ROJA BATMAN

Er zijn verschillende theorieën over de herkomst van de Koerden. Lange tijd was de theorie populair dat de Koerden afstammen van de Meden, het broedervolk van de oude Perzen. Vanuit de Kaukasus in het huidige Rusland komen de Meden rond 4000 v. Chr. naar het huidige leefgebied van de Koerden. Samen met de Chaldeeën beëindigen ze de heerschappij van de Assyriërs. Ze nemen in 612 v. Chr. de hoofdstad Niniveh in en vestigen zelf een groot rijk. Voor de Koerden, die meestal zelf ervan overtuigd zijn dat ze van de Meden afstammen, begint bij deze inname hun jaartelling, hun jaar 0.Het probleem met deze theorie is dat van de Medische taal geen schrift bewaard is gebleven en dat de enkele woorden die we wél kennen helemaal niet op het Koerdisch van nu lijken.Tegenwoordig gaan de wetenschappers ervan uit dat de Koerden van een buurvolk van de Meden afstammen, van een volk dat door een schrijver in die tijd aangeduid werd als Kurdoi of Cyrtii. Dit volk zou zo'n 2.500 jaar geleden zijn ontstaan uit samensmeltingen van diverse volken in de regio. Op het einde van de 7e eeuw (n. Chr), toen de Arabieren de regio veroverden, werd de term Kurd gebruikt voor mensen die als nomaden rondtrokken.Hoe het ook zij, de Koerden zijn één van de oudste volken in het Midden-Oosten.Van oorsprong zijn de Koerden een nomadenvolk. Of ze nu van de Meden afstammen of van een buurvolk, zeker is dat de Koerden het oudste volk in de regio zijn en zich daar zo'n duizenden jaren geleden in de bergen hebben gevestigd. Het hart van hun leefgebied ligt van oudsher in het Zagrosgebergte, in het grensgebied tussen het huidige Turkije, Irak en Iran.
De eerste deling van Koerdische gebied
De tweede deling van Koerdische gebied
Mahabad: een nieuw Koerdistan
De belofte van zelfbestuur in Irak
Golfoorlog: Koerden zitten tussen twee vuren
De tweede Golfoorlog
Conclusie
De eerste deling van Koerdische gebied
Ongeveer vanaf het begin van onze jaartelling leven de Koerden in stammen. Het merendeel van de Koerden zijn nomaden die hun vee in de bergen hoeden. Op de heuvels en in de vlakten vind je ook stammen die zich met akkerbouw bezighouden.Het belangrijkste voor de Koerden is hun stam, met een aga aan het hoofd. De taak van de aga is te zorgen voor een eerlijke verdeling van grond en water en hij onderhoudt de contacten met andere stammen.De stammen gaan steeds meer samenwerken, wat in de tiende eeuw leidt tot de stichting van de Mervani-Staat, een staat met regionaal bestuur voor 40 Koerdische vorstendommen. Een echt centrale regering is er echter niet.Rondom de Koerden ontstaan er twee grote wereldrijken: het Ottomaanse Rijk en het Perzische Rijk. In de 16e en 17e eeuw raken de twee rijken met elkaar in oorlog. De meeste Koerdische stammen kiezen de zijde van het Ottomaanse Rijk. Zij mogen in ruil voor die steun hun eigen leven op hun eigen grond gewoon voortzetten. Vijftien emiraten worden ingesteld met een emir aan het hoofd, afkomstig uit één van de Koerdische families.De Koerden in het Perzische Rijk komen tot een zelfde afspraak met de sjah van Perzië. Voor de Koerden zelf verandert er niet dus zoveel.Dat gaat zo door tot 1639 als de sultans van het Ottomaanse Rijk en de sjah van Perzië vrede sluiten en een streep dwars door het Koerdisch grondgebied trekken. De eerste deling van het Koerdisch grondgebied is een feit. Overal elders op de wereld ontstaan er staten met een centrale regering die het in het hele land voor het zeggen heeft, maar de Koerden zitten klem tussen twee wereldrijken en kunnen geen eigen staat vormen.
De tweede deling van Koerdisch gebied
Het Ottomaanse Rijk blijft bestaan tot het einde van de Eerste Wereldoorlog (1914-1918). In de oorlog steunt het rijk de Duitsers. Duitsland en het Ottomaanse Rijk verliezen de oorlog van Groot-Brittannië en Frankrijk. Het Ottomaanse Rijk raakt veel grondgebied kwijt en heet voortaan Turkije. In het Verdrag van Sèvres wordt in 1920 het grondgebied van de Koerden als een taart verdeeld onder Turkije, Irak, Iran, Syrië en de Sovjet-Unie (Armenië en Azerbeidzjan).Turkije als verliezer van de oorlog moet toestaan dat de Koerden zelfbestuur krijgen. Voor het eerst hebben de Koerden een eigen staat: Koerdistan (op Turks grondgebied).De nieuwe Turkse machthebber, Mustafa Kemal (die later de eretitel Atatürk krijgt en nog steeds in Turkije vereerd wordt), vindt het verdrag echter vernederend. Hij organiseert een opstand tegen de Britten en Fransen. De opstand is succesvol. De Turken winnen en er komt een nieuw vredesverdrag in 1923: het Verdrag van Lausanne. In dit verdrag wordt met geen woord meer over de Koerden gesproken.Het eerste wat Atatürk doet is het verbieden van elke uiting van het Koerdisch zijn. Op scholen mag geen Koerdisch meer worden gesproken, er mogen geen kranten of boeken in het Koerdisch worden uitgegeven en Koerdische organisaties worden verboden. In Turkije, maar ook in de andere landen met een Koerdische bevolking laait de jaren daarna het verzet nog regelmatig op.
Mahabad: een nieuw Koerdistan
Na de Tweede Wereldoorlog (1939-1945) ontstaat er een machtsstrijd tussen de Sovjet-Unie en de Verenigde Staten van Amerika. Beide wereldmachten proberen een zo groot mogelijke invloed in de wereld te krijgen. Ook in het Midden-Oosten komen de twee grootmachten tegenover elkaar te staan.In West-Iran wordt met Russische steun door de Koerden de republiek Mahabad uitgeroepen. Mahabad fungeert als een onafhankelijke Koerdische staat. Het onderwijs, de landbouw en de gezondheidszorg worden ingericht zoals de Koerden dat zelf willen. De Koerdische machthebbers kunnen eigen belasting heffen. De Koerdische staat heeft zelfs een eigen vlag, kranten en een eigen radio-omroep.

De Amerikanen zien de invloed van de Russen met lede ogen aan en steunen de Iraanse regering om West-Iran weer onder controle te krijgen. Onder druk van de Amerikanen moeten de Russen in mei 1946 hun troepen terugtrekken. Zonder de steun van de Russen kunnen de Koerden het niet bolwerken. Mahabad wordt door de Iraniërs vernietigd. Dit eigen stukje Koerdistan heeft maar een jaar kunnen bestaan.
De belofte van zelfbestuur in Irak
In Irak grijpt in 1968 een nieuwe partij de macht: de Ba'ath-partij. Deze partij heeft daarvoor de steun van de Koerden nodig. In ruil voor hun steun belooft de regering de Koerden binnen vier jaar zelfbestuur. De Koerdische taal wordt een officiële taal, op scholen in het noorden van Irak mag in het Koerdisch les worden gegeven en in de regering van het land worden enkele Koerden opgenomen. De Ba'ath-regering komt enkele beloftes na, maar de beloofde onafhankelijkheid komt er niet. De Koerden komen in opstand, maar zijn kansloos tegen de troepen van Saddam Hussein, de leider van Ba'ath. Duizenden Koerden worden geëxecuteerd. Een kwart miljoen Koerden vlucht naar het buurland Iran. Tienduizenden Koerden die achterblijven, worden gehuisvest in makkelijk te controleren ‘modeldorpen'.
De Golfoorlog: de Koerden zitten tussen twee vuren
In 1979 moet de sjah, de machthebber van Iran zijn land ontvluchten. De geestelijk leider Khomeini, die in Parijs in ballingschap leeft, neemt de macht over. Saddam Hussein, de dictator in het buurland Irak, probeert van de verwarring te profiteren en begint een oorlog tegen Iran. Deze oorlog, die van 1980 tot 1988 duurt, wordt de Golfoorlog genoemd. De Koerden die in het noorden aan beide kanten van de grens tussen Irak en Iran wonen, zitten er middenin. Volwassenen, maar ook Koerdische kinderen worden door beide kampen als (kind)soldaten naar het front gestuurd.
In 1986 zoeken de Koerdische partijen toenadering tot elkaar en besluiten gezamenlijk aan Iraanse kant tegen Saddam Hussein te vechten (waarmee Irak niet alleen in een oorlog tegen een buurland verwikkeld is, maar ook met een burgeroorlog in eigen land te maken krijgt).In 1987, nog tijdens de oorlog, begint Saddams neef Ali Hassan al Majid met wraakacties tegen de Koerden. Tienduizenden worden gedeporteerd en hun dorpen worden systematisch verwoest. Op verschillende plaatsen worden chemische wapens tegen de Koerden gebruikt, met als dieptepunt de gifgas-aanval in maart 1988 op het Koerdische stadje Halabja, waarbij honderden doden vallen.
Slachtoffers van de gifgasaanval
De tweede Golfoorlog
In augustus 1990 valt Irak buurland Koeweit in het zuiden aan. Koeweit krijgt hulp van andere landen, waaronder de Verenigde Staten van Amerika. Ook deze oorlog krijgt de naam Golfoorlog. In maart 1991 verliest Irak de oorlog, maar het regime van Saddam Hussein blijft aan de macht. De Koerden in het noorden van Irak proberen van de verwarring te profiteren en komen na de Golfoorlog in opstand. Saddams troepen slaan echter hard terug en doden meer dan 50.000 Koerden. Enorme vluchtelingenstromen naar Iran en Turkije komen op gang.
De Verenigde Naties roepen in noord-Irak een bufferzone in het leven. De Iraakse troepen mogen daar niet komen, noch over land noch in de lucht (een no fly-zone; een zone waar niet gevlogen mag worden). Amerikaanse vliegtuigen zien op naleving van het verbod toe.
Sindsdien kunnen de Koerden zichzelf besturen in het noorden van Irak. Ze hebben echter geen echte staat, die erkend wordt door andere landen. Het is ook maar de vraag hoe lang dit zal duren. Ooit zal de bescherming van de VN ophouden en zal deze of een nieuwe Iraakse regering het weer voor het zeggen krijgen in heel Irak. De Koerden zullen dan hun zelfstandigheid weer kwijt raken. Tot die tijd moeten ze vrezen voor aanvallen van Iraakse troepen zoals op kleine schaal van tijd tot tijd al gebeurt.
Conclusie
De Koerden hebben de pech dat hun grondgebied altijd inzet is geweest van strijd tussen verschillende partijen. Een vrij Koerdistan voor alle Koerden is in 1920 afgesproken, maar heeft eigenlijk nooit bestaan. Daarna hebben de Koerden in Iran kort kunnen genieten van zelfbestuur en in Irak doen ze dat in feite -voor zolang het duurt- nog steeds. Een echt onafhankelijk Koerdistan voor alle Koerden lijkt echter nog ver weg en misschien komt het er wel nooit meer van. In dat laatste geval kunnen we de Koerden met recht slachtoffer van de loop van de geschiedenis noemen..
4000 v.C.
Vanuit de Kaukasus komen de Meden, volgens sommigen de voorouders van de Koerden, naar het huidige Koerdistan.
612 v.C.
De Meden vestigen een groot rijk. Voor de Koerden is dit het jaar 0
550 v.C.De Perzen nemen het Rijk van de Meden in.
900-1100
De Koerden stichten de Mervani Staat: een centrale staat met regionaal bestuur voor 40 Koerdische vorstendommen.
1639
Eerste deling van Koerdisch gebied. Het Ottomaanse en het Perzische Rijk tekenen vrede door in het Verdrag van Kasr-i-sîrîn een streep te trekken door Koerdistan. Beide rijken lijven een Koerdisch deel in.
1914-1918
De Eerste Wereldoorlog. Het Ottomaanse Rijk kiest de kant van Duitsland. Duitsland en zijn bondgenoten verliezen en het Ottomaanse Rijk valt uiteen. Ook het Perzische Rijk valt uiteen.
1920
Tweede deling van Koerdisch gebied. In het Verdrag van Sèvres wordt het Koerdisch gebied verder verdeeld. Turkije, Irak, Iran, Syrië en de Sovjet-Unie (Armenië en Azerbeidzjan) krijgen een deel. In het Turkse deel mogen de Koerden hun eigen regio besturen. De Turken zijn niet tevreden met deze regeling en komen in opstand.
1923
De opstand resulteert in het Verdrag van Lausanne. Hierin wordt met geen woord meer gesproken over de Koerden.
1946
In Iran wordt met steun van de Sovjet-Unie de Koerdische republiek Mahabad uitgeroepen. Binnen een jaar wordt die steun ingetrokken en de republiek opgeheven.

1970
In Irak nemen de Koerden deel aan de regering, maar een eigen staat krijgen ze niet.
1979
De sjah van Iran vlucht uit zijn land en Khomeini neemt de macht over. De Koerden proberen te profiteren van de verwarring en komen op voor een eigen staat. De poging mislukt.
1980
Irak valt Iran binnen. Beide landen sturen de Koerden als eersten naar het front. Velen komen in de loopgraven om.
1988
Saddam Hussein laat een gifgasaanval op het dorp Halabja uitvoeren. Duizenden Koerden komen om.
1991
De Koerden komen in Irak onder bescherming te staan van troepen van de Verenigde Naties, maar moeten steeds vrezen voor aanvallen van Irak.
1999
Öcalan, de leider van de verzetsbeweging PKK wordt in Kenia opgepakt. De Turkse regering treedt steeds harder op tegen de Koerden in eigen land.

