçbir hükümet yetkilisinin bir açıklama yapmaması, hükümetin insan yaşamına gösterdiği ilginin düzeyini ortaya koymaktadır.
Son günlerde Urfa’da 130 yurtseverin toplantı gerekçe gösteriler toplu bir biçimde gözaltına alınması ve cezaevlerinde artan baskılar rejimin Kürt sorunu ve Türkiye’nin demokratikleşmesi konusunda hiçbir çözümlerinin olmadığını ortaya koymaktadır. Bununla rejimin niyeti daha net bir biçimde ortaya çıkmaktadır. Kürt halkına karşı inkar-imha savaşına devam, Türk halkını ve aydınlarını susturma!
Bugün yedinci yılına girmekte olduğumuz 2 Ağustos 1999 yılında Önderliğimizin yaptığı ve hareketimizin de kabul ettiği açıklama ile Kürdistan özgürlük hareketi silahlı mücadele stratejisini bırakarak siyasal demokratik mücadele stratejisini kabul etmiştir. Biz hareket olarak sorunların şiddet yöntemiyle çözüm döneminin aşıldığına inanıyoruz. Bugün esas aldığımız strateji meşru savunma çizgisine dayalı demokratik siyasal mücadele stratejisidir. Biz meşru savunma çizgisini aşan bütün şiddet biçimlerini reddediyor ve terör olarak görüyoruz. Bugün Kürdistan'da yaşanan çatışma Türk devletinin çağrı ve çabalarımıza karşı hareketimizi ve özgürlük dinamiklerini ordu gücüyle şiddeti kullanarak ortadan kaldırmak istediği için güçlerimiz zorunlu bir biçimde meşru savunma savaşını geliştirmek durumunda kaldıklarından dolayı bu çatışma durumu yaşanmaktadır. Biz sorunların şiddetle değil, diyalog yöntemiyle çözmek istediğimizi defalarca deklare etmişiz. Son olarak bir grup değerli aydının “sorun benim de meselemdir” biçiminde bir açıklama yapmışlardır. Biz barışa dönük samimiyet içeren bu tür çağrılara saygı duyuyoruz ve barış doğrultusunda gösterilen bütün çabalara değer biçiyoruz. Yakın bir gelecekte bütün bu yönde yapılan çağrı ve önerilere ilişkin bazı açıklamalar yapacağımızı şimdiden belirtiyoruz. Ancak şunu bir kez daha vurgulayalım ki, şiddet yönteminde ısrarla tercih eden biz değil, Türk devletidir. Barış ve demokratik çözümden yana olan herkesin bu gerçeği göz önünde bulundurarak çaba göstermesi sonuç alıcı olması açısından önemli olacaktır.

1 Ağustos 2006

KKK Yürütme Konseyi Başkanlığı

Kürdistan sorunu, ulusal bir sorundur. Toprak sorunudur. Bagimsizlik sorunudur. „Kürt sorunu“ savunucularinin karsi ciktigi meselede budur. Onlar, Türk egemenlik sisteminin „Devletin ülkesi ve milletiyle b?lünmez bütünlügünün“ resmi yaklasimin savunuculari olduklarindan, Kürdistan sorununu, toprak, bagimsizlik sorunu olmaktan cikarip bireysel haklar düzeyine indirgeyerek, bununda merkezi devlet düzeninde boy verecek demokrasi ile saglanacagi yaklasimlariyla Türk egemenlik sisteminin degirmenine ha bire „kardeslik“, „dostluk“ adina su tasimaktadirlar.