KOERDEN EN MODERNE TURKIJE

Degenen die kort na het einde van de Eerste Wereldoorlog het initiatief voor de strijd namen, waren kaderleden van het Comité voor Eenheid en Vooruitgang, in Europa bekend als de Jong Turken, die in de nadagen van het Ottomaanse Rijk de macht in handen hadden gehad. Toen het rijk in 1918, samen met zijn bondgenoten Duitsland. Oostenrijk-Hongarije en Bulgarije was verslagen en het erop ging lijken dat de overwinnaars, Frankrijk en Groot Britannië, het Ottomaanse grondgebied zouden gaan opdelen onder elkaar en onder hun Arabische, Armeense en Griekse protégés, besloten deze Jong Turken zich daarbij niet neer te leggen. Zij organiseerden in de meest bedreigde gebieden congressen die stuk voor stuk moties aannamen waarin ze verklaarden dat hun regio sinds onheuglijke tijden een Turks-islamitische meerderheid had gehad en dat die meerderheid (met een beroep op het beginsel van zelfbeschikkingsrecht) onafhankelijk wilde blijven, en verenigd met de andere gebieden waarin moslims de meerderheid vormden. In de loop van 1919 smeedden deze regionale organisaties zich aaneen tot een nationale beweging en begon ook de gewapende strijd tegen de bezetters, waarbij zowel de restanten van het Ottomaanse leger als guerrillabenden werden ingezet. In twee oorlogen, aan het oostelijk front tegen de Republiek Armenië in 1920-21 en aan het westelijk front tegen Griekenland in 1921-22, lukte het de nationale verzetsbeweging haar tegenstanders van het grondgebied van Anatolië te verdrijven.
Het is belangrijk te beseffen waar deze mensen tussen 1918 en 1923 voor vochten. Hun programma (dat begin 1920 werd in zijn definitieve vorm werd opgesteld) zegt het duidelijk: een onafhankelijk en verenigd voortbestaan van al die Ottomaanse gebieden waar moslims de meerderheid vormden, onder de Ottomaanse sultan-kalief. De strijd werd nooit gevoerd uit naam van een nieuw te vestigen Turkse staat (de bevolking werd tijdens de onafhankelijkheidsoorlog gemobiliseerd met islamitische motieven, niet met Turks-nationale) en zeker niet uit naam van een republiek. Dat die republiek er toch kwam, was het werk van de leider van de verzetsbeweging, de Ottomaanse brigadegeneraal Mustafa Kemal Pasja (na 1934: Atatürk). De overwinnaars van 1918, Engeland en Frankrijk, erkenden na lange en taaie onderhandelingen in Lausanne uiteindelijk op 24 juli 1923 de volledige onafhankelijkheid en territoriale integriteit van Turkije. De Turkse delegatie in Lausanne kreeg niet in alle opzichten haar zin: belangrijke gebieden die door de Turkse nationalisten waren geclaimd, zoals het noorden van Syrië en Irak (met rijke oliebronnen), de eilanden voor de kust van Turkije in de Egeische Zee en West-Thracië gingen geen deel uitmaken van Turkije. Alleen het meest noordwestelijke stukje van Syrië, de Sancak (het district) van Iskenderun, werd uiteindelijk, als gevolg van een politieke deal tussen Turkije en Frankrijk, in 1939 bij Turkije gevoegd.
Het Turkije dat zo in 1923 op de kaart kwam, was een kleine 800.000 vierkante kilometers groot en had een – voor dat oppervlak – uitgesproken kleine bevolking van ongeveer 13.5 miljoen. Dat was bijna een kwart minder dan de bevolking van hetzelfde gebied voor de Eerste Wereldoorlog. De bevolking was ook heel anders van samenstelling geworden. De tien jaar praktisch ononderbroken oorlogvoering tussen 1912 en 1922 (Balkanoorlog, Eerste Wereldoorlog, Onafhankelijkheidsoorlog) had enorm veel slachtoffers gemaakt. Het Ottomaanse leger had de meeste van zijn soldaten altijd gerekruteerd uit de boerenbevolking van Anatolië (dat wel eens werd aangeduid als een “ soldatenmijn”) en de honderdduizenden soldaten die niet van het front waren teruggekeerd, waren terug te vinden in de bevolkingsstatistiek van Anatolië. Verreweg de meesten van deze doden waren overigens veroorzaakt door ziekte (tyfus, cholera, malaria) en niet op het slagveld. Daarnaast waren in 1915-16 vele honderdduizenden Armeniërs door toedoen van het regerende Comité voor Eenheid en Vooruitgang uitgemoord. De meesten van de ruim een miljoen Griekse inwoners van Anatolië vluchtten toen de invasie door het Griekse leger in augustus 1922 definitief was mislukt. Wat nog van deze gemeenschap restte werd in 1923-24 uitgewisseld tegen de moslimbevolking van Griekenland (behalve de kleine moslim minderheid die in West-Thracië tegen de Turkse grens aan woonde en woont). Als gevolg van deze ontwikkelingen bestond de bevolking van Anatolië, die in 1913 voor 80 procent islamitisch was geweest, in 1923 voor 98 procent uit moslims. De grootste taalgroep was die van de Turken, maar omdat de grenzen van Turkije in essentie het resultaat waren van machtspolitiek en niet van een doelbewuste poging om etnische groepen door “nationale” grenzen te scheiden, omvatte het land ook belangrijke Koerdische en Arabische minderheden en een groot aantal kleinere gemeenschappen die meestal het resultaat waren van immigratie vanuit de oude Ottomaanse provincies in de Balkan en rond de Zwarte Zee, die in de negentiende eeuw verloren waren gegaan. Hieronder waren Turken, Circassiërs, Abchazen, Pomaken (moslim-Bulgaren), Krim-Tataren, Bosniërs en Albanezen. In totaal bestond wel een kwart van de bevolking uit immigranten of kinderen van immigranten. Hiertoe behoorden ook veel leden van de politieke en militaire elite, zoals Mustafa Kemal Pasja zelf.
De precieze relatie tussen het Ottomaanse Rijk en de Republiek Turkije, zoals die op 29 oktober in Ankara werd uitgeroepen, is problematisch. Zoals gezegd was de onafhankelijkheidsstrijd tussen 1919 en 1922 gevoerd uit naam van de sultan-kalief (de verjaardag van de sultan werd in 1921 in Ankara bijvoorbeeld nog met parades gevierd), maar de laatste sultan, Mehmed VI Vahdettin was tijdens die onafhankelijkheidsoorlog steeds meer een marionet van de Britten (en dus in de ogen van de nationalisten een collaborateur) geworden en toen hij in november 1922 aan boord van een Brits oorlogsschip het land ontvluchtte, werd zijn neef Abdülmecid door de regering in Ankara niet tot sultan, maar alleen tot kalief uitgeroepen. Dat bleef hij ook tot aan de afschaffing van het kalifaat en de verbanning van de Ottomaanse keizerlijke familie uit Turkije in maart 1924. Intussen was niet helemaal duidelijk wat er nu voor het Ottomaanse sultanaat in de plaats was gekomen. De Ottomaanse grondwet van 1876 bleef van kracht tot april 1924, tegelijk met de Wet op de Fundamentele Organisatie (Teşkilati esasiye kanunu) die de onafhankelijkheidsbeweging in 1921 had aangenomen en die het de verzetsbeweging mogelijk maakte om als de facto republiek te functioneren zolang de eigenlijke hoofdstad Istanbul door de Britten was bezet. Ten tijde van de vredesconferentie in Lausanne zei Mustafa Kemal Pasja zelf dat “ Turkije” een nieuwe staat was, anders dan het Ottomaanse Rijk, maar tegelijk zei hij dat deze staat een heel eigen karakter had en ook niet op een republiek leek. De onduidelijkheid werd uiteindelijk verholpen door de uitroeping van de Republiek Turkije (Türkiye Cumhuriyeti) op 29 oktober 1923.
De republiek was de belangrijkste, maar lang niet de enige opvolger van het Ottomaanse Rijk (staten als Bulgarije, Griekenland, Albanië en ook bijvoorbeeld Syrië en Irak vallen in deze categorie). Het bijzondere aan de republiek Turkije was dat het om zo te zeggen niet een van de ledematen, maar juist het hoofd en het hart van het oude rijk erfde. Het ambtenarenapparaat en het officierskorps gingen vrijwel in hun geheel over in dienst van de nieuwe republiek. Massale zuiveringen vonden niet plaats. Een minder aangename erfenis die de republiek van het keizerrijk overnam, was een belangrijk deel (60 procent) van de Ottomaanse staatsschuld, die proportioneel over de opvolgerstaten werd verdeeld.
De Kemalistische republiek
Onmiddellijk na de uitroeping van de republiek werd de leider van de nationale onafhankelijkheidsbeweging, Mustafa Kemal Pasja gekozen tot haar eerste president, een positie die hij tot zijn dood in 1938 zou houden. In de jaren 1923-26 vestigde die in etappes een volledig machtsmonopolie. De stappen in dit proces waren een aanscherping van de wet op het landverraad, een verandering van de kieswet, de omzetting van de Vereniging voor de Verdediging van de Nationale Rechten in de Volkspartij (Halk Fırkası, na 1924 Cumhuriyet Halk Fırkası –Republikeinse Volkspartij) waarvan hijzelf de voorzitter was, en tenslotte de onderdrukking van alle politieke oppositie en de oppositiemedia onder de Wet op de Ordehandhaving (Takriri Sükun Kanunu) die op 3 maart 1925 naar aanleiding van een Koerdische opstand in het zuidoosten van het land werd afgekondigd. In juli en augustus 1926 werden alle potentiële politieke concurrenten geëlimineerd in een tweetal politieke showprocessen die gehouden werden na de ontdekking van plannen voor een moordaanslag op de president.
Het machtsmonopolie dat ze op deze manier hadden gevestigd, werd door Mustafa Kemal en zijn kring, de zogenaamde “Kemalisten”, benut om een hervormingscampagne op gang te brengen gericht op de snelle modernisering van de Turkse maatschappij. Zelf noemde Kemal dit de “sociale en culturele revolutie.” De Kemalisten waren, net als hun hele generatie, sterk beïnvloed door het Franse positivisme. Dat had een aantal gevolgen. Net als de positivisten waren ze heftig antiklerikaal en geloofden ze dat secularisatie een eerste voorwaarde was voor echte modernisering. Ze geloofden heilig in de macht van wetenschap en technologie en in het recht (en de plicht) van de verlichte elite om de achtergebleven massa te leiden.
De secularisatie van het juridische systeem, het onderwijs en het bestuur was in de negentiende eeuw en met name in de jaren van de Jong-Turkse heerschappij (1908-1918) al heel ver voortgeschreden. De Kemalisten voltooiden dit proces met de invoering van het Zwitserse burgerlijk wetboek in 1926, de gelijkschakeling van alle onderwijs onder een ministerie in 1924 en met de afschaffing van het kalifaat in 1924 en van Islam als staatsgodsdienst in 1928 (al moeten we niet vergeten dat het diezelfde Kemalisten waren die in 1924 voor het eerst de Islam tot staatsgodsdienst hadden gemaakt!). Waar zij veel verder gingen dan hun voorgangers, was in hun pogingen om het maatschappelijke en culturele leven te seculariseren. De invoering van een Europees burgerlijk wetboek was natuurlijk al een belangrijke stap in deze richting omdat het juist dit gedeelte van de wetgeving was dat met intieme zaken als huwelijk, voogdij en erfenis te maken had, maar daarbij bleef het niet: de mystieke broederschappen (tarikat) werden verboden, de heiligengraven gesloten, pelgrimages stopgezet. Veel van de seculariseringmaatregelen hadden een sterk symbolisch karakter. Het verbod van alle traditionele hoofddeksels en de invoering van de hoed en pet was zo’n maatregel net als de ontmoediging van de sluier. Soms gingen symbolische en praktische aspecten hand in hand. De invoering van de Europese kalender en kloktijd en van het Europese alfabet in plaats van het Arabische schrift (in 1928) hadden zowel een symbolische waarde doordat zij heel zichtbaar de banden verzwakten die Turkije aan het islamitische Midden-Oosten (en met haar eigen verleden) verbonden en het tegelijk gemakkelijker maakten met Europa te communiceren. Bij dit alles moet bedacht worden dat het secularisme van het Kemalistische Turkije niet bestond uit een scheiding van “kerk”en “staat” zoals in Europa vaak het geval was. De paradox was juist dat de Kemalisten, om de religie uit het politieke en maatschappelijke leven te kunnen uitbannen, controle over de religie nastreefden. Ze verbonden de moskeeën, met hun bezittingen en hun personeel, direct aan de staat via het Presidium voor Godsdienstzaken en het Presidium voor Vrome Stichtingen. Net als in het Ottomaanse Rijk bleef er dus een hechte band bestaan tussen het religieus establishment en de staat, alleen was die staat nu niet langer een die zich als islamitisch afficheerde, maar juist nadrukkelijk seculier.
De Kemalisten probeerden een maatschappelijk draagvlak voor hun hervormingen te creëren. Hiervoor gebruikten zij de Volkspartij, die behalve gedurende zes maanden in 1924-25 en drie maanden in 1930 de enige toegestane partij van het land was. Vanaf het begin van de dertiger jaren kreeg het regime een steeds meer totalitair karakter doordat alle mogelijke maatschappelijke organisaties – de Turkse vrouwenvereniging, de journalistenvereniging, culturele clubs zoals de “Turkse Haardvuren”(Türk Ocakları) – onder directe partijcontrole werden gebracht. De Vrijmetselaarsloges werden gesloten en de universiteit gezuiverd. De plaats van de Turkse Haardvuren werd ingenomen door de “Volkshuizen”(Halkevleri) die uitgroeiden tot de cultuur- en propagandatak van de partij. In de provinciesteden was de Kemalistische beweging redelijk succesvol. Buiten de oude centra ontstonden nieuwe steden met een westers uiterlijk, met parken, terrassen, standbeelden en bioscopen. In de loop van de dertiger jaren kregen bijna alle provinciale centra elektriciteit. In die steden ontstond een Kemalistische middenklasse van officieren, ambtenaren, leraren, artsen, advocaten en studenten. Vrouwen uit de middenklasse kregen niet alleen stemrecht, maar gingen ook een steeds actievere rol in het maatschappelijk leven spelen. Op het platteland lagen de zaken echter anders. Turkije had nog zo weinig verharde wegen dat de dorpen waar 80 procent van de bevolking woonde, praktisch van de buitenwereld waren afgesloten. Daar bleef de boerenbevolking nagenoeg helemaal analfabeet en gedompeld in armoede, buiten bereik van de moderniseringsprogramma’s van de overheid maar wel steeds meer geconfronteerd met effectieve controle door het leger en de gendarmerie. Als er een aspect van modernisering was, waarin de Kemalistische republiek bij uitstek succesvol was, was het in het vestigen van effectieve controle over het hele grondgebied.
De republiek werd gemodelleerd naar het voorbeeld van de Europese natiestaten, met name van Frankrijk en Duitsland. Dit bracht een intensief programma van natievorming met zich mee. De nadruk kwam te liggen op een Turkse identiteit die in plaats moest komen van de Ottomaans-islamitische en waarin alle taalkundige, religieuze en etnische identiteiten zouden moeten versmelten. Er kwam een strikt verbod op het uiten van minderheidsculturen, wat met name de grote Koerdische minderheid raakte. Diverse keren kwamen Koerden in opstand tegen de republiek. In 1926 was er een grote opstand die begon in de bergen ten noorden van Diyarbakır, vier jaar later in het noordoosten rond de berg Ararat en tussen 1935 en 1938 in Dersim, het centrale berggebied tussen Elazığ en Erzincan. Alle opstanden werden keihard onderdrukt en gevolgd door grootschalige deportaties van Koerden naar het midden en westen van het land.
De nieuwe Turkse identiteit werd, zoals dat bij natievorming gebruikelijk is, gebouwd met behulp van een nationalistische herinterpretatie van de geschiedenis, waarin de nadruk nu viel op de pre-islamitische geschiedenis van de Turken, en van taalpurisme, dat erop gericht was de Arabische en Perzische woorden die zo’n driekwart van het laat-Ottomaanse taaleigen uitmaakten, te vervangen door Turks materiaal. Het Turkse Historische Genootschap (Türk Tarih Kurumu) en het Turkse Taalkundige Genootschap (Türk Dil Kurumu), opgericht in 1931 respectievelijk 1932, waren op deze gebieden de instrumenten voor de nationalistische cultuurpolitiek. Tot aan zijn dood in 1938 was Mustafa Kemal Pasja (die in 1934 bij de invoering van achternamen in Turkije van de Nationale Vergadering de naam “Atatürk” (Vader Turk) kreeg) persoonlijk nauw betrokken bij de culturele campagnes van het bewind. Onder zijn opvolger İsmet Pasja (na 1934: İnönü) verloor het culturele offensief wat van zijn heftigheid.
Als we het over de Kemalistische republiek hebben moeten we nooit vergeten hoezeer het land herstellende was van de verschrikkelijke jaren rond de eerste wereldoorlog. Delen van het land waren frontgebied geweest en tot eind jaren dertig lagen nog vele dorpen en stadswijken in puin. Bruggen, wegen en spoorlijnen moesten moeizaam hersteld worden. Met het vertrek en de verdwijning van de Grieken en de Armeniërs was ook vrijwel de gehele industriële- en handelsbourgeoisie verdwenen. Turkije had nauwelijks nog boekhouders, ingenieurs, machinisten of lassers. De internationale contacten waarvan de export van hazelnoten, vijgen of tapijten afhankelijk was, waren in een klap weg. De wederopbouw ging daarom moeizaam behalve in de landbouw en veeteelt, waar met de komst van de vrede een snel herstel intrad. Tot 1930 probeerden de Kemalisten de economie met een tamelijk liberaal programma te herstellen, al zette de republiek ook een aantal Ottomaanse staatsmonopolies voort. Net als de Jong-Turken voor hen probeerden zij een eigen “nationale” bourgeoisie op te kweken om de opengevallen plaatsen van de Grieken en Armeniërs in te nemen. Er ontstond een hechte symbiose tussen de staatsbureaucratie en de door de staat beschermde ondernemersklasse die de mogelijkheid kreeg om deel te nemen aan de wederopbouwprojecten. Krediet werd verschaft door de in 1924 opgerichte İş bankası (Zakenbank), die nauw met de politieke leiding was verbonden. De economische crisis die vanaf 1929 de hele wereld in zijn greep kreeg, raakte Turkije net als andere landbouweconomieën hel hard. De prijs van graan zakte met twee derden en 1932 reageerde de Volkspartij door "etatisme”(devletçilik) tot het fundament van het economisch beleid uit te roepen. Het was een vorm van staatskapitalisme waarin de staat de investeringen opbracht voor grote industriële projecten, waarvoor de particuliere sector niet genoeg kapitaal bijeen kon brengen. Adviezen van Sovjetexperts speelden een grote rol in de investeringsbeslissingen die nu in het kader van vijfjarenplannen genomen werden. De grote textielfabriek van Kayseri die Turkije voor een belangrijk dele zelfvoorzienend zou maken in textielproductie, was naar Russisch voorbeeld gebouwd. Tegelijkertijd werd de landbouwsector gesteund door de oprichting van een staatsinkoopbureau dat de prijzen stabiliseerde. De staatssector werd de dominante kracht in de Turkse economie, waar nieuwe generaties managers en ingenieurs werden opgeleid. De economie herstelde zich in de loop van de jaren dertig enigszins, maar de tweede wereldoorlog bracht weer moeilijke tijden. In de tweede wereldoorlog bleef Turkije, gewaarschuwd door de ervaringen van 1914-18 neutraal tot in het voorjaar van 1945, maar het was een gewapende neutraliteit en de mobilisatie van het Turkse leger gedurende zes jaar was een financiële inspanning die het land zich slecht kon veroorloven en die tot grote armoede leidde. Bijzonder moeilijk waren de oorlogsjaren voor de niet-islamitische minderheden die in 1942 door middel van een discriminerende (en voor hen torenhoge) vermogensbelasting (varlık vergisi) vaak al hun bezittingen, en als ze niet konden betalen ook nog hun vrijheid, verloren.

Turkisering /Arabisering

Turkisering /Arabisering

Het is goed om de situatie in Koerdistan eerst nog eens duidelijk uiteen te zetten. De Koerden in Irak, Iran, Turkije en Syrië zijn daar een belangrijke minderheid; ze maken ca. een kwart van de totale bevolking uit, die een eigen historie heeft, een eigen cultuur en een eigen taal. Koerden zijn nooit Turks of Arabisch geweest en zullen nooit Turks of Arabisch zijn. Turken erkennen niet eens Koerdische identiteit zij noemen ons "bergturken" terwijl wij even verwant zijn met Turken als een Nederlander verwant is met een Chinees. Koerden zijn het enige volk van klein Azië dat niet verturkt is toen de Seljuks (afkomstig uit Centraal Azië) Klein Azië veroverden. Koerden behoren linguïstisch tot Iraanse volkeren. Kijk naar onze tradities het maakt niet of het een Turks of Russisch of Syrisch Koerd is, wij vieren allen Newroz het Zoroastrisch nieuw jaar, de vorige religie van Perzië.
Terwijl het Ottomaanse rijk in naam van de islam de minderheden onderdrukte, voert de kersverse Turkse republiek de repressie op tegen alle niet-Turken, onder de vlag van het nationalisme. Volgens de officiële Turkse geschiedschrijvers en ideologen zijn de Koerden 'Bergturken'. De slogan van Kemal Atatürk "Gelukkig is diegene die zegt:ik ben een Turk" wordt nog elke dag in alle Turkse scholen gescandeerd.
Jaren lang hebben de Koerden gevraagd om een vorm van autonomie zonder steun van Europese landen. Hun verzet, geleid door de allerlei organisaties nu toch weer in de bergen voortgezet. In een poging dit verzet te breken, verwoesten de legers van Turken en Arabieren nog honderden dorpen, het vee afslachten, de waterbronnen vergiftigen: dit proces is nog niet beeindigt.
Het Turkse leger heeft de VS en EU onder druk gezet met betrekking tot een op handen zijnde Koerdische staat in Irak. Op dit moment is de enige manier voor de Turkse machthebbers om de situatie onder controle te krijgen om zelf Noord-Irak binnen te vallen en de bezetting van Noord-Cyprus in stand houden. Als dat hun zou lukken, dan zullen zij dat land besturen gezamenlijk met andere dictatoriale Arabische en Perzische regimes.
De Koerden hebben daarenboven pech dat ze niet, zoals de Palestijnen, kunnen rekenen op de solidariteit van andere staten in de regio. Meer nog. De Koerden, waarvan het gros, behalve Turkije te vinden is in Iran, Irak en Syrië, zijn de speelbal van de regionale ambities van de staten waarbinnen ze vertoeven.
De Turkse invasies zijn jaarlijkse kost. Dit jaar is het Turkse leger al minstens vier keer Noord-Irak binnengevallen. Het Turkse leger jaagt in Noord-Irak op de Koerden, niet op iets anders.
In het noorden van Irak en zuiden van Turkije is een crisis van serieuze omvang aan het broeien die op korte termijn zou kunnen exploderen tot openlijk geweld. Sinds 1975 heeft de Turkse en Irakese regeringen honderdduizenden Koerden en Assyriërs (Suryani / Keldani en Arameeërs) gedwongen hun huizen te verlaten en in die huizen Turken en Arabieren gezet. Een tactiek die inmiddels bekend staat als de 'Turkisering / arabiseringcampagne'. Na het omverwerpen van de Irakese regering in april 2003 zijn grote groepen Koerden teruggekeerd naar hun oorspronkelijke huizen en landbouwgronden, maar in noord - Koerdistan (Turkse deel) niet. Etnische spanningen tussen de teruggekeerde Koerden en de Arabische kolonisten escaleren in ijltempo.
De Koerdische leiders zien een historische kans om de etnische zuivering die zich in het noorden van Irak en in het oosten en zuiden Turkije heeft afgespeeld een ommekeer te geven in toekomstperspectieven voor honderdduizenden ontheemde Koerden en andere minderheden. Bij hun eisen in de onderhandelingen met de Irakese interim-regering staan de rechten van de ontheemden hoog op hun prioriteitenlijst. Het zal moeilijk zijn om een rechtvaardig systeem te vinden dat de vele eigendomsconflicten kan oplossen. Dat is een schone taak voor de Eigendomsclaims Commissie die in januari 2004 is geïnstalleerd, maar die nog altijd niet echt werk heeft gemaakt van deze tikkende tijdbom.
Sinds de jaren dertig van de vorige eeuw hebben opeenvolgende Irakese regeringen geprobeerd om de etnische samenstelling van het noorden te veranderen door Koerden en Assyriërs eruit te smijten.
Turkisering /Arabisering
Op grote schaal begon de Arabisering in de jaren zeventig. In die periode werden minstens 250.000 Koerden en andere niet-Arabieren uit de noordelijke regio verdreven. Tegelijkertijd bracht de regering landloze Arabieren uit de nabijgelegen al-Jazira woestijn naar de Koerdische regio om de landbouwgronden te bewerken. De grondeigendomaktes van de Koerden werden ongeldig verklaard. De regering kreeg zelf zeggenschap over de Koerdische groep en verhuurde deze met jaarcontracten aan de Arabische boeren.
In Kirkoek kregen de Arabische kolonisten wel eigendomstitels van de grond die ze bezetten. Doel van de Arabisering was om regeringscontrole te krijgen over de olierijke en vruchtbare gronden in het noorden van Irak. De kwart miljoen verdreven Koerden kwamen vooral uit de grensgebieden met Iran en Turkije. Hun dorpen werden vernietigd om zo een cordon sanitaire te bouwen langs die gevoelige grenzen. Tienduizenden ontheemden vluchtten naar Iran. Velen van hen keerden terug nadat de Koerdische regio in 1991 autonoom werd maar konden onmogelijk weer in hun oude dorpen wonen als die in gebieden lagen die onder regeringscontrole waren. De overgrote meerderheid van de ontheemde Koerden kwam terecht in Koerdistan.
In Noord- Koerdistan hebben Turken 7 Koerdische steden gezuiverd door de Koerden: Malatya, Sivas, Tunceli, Erzincan, Erzurum, Elazig, Maras zijn bijna volledig geTurkiseerd. Bevolking van deze steden circa 80% woont nu ergens anders; EU landen noemen deze bevolkinggroep nog steeds "Turk" en laten de assimilatie hier toch aan Turkije; ze bevinden zich weer in een andere val van de Turken: deze Koerden bv. In Nederland mogen niet door Nederland geassimileerd worden maar door de turken. Turkse leger, dat via de Nationale Veiligheidsraad (MGK) achter de schermen de eigenlijke regering vormt in Turkije, blijft gevaarlijkste object voor hele Europa. De macht van het Turkse leger is immers grotendeels gegrondvest op het bestaan van een externe (of interne) vijand, onder andere west- Europese landen. De oorlog rechtvaardigt de immense militaire uitgaven en het op hoge toeren draaien van de militaire industrie waarbinnen de militairen lucratieve sleutelposten bezetten. MGK staat ook achter de moskeebouw, Turkisering en Islamisering binnen Nederlandse grenzen via zijn vaste voet Diyanet, duizenden legale en illegale instellingen en geheime dienst MIT.
Turkije en andere Arabische vijanden beschikken over een enorme militaire capaciteit aan de rand van immense oliegebieden. Het leger weegt bij deze landen zwaar op de politiek en kan daarvoor rekenen op de steun van de andere mogendheden die bang zijn van hun Turken Arabieren die binnen EU landen Islamisering uitvoeren!. Ankara, Teheran roepen beide het recht op zelfverdediging in ook al moeten daarvoor territoriale grenzen sneuvelen. En last but not least: telkens wordt de voorkeur gegeven aan een militaire aanpak van het conflict.
- De lidmaatschappij van Turkije.
Het Turkse leger heeft met westerse wapens lelijk huisgehouden in de Koerdische regio. Miljoenen Koerden werden uit hun huizen gedreven. Enkele duizenden dorpen verdwenen van de landkaart. Het geweld zorgde voor 40.000 slachtoffers, waaronder heel wat burgers. Nooit werd het Turkse leger en de contra-guerrilla een vingerbreed in de weg gelegd. Nooit vonden we de grote koppen op de voorpagina’s van onze pers. De verantwoordelijken voor dit gruwelijk geweld lopen vrij rond, meer nog, krijgen de rode loper uitgerold bij hun bezoekjes in de EU.
Deze kandidaat-lidstaat is nog niet een democratische rechtsstaat; Turkije is formeel kandidaat-lid van de Europese club. Er loopt al een douane-unie akkoord. Dat zegt veel over de EU. Het kandidaat-lidmaatschap van de EU werd overeengekomen met een regime waarin extreem-rechts comfortabel zetelt en dat ongestraft een territorium van EU, Noord - Cyprus bezet houdt, De ‘internationale gemeenschap’ heeft al voor minder een strafexpeditie uitgevoerd.
Het Turkse staatsmodel lijkt meer op een militaire dictatuur dan op een democratie. Het zijn niet de politici maar de militairen die er de macht in handen hebben. Een analyse van het politieke besluitvormingsproces toont duidelijk aan dat de democratisch verkozen regering voor heel wat beslissingen afhankelijk blijft van de goedkeuring van de legertop. De militaire bevelhebbers geven de grenzen aan waarbinnen de politici kunnen ageren, en niet omgekeerd.
Voor het uitoefenen van haar macht maakt de legerleiding voornamelijk gebruik van de Milli Güvenlik Kurulu of Nationale Veiligheidsraad. De MGK bestaat uit tien leden en is paritair samengesteld uit militairen en politici. Onder haar leden tellen we de chef van de Generale Staf, de bevelhebbers van de landmacht, luchtmacht, marine en gendarmerie, de president, de premier en de ministers van Defensie, Buitenlandse Zaken en Binnenlandse Zaken. Officieel vormt het een adviserend orgaan, maar de beslissingen worden door de legerleiding wel degelijk als bindend beschouwd. Volgens artikel 118 van de grondwet is deze Veiligheidsraad bevoegd voor alles wat de ‘integriteit en de ondeelbaarheid van het land en de vrede en veiligheid in de samenleving’ betreft. In de praktijk wordt deze omschrijving zeer ruim geïnterpreteerd.
Onder druk van de Europese Unie werd de pariteit intussen opgeheven. De samenstelling van de MGK werd aangepast zodat de militairen voortaan een minderheid vormen. In de praktijk ressorteert deze hervorming net zoals vele andere Europees geïnspireerde pogingen echter weinig effect. Zolang de legerleiding de ministers in haar macht heeft, maakt de precieze samenstelling van de Veiligheidsraad natuurlijk weinig uit. De legertop beschikt ook over heel wat privileges. Zo hebben de generaals een grote invloed op het rechtssysteem en stellen ze éénzijdig het defensiebudget op. Officieel luidt het dat al deze politieke macht noodzakelijk is om de Turkse way of life te kunnen verdedigen. Politici zouden hier niet altijd even goed toe in staat zijn.
Het leger heeft via haar holdings ook een groot deel van de Turkse economie in handen. De OYAK-holding bestaat uit 30 ondernemingen, stelt zowat 30.000 mensen te werk en behaalde in 2000 een geconsolideerde jaarwinst van $ 550 miljoen. De zusteronderneming TSKGV is iets kleiner dan OYAK en is specifiek gericht op wapenproductie. Beide holdings genieten verregaande fiscale privileges, wat door andere bedrijven terecht als oneerlijke concurrentie wordt aangezien.
Gepensioneerde officieren krijgen vaak een bestuurszetel aangeboden in privé-ondernemingen. Zo is een hechte band met de huidige legerleiding verzekerd. Vermits er weinig tot geen democratische controle is op het defensiebudget, kan het ‘Militair Industrieel Complex’ ongehinderd zijn gang gaan. Turkije geeft bijgevolg een indrukwekkende 4,5% van zijn BBP uit aan landsverdediging, en dat zijn enkel de officiële cijfers. De militairen onderhouden bovendien nauwe banden met machtige industriëlen zoals Taskent en de families Koç en Sabanci. Het leger heeft dus zowel direct als indirect een sterke greep op de Turkse economie. Deze combinatie van politieke, militaire en economische macht maak de positie van de militairen vrijwel onaantastbaar.
De droom van een echt democratische seculiere staat leeft alleen in de hoofden van het politieke en militaire establishment in Ankara en bij Europese politici. Die politici hebben kennelijk geen boodschap aan schending van mensenrechten en vrijheid van godsdienst. Turkije zal in de loop van de onderhandelingen over toetreding tot de EU steeds beter aan de criteria voor lidmaatschap gaan voldoen, is de redenering. Martelingen en het met geweld neerslaan van demonstraties zullen verdwijnen en de genocide op de Armeniërs zal worden erkend.
En wie een openbaar debat wil of zich in de pers een eigen mening denkt te kunnen permitteren over kwesties als Cyprus, de Koerden, Armeniërs, de minderheden in het algemeen, het leger, de meer en meer vervloeiende grens tussen kerk en staat, moet heel goed op zijn tellen passen. De (inmiddels ingetrokken) strafklacht tegen Orhan Pamuk is slechts het topje van een kolossale ijsberg. Het aantal critici dat om minder is vervolgd, mishandeld of vermoord is waarschijnlijk veel groter dan het officieel bekende cijfer. Turkije werd het afgelopen jaar 290 keer door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens veroordeeld wegens schending van de mensenrechten. Weet U onder welke gruwelijke omstandigheden leven Koerden.20 miljoen mensen worden niet erkend, ze mogen niet hun taal officiële studeren. Namen van Koerdische woonplaatsen al lang veranderd en Koerdistan geheel onder Turkse militaristische gezag en onderdrukking. Waarom geen enkele woord over onopgeloste Koerdische kwestie. Wij als OKB (Onafhankelijke Koerdische Beweging) /Nederlandse burgers teleurgesteld met uw domme standpunten die niks anders dan de verdere bezetting van Nederland door deze Arabische en Turkse verlenging veroorzaken.
Ondanks alle druk, wordt de mensenrechtensituatie nog steeds grotendeels bepaald door de veiligheidsdiensten, het leger en de politie. In Turkije kwam in 2005 het hele spectrum aan mensenrechtenschendingen nog steeds volop voor: marteling en mishandeling, buitengerechtelijke executies, beknotting van de vrijheid van meningsuiting, gevangenzetten van gewetensbezwaarden en 'verdwijningen'. Nog altijd staan talloze wetten het uitoefenen van fundamentele rechten in de weg. Functionarissen van de overheid nemen geen afdoende maatregelen om geweld tegen vrouwen, minderheden en niet Islamieten te voorkomen en te bestraffen. Ook het feit dat verschillende Europese landen elk jaar nog steeds asielaanvragen van Turkse staatsburgers erkennen, wijst er zonneklaar op dat Turkije nog ver is verwijderd van de geldende EU- standaarden. Zo bijvoorbeeld werden in Oostenrijk 19,11% van alle Turkse asielaanvragen erkend, wat een hoog percentage is.
Progressieve veerislamisering is het meest merkbaar op het politieke vlak, in de invloed op het Islamitische bewegingen en organisaties, de opkomst van de Islamitische opvoeding systeem en bepaalde elementen in de levensstijl. De Turkse overheid steunt duizenden moskeeën en rond de 90.000 imams, terwijl de Christelijke gelovige organisaties nog steeds geen donaties kunnen ontvangen in Turkije. Het gaat zelfs verder: bestaande kerken zijn veroordeeld door de staat, doormiddel van een wet dat het mogelijk maakt locale overheden de hoeveelheid nieuwe mensen dat zich aanmeld voor een Christelijke organisatie af te laten nemen. Deze organisaties zijn verplicht door de wet om de kerken te dragen. Zodra de bestaande leden zijn overleden, wordt de kerk automatisch staatseigendom. Sterker nog: plaatselijke overheden werken nieuwe Christelijke kerk bouw projecten tegen. Door deze constante onderdrukking en de groei van Moslims, de Christelijke populatie is verminderd van 28% tot 0,1% in de afgelopen eeuw. Turkije is een schijn democratie die door militairen en politie bijeengehouden wordt. Zoals in alle islamitische landen heeft men moeite fundamentalisten uit de regering te houden maar dat zal in de toekomst niet meer lukken. Als Turkije toegelaten wordt tot de EU krijgen meer dan 100 miljoen moslims het recht over onze normen en waarden mede te oordelen en zullen zij meer rechten willen voor moslims die hier reeds wonen. Wij voelen nu al beledigd door hoofddoeken en minaretten in ons land.Als Turkije bij de EU wil behoren moet de Koran zelf veranderd worden en de tegen ons gerichte 'jihad' verwijderd, alsmede de wrede straffen van de 'sharia'. Zoek eens naar de verwaarloosde en gevandaleerde restanten van het christendom in Turkije.Natuurlijk doet Turkije er alles aan om zich bij ons aan te passen. De islam probeert al eeuwenlang de deur naar Europa open te trappen de de huidige EU is dé kans om dat te verwezenlijken.
Turken en Arabieren als moslims naar Europa komen met "een haat tegen het Westen": dit is toch geen immigratie?
Wij kennen de "Heilige Maria" kerk niet in Turkije. Wat men wel weet is dat christenen daar achtergesteld worden, dat de Aya Sophia moskee in Istanboel (Constantinopel)ooit de Santa Maria Kathedraal was, dat in ieder geval in Capedocië de ogen van christelijke heiligen uitgeschraapt zijn. Turkije was dus ooit christelijk maar daar is nog weinig van te zien. Afghanistan was Buddhistisch, Indonesië was grotendeels Hindoe, Iran erkende Zoroaster als God - allemaal verdwenen door het imperialisme van de islam. Vraag het de Hindoes in India die forten bouwden (nog te zien) om islamitische legers tegen te houden, vraag het de Armeniërs, de Koerden, de Hongaren, de Serviërs. De islam geschiedenis is doordrenkt van het bloed van anders denkenden. Nu ben jij aan de beurt? Minister Donner en nog anderen willen nu ook ons uitleveren aan deze barbarij.
Degene die Turkije/de islam bij de EU willen betrekken zijn vergelijkbaar met collaborateurs die met de vijand heulen. Aan hen ook de verantwoordelijkheid dat er in de toekomst conflicten zullen ontstaan tussen de islam en Europeanen - zoals tussen moslims en anders-denkenden in vele andere landen. Kennen onze politici de geschiedenis niet van de Islam/het Christendom? Er is niets veranderd sinds Mohammed-de-Verschrikkelijke-Krijgsheer met zijn expansiedrift om de umah wereldwijd te verbreiden. Europa wil die Mohammed welwillig te zijn? Ze lijken welk getikt! Europa zit reeds met de gebakken peren van islam expansie tegen de wil in van de meeste Europeanen. Turkije heeft de Europese regelgeving (acquis communautaire) in eigen recht nog niet omgezet.Het optreden in de kwestie Cyprus toont aan dat die hoop ijdel is. In december 2004 werd overeengekomen dat Turkije voor het begin van de toetredingsonderhandelingen het douaneverdrag met alle EU-staten moest ondertekenen. Daarmee zou Turkije impliciet Cyprus erkennen. De Turken bezetten het noorden van Cyprus sinds 1974, Turkse leger met 38 000 man en tienduizenden paramilitaire Turkse grijze wolven roven de goederen van de Cyprioten onder de ogen van EU landen(terwijl Cyprus een deel van EU is) en nog steeds is er geen enkele Turkse soldaat weg uit Cyprus. Turken voerden sinds die tijd hun bekende demografische oorlog; Aantal Turken op de eiland steeg naar 350 000, terwijl ze niet meer dan 60 000 waren. Acceptatie van bezetting en deze demografische oorlog zal grote gevolgen hebben voor de west - Europese landen. Turken en Arabieren voeren namelijk hier ook een heftige demografische oorlog tegen de ongelovige westerlingen! Dit proces is juist niet anders dan het werk wat in Koerdistan en Cyprus gedaan wordt. Arabische liga en andere islamitische landen hebben grote belangen bij de EU- lidmaatschappij van Turkije, strategisch wordt dit beschouwt als de belangrijkste stap om in de toekomst meerderheid krijgen binnen EU landen.
Tegenwoordig leven ongeveer 6 miljoen Turken in de Europese Gemeenschap, in Duitsland, Frankrijk en Nederland in het bijzonder. Integratie van deze georganiseerde mensen is onmogelijk zolang Turkije zijn macht vertoont binnen EU landen, ze moeten voor altijd Turk blijven en voor de Turkisering van Europa werken, doelt TC. De bevolking van Turkije is gekenmerkt door een hoge bevolkingsgroei, wat leidt tot 92 miljoen inwoners binnen tien jaar, dat dan de bevolking van Duitsland overstegen zal hebben in die tijd.Dit probleem is helder, en is nog steeds onopgelost in de al bestaande leefgemeenschappen binnen Europa. Het rapport van de EU commissie voor uitbreiding, gepubliceerd in Oktober 2004, bevat referenties naar onderzoeken die schatten de potentiële migratie van Turkije op 13 miljoen mensen. Vanwege deze grote potentiële migratie van Turken, zal de toelating van Turkije tot de EU een groter ramp tot gevolg hebben in de toekomst.Hier in Nederland het percentage Anti-westerse Moslims neemt snel toe door de georganiseerde migratie hoofdzakelijk uit Turkije en Marokko, gesteund door 40 Islamitisch landen, onder de slogan: "trouwen, trouwen, trouwen" en "herenigen, herenigen, herenigen" totdat je daar de meerderheid krijgt", terwijl het aandeel autochtonen snel afneemt. Dit heeft twee belangrijke oorzaken. Ten eerste vluchten er meer autochtonen uit Nederland door de grote overlast, veroorzaakt door Moslims. Ten tweede hebben Moslims een veel groter geboorteoverschot door hun onnatuurlijke, asociale tactiek van herhaalde gezinsvorming met opeenvolgende buitenlandse partners, ten laste van onze sociale voorzieningen.Het voornaamste element van een lidmaatschappij tactiek van Turkije dus bestaat uit nieuwe type demografische strijd met de volgende elementen: migratie en de vorming van geïsoleerde Turken- moslimgemeenschappen binnen EU; Het huwen met meerdere vrouwen, waar toegestaan; gezinsvorming d.w.z. migratie van vrouwen, gezinshereniging d.w.z. vervolgmigratie van verwanten en het verwekken van veel kinderen. Hebben wij de invasie van Turkije op Cyprus vergeten? Of wat er gebeurde met 'etnische Albanezen'die in Servië gingen wonen daar waar ooit door moslims vermoorde monniken van die beroemde brug hingen, waar kerken en kloosters nog recentelijk in brand gestoken werden?
In Nederland wordt deze strijd op dit moment op straat en wijk niveau uitgevoerd, onder de naam Islamitische gemeenschaap, Turkse gemeenschaap, Marokkaanse gemeenschaap etc zijn er honderden duizenden mensen georganiseerd: deze mensen hebben geen enkele binding met de Nederlandse cultuur, leefwijze; met het huidige systeem hebben ze wel, maar dit is alleen voor de uitkering; ze doen alsof ze hun eigen staatje hebben binnen Nederland! Op deze manier willen ze hun nieuwe generaties buiten de landelijke sociale leven houden om een mogelijke assimilatie door de huidige meerderheid tegen te gaan, dit is nu hoofdzaak want als ze 3e en 4e generaties apart kunnen organiseren dan is de toekomstige bezetting van dit land wel gelukt, want reguliere Nederlandse bevolkingsgroei zakt heel snel naar beneden en over 15 jaar willen ze dat de ongelovige Hollanders hun gewoontes moeten accepteren niet andersom. Tjechzenië wil afscheiding omdat het op het zelfde manier als nu in Nederland een moslim land geworden is. Toen kwamen er moslims binnen, via geboortes en migratie hebben ze meerderheid gekregen. Libanon ook, Syrie, Kosovo, Bosnie allemaal via deze weg, Turkije precies hetzelfde. Wij hebben even veel recht, maar zeker ook de plicht, onze Westerse cultuur instaand te houden en te verdedigen door grootschalige infiltratie van de islam tegen te gaan, net zoals islamitische landen die onze Westerse cultuur afwijzen en 'islamitische normen en waarden' in eigen landen gehandhaafd willen zien. Stop met de illusie dat deze Turken en Arabieren hierheen voor de werk komen en voor altijd in minderheid zullen blijven!
De overheid zal een eind moeten maken aan het voornaamste wapen van de islam, migratie en gezinsvorming door ook islamitische landen te weren uit de Europese Gemeenschap. Daardoor zullen immers de allergrootste islamitische migratiestromen ooit naar het Westen ontstaan en wordt de Westerse samenleving en democratische rechtsorde voorgoed vernietigd.

Kana Dayalı Sınırlar: Daha İyi Bir Ortadoğu Nasıl Olabilir?

Peter Ralph
— Peter Ralph Silahlı Kuvvetler Dergisinin (ABD’nin) Haziran sayısında yayınlanan bir makalesinde, Ortadoğu’da sınırların değiştirilmesi gerektiğini ve yeni sınırlar ile ilgili bir teklifte bulunuyor. Mele Bawer makalen’in önemli kısmını Türkçeye çevirmiştir. Bize göre önemli olan bir konu çevrilmemiş. Peter Ralph Suudi Ararbistan Krallığının Mekke ve Medine üzerindeki hakimiyetinin kaldırılmasını teklif ediyor ve Suudi Karallığı yerine İslam aleminin dönüşümlü olarak Kutsal Topraklardaki devleti yönetmesini tartışmaya açıyor. Peter Ralph’ın Özgür Kürdistan’ın kuzey sınırları oldukça eksiktir. Peter Ralph Diyarbekir ötesini Kürdistan’ın güneyi ve doğusu ile birleştirme teklifinde bulunuyor. Peter Ralph, hangi sebep ve kaygılardan dolayı daraltılmış Kürdistan’ı uygun görüyor açık değil. Ama makalenin böylesi bir tartışmayı başlatması açısından önemi vardır ve onun için de Mele Bawer’in tercüme ettiği biçimi ve eklediklerimiz ile yayınlıyoruz.
-----------------------------------------------------
Mamoste Bawer'in tercüme ettiği kısmın başlangıcı >>
Kana Dayalı Sınırlar: Daha İyi Bir Ortadoğu Nasıl Olabilir?
AFJ - By Ralph Peters
Çeviri: Mamosta Bawer
Uluslar arası sınırlar hiçbir zaman bütünüyle adil olmamıştır. Ancak zorla bir arada veya ayrı tutulan birbirine komşu halkların yaşadıkları adaletsizliğin ölçüsünde büyük bir farklılık vardır. Bu farklılık özgürlük ile baskı, hoşgörü ile zulüm, hukuk ile terörizm yada hatta savaş ve barış arasında bile olabilir.
Dünyadaki en keyfi ve çarpık sınırlar Afrika’daki ve Ortadoğu’daki sınırlardır. (Kendi sınırlarını belirlerken komşularıyla fazlasıyla sorun yaşayan) Avrupalıların bencil çıkarlarına göre çizilen Afrika’nın sınırları milyonlarca yerlinin ölmesine zemin hazırlayan kışkırtıcılık görevini yerine getirmeyi sürdürmektedir. Fakat - Churchill’den miras alınan - Ortadoğu’daki sınırlar yereli aşan uluslar arası düzeyde sorunlara neden olabilmektedir.
Ortadoğu’daki problemler sadece sınır anlaşmazlıklarıyla sınırlı değildir, kültürel durgunluk, utanç düzeyindeki eşitsizlikten, ölümcül İslami fundamentalizme kadar bir dizi sorun... Bölgedeki kapsamlı sorunu anlamaya çalışmanın önündeki en büyük tabu İslam değil, daha çok bizim diplomatlarımızın tapındığı saçma -ancak- dokunulmaz uluslar arası sınırlarıdır.
Tabii ki, katı bir sınır adaleti Ortadoğu’daki her azınlığı mutlu etmez. Bazı yerlerde, etnik ve dini gruplar iç içe geçmişler ve birbirleriyle evlenmişlerdir. Başka yerlerde ise, kana veya inanca dayalı birleşmeler grup üyelerini umdukları kadar mutlu etmemiştir. Bu makaleye eşlik eden haritada gösterilen sınırlar Kürtler, Beluciler ve Arap Şiileri gibi en çok ‘kandırılan’ nüfus gruplarının maruz kaldıkları haksızlıkları tanzim eder. Ama yine de, Ortadoğu’daki Hıristiyanların, Bahailerin, İsmaililerin, Nakşilerin ve daha birçok sayısal olarak küçük azınlığın uğradığı haksızlığı telafi etmez. Ve unutulması güç bir hata hiçbir zaman toprak ödülüyle telafi edilemez: Yıkılan Osmanlı Devletinin Ermenilere karşı uyguladığı jenosit gibi.
Buna karşın, böyle devasa sınır revizyonları olmadıkça burada sınırların neden olduğu adaletsizlikler sürüncemede kaldığından, hiçbir zaman daha barışçıl bir Ortadoğu görmeyeceğiz.
Sınırların değişmemesi gerektiğini ilan ederek ‘düşünülmeyeni düşünmeyi’ reddedenlerin ve dediği dedik olanların yüzyıllardır durmaksızın sınırların değiştiğini unutmamaları gerekir. Sınırlar hiçbir zaman sabit olmamıştır bir çok hudut Kongo’dan Kosova’ya, Kafkaslara kadar şimdi bile değişmektedir
Ve 5 bin yıllık tarihten gelen öteki küçük kirli sırrımız: Etnik temizlik varlığını sürdürüyor.
Amerikalı okurlar için en hassas sınır sorunuyla başlayalım: İsrail’in komşularıyla makul bir barış içinde yaşayabilme umuduna sahip olması için, yasal güvenlik sorunlarından dolayı zorunlu yerel düzenlemelerle, 1967 sınırları öncesine dönmesi gerekecektir. Ancak binlerce yıldır kanla lekelenmiş bir şehir olan, Kudüs’ü çevreleyen teritoryal sorun, bizim ömrümüzü aşan bir inatçılıkla sürebilir.
Balkan Dağları ve Himalayalar arasında en çok göze çarpan toprak adaletsizliklerinden biri bağımsız bir Kürt devletinin olmamasıdır. Ortadoğu’da bitişik bölgelerde yaklaşık 27 ile 36 milyon arasında yaşayan bir Kürt nüfusu bulunmaktadır. (Kişi sayısı kesin değildir çünkü hiçbir devlet daha önce Kürtlerin nüfus sayımına izin vermemiştir.) Şimdiki Irak nüfusundan daha fazla, daha düşük düzeydeki bir nüfus bile Kürtleri, devleti olmayan dünyanın en büyük etnik grubu yapar. Daha kötüsü, Kürtler Xenophon’dan beri yaşadıkları dağlarda ve düzlüklerde kontrolü ele geçiren her yönetim tarafından baskıya maruz kalmışlardır.
ABD ve koalisyon ortakları Bağdat’ın düşüşünden sonra bu adaletsizliği düzeltmek için müthiş bir şans elde ettiler. Bir devletin Frankenstein’ı birbirine uymayan üç parçayı birleştirmişti. Irak’ın hemen üç küçük devlete bölünmüş olması gerekiyordu. Iraklı Kürtlere kabadayılık yapıp yeni Irak Hükümetini desteklemelerini sağlayıp, vizyon eksikliğinden ve korkaklıktan Irak’ı bölmeyi başaramadık ki Kürtler iyi niyetimiz karşılığında gönüllü bir şekilde yeni yönetime katılmaktadırlar. Ama halk oylamasına gidilseydi, hata yapılmayacaktı: Iraklı Kürtlerin %100’ü bağımsızlık için oy verecekti.
Uzun zamandır sert askeri baskılara maruz kalan ve yıllarca ‘Dağ Türkleri’ olarak adlandırılan, Türkiye’deki Kürtlerin kimliği yok olma aşamasındadır. Ankara’nın ellerindeki Kürtlerin durumu son on yılda her ne kadar önemli ölçüde düzelmişse de, baskı son zamanlarda tekrar yoğunlaşmış ve Türkiye’nin beşte birinin yani Doğu’sunun işgal altındaki topraklar olarak görülmesi gerekir. Suriye ve İran’daki Kürtler de, eğer güçleri yeterse, bağımsızlıklarını ilan edeceklerini söylüyorlar. Sırası gelmişken, Diyarbakır’dan Tebriz’e uzanan özgür bir Kürdistan, Bulgaristan ve Japonya arasındaki en Batılı devlet olacaktı.
Sınırları kırılgan olan İran, topraklarının çoğunu Birleşik Azerbaycan, Özgür Kürdistan, Arap Şii Devleti ve Belucistan arasında tahsis etmek zorunda kalacaktı. Ancak Farslarla tarihsel ve dilsel yakınlığı bulunan bir bölgeyi yani şimdiki Afganistan’daki Herat’ı ve çevresindeki vilayetleri topraklarına katacaktı. Sonuç itibariyle İran yine de etnik Fars devleti olacaktı. Ancak önemli bir sorunla karşılaşacaktı: Bandar Abbas limanını koruyacak ya da Arap Şii devletine teslim edecekti.
Her durumda, varsayıma dayalı çizilen bu sınırlar etnik yakınlığı ve dini komünalizmi yansıtır yada bazı durumlarda her ikisini. Elbette, sihirli bir değnek sallayarak sınırları değiştirebilseydik, tabii ki seçici davranırdık.
Halkların iradelerini yansıtan sınır değişikleri imkansız olabilir; şimdilik... Ama belirli bir zamanda -ve kaçınılmaz katliamlarla- yeni ve doğal sınırlar belirecek. Babil sadece bir kez yıkılmamıştır.
Bu arada, üniformalı erkek ve kadınlarımız terörizmden korunmak için savaşmayı sürdüreceklerdir. Çünkü demokrasi ve bölgedeki petrol kaynaklarını denetlemek için savaşılacaktır.
Daha büyük Ortadoğu sınırları doğal kan ve inanç bağlarını yansıtmak üzere değiştirilemezse, bunu bir kader meselesi olarak değerlendireceğiz ve bölgedeki kanlı savaşların bir parçası olmayı sürdüreceğiz.
Çevirenin notu: Makale, tümüyle olmasa bile önemli bölümleri itibariyle özetlenerek çevrildi. Makalenin İngilizce’sini http://www.armedforcesjournal.com/2006/06/1833899linkine tıklayarak okuyabilirsiniz.
Mamoste Bawer'in tercüme ettiği kısmın sonu <<-----------------------------------------------------
Peter Ralph'e göre,
KAZANALAR VE KAYBEDENLER
Kazananlar
Afganistan
Şii Arab Devleti
Ernenistan
Azerbaycan
Özgür Belucistan
Özgür Kurdistan
Iran
Kutsal Islami Devlet
Ürdün
Lübnan
Yemen
Kaybedenler
Afganistan
Iran
Iraq
Israil
Kuweyt
Pakistan
Qatar
Suudi Arabistan
Suriye
Türkiy e
Birleşik Arap Emirlikleri
Batı Şeria

Turkler sasirdi!

Türkler garip yaratıklar. Askerin işini siviller, sivillerin işini asker yapıyor. Asker her problem ve gelişmeye karışır, ama askeri ilgilendiren meseleler olduğu zaman da susar. Türkler başka ülkeleri işgal etme planları yaparken, bu işi askerin yapacağını hesaplıyorlar. Ama formel siyasetçiler, yani hükümet, konuşuyor, gazeteciler konuşuyor, yazıyor, parti başkanları konuşuyor ve sokaktaki insan konuşuyor. Ama her ne hikmetse generaller suskun, hiçbir şey olmamış ve olmayacak gibi suskun. Bu işin bir hikmeti ilahiyesi olmalı. Hükümeti, gazetecileri, parti başkanlarını konuşturan Mehmetbig neden susuyor?
Türk medyası ne yapacağını şaşırdı. Önce çok şiddetli ve hiddetli bir şekilde savaş haızrlığına girişti. Türk medyası toptan savaş yanlısı kesildi ve ‘Türklerin kullanılmamış’ haklarını kullanması gerektiğini yazdılar, söylediler. Sonra Mehmetbig’ten bir işaret beklediler. Ama öyle görünüyorki hala işaret almadığı için, yalpalanmaya başladı. Emir komuta zincirine göre işleyen medya, neyi nereye koyacağını bilmiyor. Şu Mehmetbig lütfedip, hükümeti olmazsa da muhalefet ve medyayı, sokataki insanı rahatlatsa fena mı olur?
Türk generallerinin suskun durmalarının nedenleri olmalı.
Suskunluğun bir nedeni, generaller, silahlı guruplar, arasındaki anlaşmazlık olabilir. Türk ordusunun çeşitli fraksyonlardan oluştuğu ve guruplar arasında kıyasıya bir mücadelenin sürdüğü artık gizlenecek bir şey değil. Türk ordusu, tarihinde belki ilk kez, işbaşındaki generallerin biribirini şimdi olduğu gibi yıpratmasını ve gözden düşürmesini yaşıyor. Geçmişte de çeşitli hizipler vardı ama ‘emir komuta zinciri’ işliyordu. Özellikle Özal dönemi ve sonrası ile Jandarma Kuvvetleri komutanı Eşref Bitlis’in Doğan Güreş ve takımı tarafından öldürülmesi sonrasında, Türk ordusunda ‘emir komuta zinciri’ kırıldı. Fakat Eşref Bitlis hayatta olduğu zaman, şimdi Hilmi Özkök ve Yaşar Büyükanıt kadar, diğer askeri gurupların açık hedefi haline gelmemişti. Emin Çölaşan gibi biri dahi açık açık Hilmi Özkökü karalayabiliyor ve onu ihanet ile suçlayanlar da oldu. Zaten Yaşar Büyükanıt ise kökeninden tutun herşeyine kadar deşifre edildi. Tabii sivillerin, generallere dayanmadan, generalleri karalamaları, eleştirmeleri mümkün değil. Yani Emin Çölaşan vb.lere yazdıran generaller vardır.
Diğer bir ihtimal ise, hükümetin; askeri-sivil ulusalcıların baskısını hafifletmek için topu generallere atmış olmasıdır. AKP hükümeti ihanet etmekle, pasif davranmak ile suçlanıyordu. Türkler hükümetin askerin önünü kestiği kanatine sahipler. Tayyip Erdoğan’ın son toplantı sonrasındaki açıklamaları, askere yetkinin verildiği manasındadır. Erdoğan karar aldıklarını ve askere yetkinin verildiği anlamına gelen şeyler söyledi. Yani eğer birşey yapmıyorsa, asker yapmıyor ve sorumluluk hükümet’te değil, askerdedir mesajını verdi.
Türk medyasının ‘inişe hazırlık’ alternatifi ise geçerli değil. Türk medyası ABD ve AB’nin operasyona muhalefetleri, Türkleri operasyondan caydırdığı şeklindedir. Oysa bu mümkün görünmüyor. Çünkü ABD ve AB’nin tepkisinin ne olacağı başından belliydi.
ABD her fırsatta sınırı aşan operasyonlara karşı olacağını açıklamış ve ABD Genelkurmay başkanı Türk generallere bunu açık bir şekilde söylemiş. ABD Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice de aynı tutumu Türk hükümetine tekrarlamıştır.
Hepsinden önemlisi, ABD Irak, İran ve Suriyeye, Lübnan da eklenmişken bir de Türk krizi ile uğraşmak istemez. ABD ve AB’nin Türklere müsamahakar davranmasının en önemli nedeni de, şimdilik Türk krizi ile uğraşmak istememeleridir. Türk’lerin Kürdistan’ın güneyine müdahalesi ise diğer krizlerin hepsinindan daha ağır bir kriz olıur. Yani Türk medyasının ‘yumuşak iniş’ planı boşluğa rast geliyor.
Ama ne olursa olsun, generallerin susması önemlidir ve konuşmamaları problemdir. Türk siyasetini yönlendiren generaller’in konuşmaması siyasi partilerden tutun, ‘sivil’ örgütlere kadar, bir çok kurum ve kuruluşun tutum almasını engelliyor. Hükümet’in açıklamalrının değersiz olduğuna alışan Türk topluluğu, generaller konuşmadan rahat etmez. Ama Türk topluluğu artık hiçbir zaman rahat edemez, çünkü artık bir generallin söylediklerini diğeri bozuyor, yalanlıyor. Artık ‘kahraman ordunun’ resmi bir görüşü yoktur.

Remarks With Kurdistan Democratic Party Leader Massoud Barzani

The Denial, Resurrection, and Affirmation of Kurdistan
· Green Money, Islamist Politics in Turkey
· Was Abraham a Kurd?
· Serbestî-English Summary: NATO’s New Spot of Influence and K
· BETRAYAL
· The Resolution's Weakness
· What future for the Kurds?
· How to Get Out of Iraq
· Let the Kurds be
· Standing up for Syrian Kurds
· The U.S. Is Brewing Up a Disaster for the Kurds – Proposed c
· The Kurds Must be Allowed Responsibility for their own Secur
· 2004 Local Elections in Turkey and the Kurds
· THE KURDS BETWEEN THE DESIRE FOR FREEDOM AND THE REALITY OF
· Reflections On A Sovereign Iraq
· Kurds show their grit
· BOMBING FREEDOM
· A Hole in the Heart of Kurdistan
· The Kurds' Best Hope
· A TEST OF VISION

Türk topluluğu hastadır.

Yalan ve abartmaya dayanan devlet, millet ve tarih illetli bir topluluk yarattı. ABD askerlerinin, sarhoş bir Türk subay’ını araba sürmekten alıkoyması, Türk’leri kızdırmış. Bugün Türk genelkurmay Başkanlığı Türk subay’ın sarhoş olduğunu, çıkış yerine girişten araba parkından çıkmaya çalıştığını bildirmesine rağmen ‘Çılgın Türk’ ikna olmadı. ‘Bizim asker istediğini yapar ve kimse karışamaz’ diyor.
Üç günden beri ABD’li askerlerin sarhoş Türk subayını durdurması tartışılıyor. Olay bir yıl önce meydana gelmiş, ama kahraman medya, her nedense, şimdi kullanmaya karar verdi. Olay dünyan’ın hiçbir yerinde üzerinde durulacak değerde bulunmaz. Ama ‘116 devlet kurup’ hepsini dağıtan ‘Çılgın Türk’ kimsenin, sarhoş askerini durdurma hakkı yok diyor.
Türk gazetesi, Hürriyet Türk genelkurmay başkanlığının açıklamasını haber olarak vermiş. Olay başından da belliydi, ama Genelkurmay başkanlığının açıklaması oldukça vazihtir. Saat gece üçe kadar içen ve sarhoş olan bir Türk subayı ABD’li personelin de yaşadığı bir mahal’de araba sürmeğe çalışmuş ve ABD’li askerler tarafından durudurulmuş, araba sürmesine müsade edilmemiş.
Türk medyası üç gündür olayı tartışıyor. Tatrtışmıyor, sarhoş subay üzerinden ABD’ye karşı savaşıyor. Türk medyası bir bütün olarak, bu olayın’da ABD’nin başka devletlere ne kadar saygısız olduğunun bir göstergesi olarak yansıtıyor.
Hürriyet gazetesinin Türk genelkurmay başkanlığının açıklaması haberine 42 yorum yazılmış (2006-08-06 18:20) ve olayda ABD’yi haksız bulanlar %80 civarındadır.
Böylesi bir örnek Miloseviç döneminde belki Sırplar arasında görmek mümkün. Ama sırplarda da olaylara farklı bakan siyasi güçler vardı. O zman muhalefet eden bir Sırp partisinin başkanı ‘toplumumuz tümden hasta’ diyebiliyordu. Türklerde ise o da yok. İktidar, muhalefet ve bütün devlet kurumları durumdan oldukça hoşnutturlar.
Kürt Milletine karşı oluşturdukları ‘devleti ve milleti ile bir bütün’ propagandası heryerde ve herkonuda kendisini gösteriyor.
Bu topluluğun iflah olması da artık mümkün görünmüyor. Sırplar gibi bir durum ile karşılaşsalar belki akılları başına gelir.

Adriyatik’ten Çin Seddine konuşulan ‘Türkçe’ (Mewla Benavî )

Türkler fiili olarak ‘Turki’likten vazgeçmiş bulunuyor. Ama yalan tarihin tamir edilemezliği, onları eski yalana sarılmak zorunda bırakıyor. Orta Asya Milletlerinin Türk olduğunu ve Türkçe konuştuklarını söylüyorlar. Sovyetler Birliğinin yıkılması sonrasında ’Turki Cumhurriyetleri’ toplantıları düzenleniyordu. Bu işin öncüsü de bir Rom devşirmesi olan Alparslan Türkeşti ve toplantılarda kullanılan dil Rusçaydı. Ama ’Çılgın Türk’ hala Asya’da Türkçe konuşuluyor diyor. Adriatic denizinden Çin seddine en çok ’Türkçe’ olan dilleri burada dinleyebilirsiniz.
Yalan tarihin ’Adriatic-Çin Seddini’nin, tarih ve gerçek ile ilgisi yok. Rusya’nın genişlmesine karşı kurulmuş startejinin bir parçasıydı. Sovyetler Birliğnin yıkılmasından sonra Türkler’in emperyal hayallerine dönüştü. Adriaticten öteye Macaristan ve ’Viyana kapıları’ var. Ama Türk’lerin emperyal hayalleri oraya varacak kadar gelişmemiş. 16 yalan Türk devletinden bir tanesi de, Hun devletiydi. Fakat ’Metal Fırtınalar’ yaratan ’Çılgın Türk’, Hun devletini, olmayan ’Kuzey Kıbrıs devleti’ ile değiştirdi. 16’lık listenin eski versiyonlarında Hun Devleti de ‘16 Türk devlet’ten biriydi. Kıbrıs’ın kuzeyi işgal edildikten sonra, Hun’lar Türk olmaktan çıktı ve yerine Kıbrısın kuzeyi Türk oldu.
Türklerin Orta Asya’ya ilgileri tarihi, etnik ve kültürel nedenlerden dolayı değil. Tamamen emperyal hayallerin ürünüdür. Önce Rusya ve daha sonra biraz aynı anlama gelen komunizme karşı mücadele için oluşturulan ‘Turkilik’, Sovyetler Birliğinin yıkılmasından sonra, ‘zayıf’ gördükleri Orta Asya’yı sömürgeleştirme hevesidir. Taşeron görevini vermeyen Batı’ya sinirlenen Türkler, Orta Asya’nın birkaç devletinde askeri darbe yapmaya kalkıştılar ve hepsinde de yenildiler. Adamları öldürüldü veya yakalanıp teslim edildi.
Taşeronluk görevini alamayan Türkler, Kürtler’in ürettikleri tekstil ile Adriyatik – Çin Seddini fethetmeye kalkıştılar. Oysa ne Orta Asya sandıkları gibi zayıf, ne de sahipsizdi. Rusyayı saymazsak bile, ABD ve Batı’nın Türkleri taşeron olarak tutmaması, o bölgeye ilgilerinin olmadığı anlamına gelmiyor. Nitekim Karadenizin kuzeyi ve Orta Asya’da demokratik bir hareket gelişti, gelişiyor ve Türkler demokratik harekete düşmanlık besliyor.
Orta Asya ülkeleri —Azerbaycan Şedadi Kürt devletinin kurulduğu yerdir. Ama en çok homojen ülkelerden biri sayılıyor. Oysa Azerbaycan’da büyük bir Kürt nüfusu vardır. Stalin döneminde Azeri yöneticilerin baskısına maruz kalan Kürtlerin büyük bir kısmı asimile oldular ya da etnik kökenlerini inkar etmek zorunda kaldılar. Aliyev ailesi Kürt’tür— oldukça kozmopolit ve multi kulturel. Her ülkede değişik etnik guruplar ve diller vardır. Milletler etnik özelliklerinden dolayı baskı altında değil. Kazakistan’da okullarda onlarca değişik dilde eğitim yapılıyor, diğer ülkelerde de değişik dillerde eğitim veren okullar vardır.
Orta Asya’da konuşulan diller Türkçe değil. Eğer Türkiye de konuşulan ’uydurukça’nın Asya ile bir bağlantısı olsa, Türkçe’nin eski olana, kadim olana tabii olması gereklidir. Tersi olmaz. Mesela İngilizceye Amerikanca denmiyor, öyle demek yanlıştır da. Tersine, Amerika da konuşulan dile İngilizce denir. Fakat Türkiye de konuşulan ’kurbağaca’nın Asya ile bir ilişkisi yok. Tamamen yenidir ve oturup yapmışlar.
Daha önce Taha Akyol yazmıştı ve birkaç gün önce de Can Dündar, İsveç kralının Ankara ziyaretinde yaşanan maskaralıkları yazdı.. Atatürk karşılama töreninde bir konuşma yapıyor ve tamamen uyduruk bir dil ile konuşuyor. Atatürk dahil dünyada Atatürk’ün konuşmasını anlayan tek insan yok. Tekst, İngilizceye çevrildiği için İsveç Kralı ve beraberindeki heyet anlıyor.
Şidmiki Türkçe, Atatürk’ün o zaman yaptığı konuşmadan çok daha fazla uydurukçadır. Ama artık herşey uyduruk olduğu için kimse neyin uyduruk neyin uyduruk olmadığını anlamıyor.
Bugünkü Türkçenin Orta Asya’da konuşulan ve ’turki’ diye tabir edilen dillerin ortak kelimeleri, Türklerin başka dillerden çaldıkları ve ’turki’ dillere yabancı dillerden karışan kelimelerdir. Azeri ve Türkmence’yi Türkçe konuşanlar için ’anlaşılır gibi’ kılan da bu özelliktir.
Osmanlıca örnekleri dinlemek olanağı olmuş olsaydı, Türkçe’nin geçmiş ile bağsızlığı daha rahat anlaşılırdı. Türkler, Osmanlıcayı öldürdükleri için, Osmanlı zamanına ait konuşmaları elde etmek olanağı kalmamıştır. Osmanlıca tekstleri okuyabilecek insanların sayısı da oldukça azdır ve ne yazık ki şimdilik Osmanlıca ile Türkçe konuşmalarını karşılaştırma olanağına sahip değiliz.
Fakat Osmanlıca’nın Türkler için Arapça, Farsça ve hatta belki İngilizceden daha yabancı bir dil olduğunu söylemek yanlış olmaz.
TÜRKLER’İN, TÜRKÇEDİR DEDİKLERİ DİLLERDE YAPILAN KONUŞMA ÖRNEKLERİNİ DİNLEMEK İÇİN BURAYI TIKLAYIN
Konuşma bu dillerde yapılıyor: Azeri, Turkmen, Kırgız, Kazak, Özbek, Tatar - Başkir, Tacik ve Mongolistan’da konuşulan Khalkha.
------------------------------------------------------Can Dündar ve Taha Akyol'un, Atatürk'ün yaptığı konuşma ile ilgili yazılarını, aşağıda okuyabilirsiniz. Yazarlar İsveç Kralı'nın Türkiye ziyareti ile ilgili farklı tarih veriyorlar ama aynı ziyaretten söz ediyorlar.------------------------------------------------------
------------------------------------------------------
Can Dündar'ın 30-05-2006 te Milliyet gazetsindeki yazısı
------------------------------------------------------
Kral ve biz
Dün Ankara'ya gelen İsveç Kralı 16. Gustav'ın dedesi Gustav Adolf, 72 yıl önce, henüz veliahtken ziyaret etmişti Türkiye'yi...1934 Ekim'iydi.Veliaht Prens, eşi Prenses Louise ve çocuklarıyla birlikte trenle Ankara'ya geldi. Askeri nişanlarla süslü üniforma giyen Prens'i, istasyonda Atatürk sade bir takım elbiseyle karşıladı.Prensle gelen İsveçli bir gazeteci ilk Ankara izlenimini şöyle yazdı:"Bu uyumsuz ve düzensiz giriş, her şeye benzeyebilir, ama büyük bir imparatorluğun başkenti olamaz. Ağaçlı geniş yolların sağında fonksiyonalist tarzda yapılmış evler ve alabildiğine geniş alanlar, kentin müthiş bir şekilde büyüyeceği düşüncesinden hareketle tasarlanmış. Ancak, büyük numara elbiseler tam ölçüye girinceye dek üzerinizde güzel durmuyor". (Kaj Falkman, "Türkiye-Uç Beyi", Cem, 2001)***Atatürk, Ankara'yı, "yarının büyük başkenti" vizyonuyla kuruyordu. O günlerde gündeminde ağırlıkla iki konu vardı:Müzik ve dil..."Özünü halk müziğinden alan çok sesli bir musiki" yaratma peşindeydi. Bunun için denemeler yaptırıyor ve gelen yabancı konuklara bu denemeleri gururla sergiliyordu.O yılın haziranında gelen İran Şahı için Adnan Saygun'a "Özsoy" operasını besteletmişti.3 ay sonra gelen İsveçli konuğunun elçilikte verdiği davete 60 kişilik Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası'nı gönderdi.Veliaht Prens gittikten birkaç hafta sonra Meclis'te o gün dinlenen müziği "yüz ağartacak değerde olmaktan uzak" olarak niteleyecekti.Bu konuşmanın ardından, radyolarda Türk müziği yasaklandı.***Dil işine gelince...Veliaht Prens, dil inkılabının en ateşli döneminde geldi Türkiye'ye...Atatürk, Türkçeyi yabancı etkilerden kurtarabilmek ve kökleriyle buluşturabilmek için çalışıyor, adeta yepyeni bir Türkçe yaratıyordu.Prens Gustav Adolf'le Fransızca konuştu ama Çankaya'daki ziyafette kullandığı "arı Türkçe", Türk dinleyicilere de Fransızca kadar yabancı geldi.İşte Atatürk'ün o konuşmasından birkaç paragraf:"Altes Ruayal,Bu gece ulu konuklarımıza, Türkiye'ye uğur getirdiklerini söylerken, duygum tükel özgü bir kıvançtır.Avrupa'nın iki bitim ucunda yerlerini berkiten uluslarımız, ataç özlüklerinin tüm ıssıları olarak baysak, önürme, uygunluk kıldacıları olmuş bulunuyorlar. Onlar bugün, en güzel utkuyu kazanmaya anıklanıyorlar:Baysal utkusu...Altes Ruayal,75. doğum yılında oğuz babanız, bütün acunda saygılı bir sevginin söyüncü ile çevrelendi. Genlık, baysal içinde erk sürmenin gücü işte bundadır.Ünlü babanız, yüksek Kralınız Beşinci Güstav'ın gönenci için en ısı dileklerimi sunarken tüzün İsveç ulusunun gönencine içiyorum."***Atatürk'ün "arı dil arayışı", İsveçli konuğu için yaptığı bu konuşmayla doruk noktasına vardı ve noktalandı.Radyoda Türkçe müzik yasağı ise 8 ay sürdü ve kaldırıldı.Şimdi 72 yıl sonra başkente "birkaç numara küçük" gelen o düzensiz girişte, Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası'nın karşısında yer alan Gençlik Parkı'nda Türk abazanları, "İlik bunlar ilik" nidaları eşliğinde Norveçli bayan voleybolcuları dikizliyor.Bakalım Kral Gustav'ın torunu, nasıl izlenimlerle ayrılacak Türkiye'den...
------------------------------------------------------
Taha Akyol'un 27-09-2004 Milliyet Gaztesindeki yazısı
------------------------------------------------------
Dil bayramı, Türkçenin dramı
ATATÜRK'ÜN 26 Eylül 1932'de "1. Türk Dil Kurultayı"nı toplamasını her yıl "Dil Bayramı" olarak kutluyoruz. Bu sene de Türk Dil Kurumu (TDK), Cumhurbaşkanı ve Başbakan'ın katıldığı toplantılar düzenledi.1930'ların ilk yarısında "tasfiyecilik" yani yabancı kökenli kelimeleri temizleyerek "arı Türkçe" yaratma politikası uygulanıyordu.İsveç Veliahtı Gustaf Adolf'u 3 Kasım 1932'de Çankaya'da kabul eden Atatürk, bu ziyaretten "tükel üzgü bir kıvanç" duyduğunu anlatıyordu:"Avrupa'nın iki bitim ucunda yerlerini berkiten uluslarımız, ataç özlüklerinin tüm ıssıları olarak, baysak, önürme, uygunluk kıldacıları olmuş bulunuyorlar."Konuşma İngilizceye çevrildiği için Gustaf anlamış, ama Türklerin anlaması mümkün müydü? İsmet Paşa defterine "Kimse kimseyi anlamıyor" diye yazıyordu.***ATATÜRK de Falih Rıfkı'ya "Dili bir çıkmaza sokmuşuzdur" diyor, kendisinin kurtaracağını, "dilde ve musikide inkılap olmayacağını" söylüyordu. Devlet radyosunda Türk müziği üzerindeki yasak kalkıyordu. "Güneş Dil" teorisi uydurularak zaten bütün dillerin Türkçeden çıktığı, "tasfiyeciliğe" gerek olmadığı anlatılıyordu.İngiliz Kralı Edward'ın ülkemizi ziyareti konusunda Atatürk, 1 Kasım 1936'da Meclis'i açış nutkunda şöyle konuşuyordu:"Mesut hadiseler olarak, Majeste Sekizinci Edward'ın mütenekkiren ziyaretini ve Montrö Mukavelesi'nin derpiş ettiği vichile tatbika başlandığını zikretmeliyim. Bu ziyaretin milletimizin temayülâtına uygun olarak fiilen inkişaf etmekte olan samimi münasebetlerimizde hayırlı tesirine şüphe yoktur."Bugün gençler maalesef Ata'nın bu iki konuşmasını da anlamazlar! Bizdeki dil faciasının resmidir bu!***FALİH Rıfkı, Atatürk'ü anlamak için en 'sahih' kaynaklardan biridir. Atatürk'ün aşırılıkları deneyerek doğruyu bulduğunu yazar. Atatürk'ün sağduyusu ve pragmatik zekâsı...Kelime ırkçılığının bir kültür kıyımı olduğunu gören Atatürk, artık kelime ayıklayıp kelime uydurmayı bırakarak, doğru bir kararla, 'terimler' üzerinde çalışmaya başlamıştı.Ama Atatürk'ü tarih içinde tecrübelerinin bütünlüğüyle değil, seçilmiş sözlerinden örülü bir 'dogmatizm' olarak anlayanlar, onun 1930'ların ilk yarısındaki konuşmalarına dayanarak "tasfiyeciliği" sürdürdüler; hem de TDK'yı 'kullanmak' suretiyle!Ve Türkçe fakirleşti... Muallim Naci'nin 1891'de basılan "Lügat"inde 25 bin kelime, 1914 basımlı Ali Seyyid'in "Kamus - ı Osmani"sinde 30 bin kelime vardı. TDK ise, Türkçeyi on beş yıl sözlüksüz bıraktıktan sonra, 1945'te ancak "yaklaşık 20 bin kelimelik" bir sözlük yayımlayabildi!***Prof. GEOFREY Lewis İngilizce "Türk Dil Reformu, Felaketli bir Başarı" adlı akademik eserinde, bu "dil mühendisliği" yüzünden yeni Türk nesillerinin Halide Edip, Reşat Nuri gibi Türkçenin büyük ustalarının dilini bile kaybettiğini esefle anlatır. (Oxford University Press)Türk tarihi uzmanı Prof. Christopher Neuman "Amaç Tanzimat, Araç Tarih" adlı kitabında, "bir bakıma ırkçı olan... bir dil politikasına kurban gitmiş Türkçenin makus talihi"ni hüzünle belirtir. (Tarih Vakfı yayını).Bir Fransız rahatça Moliere'i, bir Azeri rahatça Fuzuli'yi okur. Bizim yeni nesillere Ömer Seyfettin 'ağır' geliyor!Bu kültürsüzleşmedir.Cumhurbaşkanı Sayın Sezer, "Büyük Taarruz"a "Büyük Saldırı" demeyi içine sindirebilir mi? Taarruz, tecavüz, hücum; hepsi "saldırı" olup çıktı.Anadolu'yu bin yılda vatanlaştırdığımız gibi, bin yılda fethettiğimiz bütün kelime ve kavramlar bizim milli kültür hazinemizdir. Onlarla dil zenginliğimizi koruyarak, asıl çağın ortaya çıkardığı yeni kavramlara Türkçe karşılık üretmekle uğraşmalıyız.

16 Türk devleti yalanı

Türkler çok devlet kurmuş olmakla övünürler. Daha doğrusu devşirme takımı, Türkler’in 16 devlet kurduğunu ve Türk Cumhurbaşkan’ının forsundaki 16 yıldız’ın 16 Türk devletini temsil ettiğini iddia ediyorlar. Bu sadece bir iddia değil, kitaplara geçmiş Türk yalanlarından bir tanesidir. Köksüzler, yalan tarih ile övünüyorlar. Tabii bazıları da devlet sayısını artırarak, daha bir tarihi olur hesabı ile yüzlerce Türk devletinden söz ediyorlar. Türkler’in en haşmetlileri 16 devletin tamamen yalan olduğunu söylüyor.
Türk söylemine bakılırsa, Türk’ün kafası bozulduğu zaman birkaç devleti yıkıp yerine birkaç devlet kurar. İşi gücü devlet kurup yıkmak olmuş Türk’ün. Kimilerine göre Türkler 16 değil 116 devlet kurmuş. Hakikat ise tamamen farklıdır. En şedit Türkçüler için dahi Türk’ün bir tanımı yok. Kimlerin Türk sayılıp sayılmayacağı belli değil. Ama farzedelimki olğanüstü yaratık ‘Metal Fırtanalar’ yaratan ‘Çılgın Türk’ bilmediğimiz, tanımadığımız bir şeydir. Peki bu Türk gerçekten 16 devlet kurmuş mu?
Önce Murat Belge’den başlayalım.
Murat Belge 26-Kasım-2005 Radikal gazetesindeki yazısında 16 Türk devletinin yalan olduğunu ve Kemalist Türk milliyetçisi prof. Coşkun Üçok’un bu konuda söylediklerini aktarıyor.
Murat Belge şöyle yazıyor:
“Efsaneyi icat etmiş kişiye Coşkun Üçok 'her kimse' ve 'birisi'nden daha fazla yaklaşamıyor. 12 Eylül Vaka-i Hayriye'sinin ışığı altında yaşadığımız 80'lerde, Ankara Üniversitesi Rektörlüğü 1984-85 ders yılı açılış töreninde bu 16 devleti tanıtan bir kitapçık dağıtmış. Bu bilim kurumunun sunduğu bu faydalı eserde, Üçok'un anlattığına göre, Attila'nın Hunları İ.S. değil de İ.Ö. 5. yüzyılın Türk devleti olarak tanıtılınca, ortaya 1000 yıllık bir fark çıkmış. Uygurların 'matbaa tekniği'ni 'keşfettikleri' de söylenmiş. Karahanlılar devletinde halk tamamen Türk ve kısmen İranlıdır denmiş. Bu da ancak Türklere özgü bir marifet olsa gerek. Ayrıca, Altınordu devleti içinde yer alan bir Cuci ulusu varmış.”
Tabii tarihin eskisi daha kiymetlidir ve Türk tarihini mümkün oldukça eskitmekte yarar gören ‘Bilim Kurumu’, Ankara Üniversitesi, Türk tarihini bin yıl eskitmiş oluyor.
Murat Belge 16 devlet hikayesi ile igili de şöyle yazıyor.
[Geçenlerde '16 Türk Devleti'nin hangileri olduğunu soruyordum.
Bazı arkadaşlar uyardı ve hatırlattı: Bizim Tarih ve Toplum'un 38. sayısında (Ocak 1987) yayımlanmış olan, Coşkun Üçok'un bu konudaki yazısı... Coşkun Üçok, Siyasal Bilgiler Fakültesi'nin saygıdeğer bir profesörüydü. Milliyetçiliğinin, Kemalizm'inin de bir eksiği yoktu. Onun için, bu konuda söylediklerini ciddiye almakta herhalde bir sakınca görülmez.
Ama Coşkun Üçok bu '16 devlet'in hiçbir temeli olmadığını söylüyor. Şöyle bir alıntı vereyim: "Cumhurbaşkanlığı forsunun üst sol köşesinde bulunan güneşi çevreleyen 16 yıldızı her kimse, birisi a priori olarak bu yıldızların 16 Türk devletini simgelediğini kabul etmiş ve sonra da tutmuş her yıldıza bir devleti münasip görmüş. Ancak Türk tarihi hakkında, herhalde yeterli bilgisi olmadığı için, küçükleri bırakıp büyük bütün Türk devletlerini saysa bile 16 sayısını çok aşacağı için hiçbir ölçüte uymayarak keyfi bir biçimde 16 devletin adını sıralamıştır. Bunların içinde Türk oldukları kuşkulu olanlar bulunduğu gibi, devlet kurucularının Türk olmadıkları kesin olanlar da vardır. Buna karşılık kurucusu da, halkı da öz be öz Türk olanlar bu 16 içinde yer almamışlardır. İşin daha hoş yanı bu devletler içinden birini çıkarıp yerine başkası da konulabilmiştir. 15 Kasım 1983'te Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti kurulunca, bu küçük devlete 16'lar içinde yer verilebilmesi için o zamana kadar kitaplarda, broşürlerde, posterlerde yer alan Panu'nun kurmuş olduğu Batı Hun İmparatorluğu (48-216) listeden çıkarılmış ki, 16 sayısı bozulmasın."] (http://www.radikal.com.tr/haber.php?haberno=171101 15-07-2006 00:10)
Bir de kafatası ölçen Nihal Atsız’ın 16 devlet yalanı ile ilgili söyledikleri var. Nihal Atsız, 16 devlet’in tamamen uydurma olduğunu söylüyor. Atsız’ın Türklük konusunda kafası oldukça karışıktır, kafatası ölçüyor. Kimin Türk kimin Türk olmadığını bilmiyor. Türklüğü oldukça karışık buluyor ve karıştırıyor. Ölçüsüzdür. Kafatası ölçüyor ama ölçüsü yok.
Nihal Atsız 1969 da Ötüken dergisinin 65. sayısında ’16 Masal devlet ve uydurma bayraklar’ başlıklı makalesinde şöyle yazıyor:
“Her şeyimiz gibi tarihimiz de henüz kesin şeklini almış değildir. Türk tarihi nerden başlayıp hangi gidişi takip eder, kimler Türk`tür? Bunlar henüz belli değildir. Daha önce de belirttiğimiz gibi bazı büyük şahsiyetlerin Türk olup olmadığı üzerinde bile tarihçilerimiz arasında birlik yoktur.”
Nihal Atsız’ın Yaşar Kemal ile arkadaş olduğunu, Nihal Atsız’ın oğlu Yağmur Atsız bir röportajında söyledi. Eğer Nihal Atsız, Yaşar Kemal’in arkadaşı ise bu işte bir ‘bit yeniği var’. Uzun yüzlü ve hiç’te Asyalı’lara benzemeyen Nihal Atsız ‘Doğulu’ olabilir mi? Atsız.org sitesine göre Gümüşhane, Yozgat dolaylarındandır. Gümüşhane ve Yozgatta hala apocular eylem yapıyor, haledilmemiştir. Orada Türk yok.
Nihal Atsız Türkler’i Asya’dan gelme hesaplıyor ve onun için de rüyasında bütün Türklerin Tanrı Dağı etrafında toplayıp ulumalarını hayal ediyor. Atsız’ın hayallerini gerçekleştirmek lazım. Var iseler dönmelerine yardım etmek lazım.
Nihal Atsiz 16 yalan ile ilgili şöyel yazıyor:
[Şimdiye kadar 16 büyük Türk devleti kurulduğu hakkındaki kararı kimin verdiği belli değildir…
Cumhurbaşkanlığı forsundaki 16 yıldızın 16 büyük Türk devletini temsil ettiği hakkında şimdiye kadar benim hiçbir bilgim yoktu. Bu gibi konularla ilgilenen birisi olarak ben bu sembolü bilmedikten sonra acaba bunu kimler biliyordu? Yoksa bu da bir millî sırdı da ancak şimdi mi açığa vurulması uygun görüldü?
16 Türk devleti efsanesini, sayın Tekin Ererin Ocak 1969`da kendi sütununda yazdığı "Türklüğün 16 Avizesi" başlıklı makaleden öğrendim. Bu makalede sayılan 16 devlet arasında Samanlılar gibi Türk olmayan devlet bulunduğu gibi Akkoyunlular, Karakoyunlular, Safeviler, Mısır Kölemenleri gibi büyük ve muhteşem Türk devletlerinden bahsedilmeyişi, hele cihan tarihinin en büyük imparatorluğu olan Çengiz devletinin anılmayışı konuyu daha başlangıçta sakat hale getirmektedir.]
İşte Türk’ün vaziyeti budur. Tarih de karar ile yapılıyor. Birileri karar veriyor ve tarih oluyor. Türklük hiçbir tarihi, kültürel, etnik ve sosyal yapıya dayanmıyor. Karar verip tarih yapıyorlar, karar verip dil yapıyorlar, karar verip din yapıyorlar, karar verip millet kuruyorlar.
Nihal Atsız da problemin farkındadır ve kararlaştırılan tarih’in çok sayıda devletten söz etmesini yanlış buluyor, problemlere yola açacağını biliyor, düşürüyor.
Nihal Atsız anılan makalesinde şöyle yazıyor:
[16 büyük devlet... Tabii, Karamanoğulları ve daha küçükleri gibi ötekilerini de sayınca bu rakam kabaracak, en aşağı 50 devlet olacaktır. 50 devlet kurmayı bir başarı saymak, ilk bakışta mümkün gürünebilir. Fakat madalyonun ters tarafına dönünce iş tamamiyle değişir. Adama sorarlar: Elli devlet kurdun da neden hiçbirini yaşatamadın? Neden kala kala orta çapta bir Türkiye Cumhuriyetine kaldın?". Zoraki tarih bilginleri tabii bu sorunun cevabını veremeyeceklerdir. Çünkü tarihî gerçek hiç de öyle değildir. 16 veya 50 devlet kurulmuş değildir. Gerçekte anayurtta bir, nihayet iki devlet kurulmuş, anayurt dışında da buna üç beş devlet daha eklenmiştir. O kadar.] (http://www.atsiz.org/makaleler/goster.php?tab=articles&articleid=1019 15-07-2006 00:15)
Ya demek o kadar? O kadar da ama ne kadar? Bir tane mi, iki tane mi, üç tane mi? Belli değil. Türk’ün nesi belli ki devlet sayısı belli olsun?
Nihal Atsıza göre Moğular da Türk. Moğullar Türk ise neden Çinliler Türk olmuyor hayret edilecek bir durum. Ama nihayetinde Nihal Atsız da Türkler için yazıyor. O da tarih kuruyor. Beş paralık değerinin olmadığını biliyor.
Bir de ’tarih bilmini’ yazan, her dokunduğunu ’bilimsellike’leştiren ve her tarafından bilim fışkıran görevli, Yalçın Küçük, var. Küçük’e göre Türkler tek bir tane devlet kurmuş. Yani şimdi varolan devlet. Yalçın Küçük'e göre bu devlet 1999’dan sonra çözülmüştür.
Yalçın Küçük şöyle yazıyor:
[Ne oldu, Elenler’in, Türk Kurtuluş Savaşı, ve Kıbrıs Çıkartmasının revanını aldıkları söylenebilir, haklılığı var ancak tartışmaya açıktır. Bunun ötesinde ben Türk Devleti’nin sona erdilişinin tartşılabilir olduğunu düşünmüyorum, gösterebilmeği umuyorum; ancak kaçıncısı sona ermektedir, işte bu tartışmalıdır. Burada söylenebilecekleri kısaca şöyle sırayabiliriz: a) Türk devletlerinin sayısının on altı olduğunu söylemek, fazla inandırıcı görünmemektedir. b) Türk köleler tarafından kurulduğu ve yönetildiği kesin, Gazneliler Devleti’ne ”Türk” diyebilmek çok zor görünmektedir. Bilimsel açıdan zorluk var, yöneten dinastinin Türk olması, ”Türk Devleti” demek için hiçbir zaman yeterli sayılmamaktadır.]
Yalçın Küçük, devamla, İran’da ”Türk” kökenlilerin kurdukları ya da yöneticilik yaptığı devletlerden söz ediyor, ama onların Türk devleti olamayacağını yazıyor ve hiçbir tarihçinin bunları Türk devleti saymadığını yazıyor.
Yalçın Küçük devam ediyor:
[Öyleyse bize ”bilge” veya ”tekin” türü isimlerle, ulusal kimlik için ince bir ağıt olan Orhun Yazıları’nı bırakanları bir kenara koyarsak, Cumhurriyet Türkiyesi, biz Türkler’in kurdukları ilk ve son ”tam teşeküllü” Türk Devleti’dir. 10 Aralık 1999 ta-rihi itibarıyla bundan vazgeçtiğimizi ilân etmiş bulunuyoruz.] (Yalçın Küçük, 2002, s. 260)
Yalçın Küçük’ün kafası da Nihal Atsızın ki gibi karşıktır. Asya Türkçülerine nazaran Türklüğü daraltıyor. Kime Türk denmesi gerektiğini bilmiyor. Asya bağlantılı Türklüğe inanmıyor. Daha çok devşirmeleri Türk kabul ediyor ve özellikle Balkan devşirmelerini öne çıkarıyor. Ama ’Türklü’ğe bir yer bulamıyor.
Bulamaz çünkü Türk; Türk devleti kurulduktan sonra, yönetici gurubun, Avrupalı’ların emri ile, kendilerine yakıştırdığı bir isimdir. Türk’lüğü Asya ile bağlantılı gösterenler; Alman, İngiliz ve Ruslardır. Tamamen politik nedenlere dayanıyor. Tarih, kültür, etnitise ve sosyal yapı ile ilgili değil.
Yalçın Küçük’ün ”ilk ve son” devleti ise, Asya’dan gelenlerin devleti olmadığı açıktır. Asya’dan gelenler, ne sayıca ne de kabilliyet olarak bir devlet’e sahip olabilecek güce sahip değiller. Bugün hala Türkiye sayılan topraklarda yaşayan, bir veya birden fazla milletin, gurubun devleti de değil. Yani Türk Devleti, Kürtlerin, Lazlar’ın, Rumlar’ın, Pomak’ların, Pontos’ların, Gürcüler’in, Araplar’ın, Çerkezler’in ve diğerlerinin devleti değil. Türk devleti tamamen dış-güçlerin ihtiyacına göre kurulmuştur.
Türk Devleti, Devlet Bahçeli’nin partisini 2003 yılının sonlarına kadar düşman sayıyordu. MGK, devletin parçalanmasına neden olabilir gerekçesi ile damgalamıştı. MHP hükümete ortak olduğu zaman, MHP’li savunma bakanı önemli savunma toplantılarına katılamıyordu, askeri dış anlaşmalar toplantılarına katılması yasaklanmıştı.
Türk devleti; ”çimentocuların” İslami ve solcuların, devleti de dğil. Solcular sadece ”dayaklık” olarak kullanılmış, İslamilerin hangi durumda olduğu da AKP, Saadet Partisi ve diğerlerinin yaşadıkları ile ortadadır. Hala hanımlarını işyerlerine götüremiyorlar.
Türk devletinin gerçek sahibi, Kemalistler’in durumu da acılı ve acıklıdır. Artık Türk devletinin sahibi değiller. Kemalist önder kadrolar, Türk devlet’inin silahlı elemanları tarafından öldürülüyor, gazeteleri bombalanıyor, askeriyeden ve universitelerden uzaklaştırılıyor.
Yani Türk devleti bir geçiş süreci yaşıyor, çöküş sürecidir. Bugünkü biçimi ile yaşaymayacağı kesindir. Çözülmesinden nelerin ortaya çıkacağı belli değil.
Türk kelimesi, araştırılmaya değer ve onu daha sonraki bir yazıya bırakıyorum. Ama ”Türk” kelimesi’nin ne zaman kullanıldığı açık değil, oldukça geç kullanılmaya başlanmıştır, ne anlama geldiği de belli değil.

Beriwan

Het ontkennen van volkerenmoord, zoals de Holocaust, moet strafbaar worden. De ChristenUnie heeft daartoe een wetsvoorstel ingediend. Wie opzettelijk genocide en misdrijven tegen de menselijkheid ontkent om daarmee anderen te beledigen of aan te zetten tot haat, maakt zich volgens het voorstel schuldig aan een strafbaar feit waarop maximaal een jaar cel staat.De indiener van het wetsvoorstel, Tweede Kamerlid Tineke Huizinga van de ChristenUnie, wil een en ander expliciet in het wetboek van strafrecht opnemen om een duidelijk signaal te geven dat dergelijke ontkenningen ontoelaatbaar zijn. Ook is het dan beter mogelijk om discriminatie op internet aan te pakken, zei Huizinga donderdag bij de presentatie van haar voorstel.Voor slachtoffers van volkerenmoord en hun nabestaanden zijn welbewuste ontkenningen van het aangedane kwaad of opzettelijke verdraaiing van feiten ,,onverteerbaar''. Huizinga noemde als voorbeeld behalve de jodenvervolging door de nazi's tijdens de Tweede Wereldoorlog ook de omvang van de slavernij, waarin ook Nederland een ,,kwalijke rol'' heeft gespeeld.Bovendien herinnerde het Kamerlid aan de volkerenmoord op Armeniërs in 1915 ten tijde van het Ottomaanse rijk die in het hedendaagse Turkije en door Turken elders nog steeds wordt ontkend. Huizinga en andere Kamerleden zijn de afgelopen tijd bedolven onder e-mails van vooral Turken die zich tegen het voorstel van de ChristenUnie keren.Huizinga benadrukte dat haar voorstel niet bedoeld is om de vrijheid van meningsuiting te beperken. Het debat over feiten in de geschiedenis moet volgens haar altijd worden gevoerd. De ontkenning, goedkeuring of rechtvaardiging van volkerenmoord moet daarom strafbaar zijn op het moment dat het een welbewuste uiting is om mensen te beledigen en te discrimineren.De Federatie Armeense Organisaties Nederland noemt het wetsvoorstel een stap voorwaarts en is blij dat de Armeense genocide expliciet in de toelichting wordt genoemd. Een vertegenwoordiger ervan, Inge Drost, gaat ervan uit dat het met deze wet mogelijk zou zijn om sites in Nederland aan te pakken waarop de Armeense volkerenmoord wordt ontkend, zoals op de volgens haar onschuldig ogende site www.armenië.nl.Ook het Landelijk Bureau ter bestrijding van Rassendiscriminatie en het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) lieten in een reactie weten het voorstel te steunen. Het wetsvoorstel gaat nu eerst voor advies naar de Raad van State, waarna de Kamer zich erover kan buigen.