Turkisering /Arabisering

Turkisering /Arabisering

Het is goed om de situatie in Koerdistan eerst nog eens duidelijk uiteen te zetten. De Koerden in Irak, Iran, Turkije en Syrië zijn daar een belangrijke minderheid; ze maken ca. een kwart van de totale bevolking uit, die een eigen historie heeft, een eigen cultuur en een eigen taal. Koerden zijn nooit Turks of Arabisch geweest en zullen nooit Turks of Arabisch zijn. Turken erkennen niet eens Koerdische identiteit zij noemen ons "bergturken" terwijl wij even verwant zijn met Turken als een Nederlander verwant is met een Chinees. Koerden zijn het enige volk van klein Azië dat niet verturkt is toen de Seljuks (afkomstig uit Centraal Azië) Klein Azië veroverden. Koerden behoren linguïstisch tot Iraanse volkeren. Kijk naar onze tradities het maakt niet of het een Turks of Russisch of Syrisch Koerd is, wij vieren allen Newroz het Zoroastrisch nieuw jaar, de vorige religie van Perzië.
Terwijl het Ottomaanse rijk in naam van de islam de minderheden onderdrukte, voert de kersverse Turkse republiek de repressie op tegen alle niet-Turken, onder de vlag van het nationalisme. Volgens de officiële Turkse geschiedschrijvers en ideologen zijn de Koerden 'Bergturken'. De slogan van Kemal Atatürk "Gelukkig is diegene die zegt:ik ben een Turk" wordt nog elke dag in alle Turkse scholen gescandeerd.
Jaren lang hebben de Koerden gevraagd om een vorm van autonomie zonder steun van Europese landen. Hun verzet, geleid door de allerlei organisaties nu toch weer in de bergen voortgezet. In een poging dit verzet te breken, verwoesten de legers van Turken en Arabieren nog honderden dorpen, het vee afslachten, de waterbronnen vergiftigen: dit proces is nog niet beeindigt.
Het Turkse leger heeft de VS en EU onder druk gezet met betrekking tot een op handen zijnde Koerdische staat in Irak. Op dit moment is de enige manier voor de Turkse machthebbers om de situatie onder controle te krijgen om zelf Noord-Irak binnen te vallen en de bezetting van Noord-Cyprus in stand houden. Als dat hun zou lukken, dan zullen zij dat land besturen gezamenlijk met andere dictatoriale Arabische en Perzische regimes.
De Koerden hebben daarenboven pech dat ze niet, zoals de Palestijnen, kunnen rekenen op de solidariteit van andere staten in de regio. Meer nog. De Koerden, waarvan het gros, behalve Turkije te vinden is in Iran, Irak en Syrië, zijn de speelbal van de regionale ambities van de staten waarbinnen ze vertoeven.
De Turkse invasies zijn jaarlijkse kost. Dit jaar is het Turkse leger al minstens vier keer Noord-Irak binnengevallen. Het Turkse leger jaagt in Noord-Irak op de Koerden, niet op iets anders.
In het noorden van Irak en zuiden van Turkije is een crisis van serieuze omvang aan het broeien die op korte termijn zou kunnen exploderen tot openlijk geweld. Sinds 1975 heeft de Turkse en Irakese regeringen honderdduizenden Koerden en Assyriërs (Suryani / Keldani en Arameeërs) gedwongen hun huizen te verlaten en in die huizen Turken en Arabieren gezet. Een tactiek die inmiddels bekend staat als de 'Turkisering / arabiseringcampagne'. Na het omverwerpen van de Irakese regering in april 2003 zijn grote groepen Koerden teruggekeerd naar hun oorspronkelijke huizen en landbouwgronden, maar in noord - Koerdistan (Turkse deel) niet. Etnische spanningen tussen de teruggekeerde Koerden en de Arabische kolonisten escaleren in ijltempo.
De Koerdische leiders zien een historische kans om de etnische zuivering die zich in het noorden van Irak en in het oosten en zuiden Turkije heeft afgespeeld een ommekeer te geven in toekomstperspectieven voor honderdduizenden ontheemde Koerden en andere minderheden. Bij hun eisen in de onderhandelingen met de Irakese interim-regering staan de rechten van de ontheemden hoog op hun prioriteitenlijst. Het zal moeilijk zijn om een rechtvaardig systeem te vinden dat de vele eigendomsconflicten kan oplossen. Dat is een schone taak voor de Eigendomsclaims Commissie die in januari 2004 is geïnstalleerd, maar die nog altijd niet echt werk heeft gemaakt van deze tikkende tijdbom.
Sinds de jaren dertig van de vorige eeuw hebben opeenvolgende Irakese regeringen geprobeerd om de etnische samenstelling van het noorden te veranderen door Koerden en Assyriërs eruit te smijten.
Turkisering /Arabisering
Op grote schaal begon de Arabisering in de jaren zeventig. In die periode werden minstens 250.000 Koerden en andere niet-Arabieren uit de noordelijke regio verdreven. Tegelijkertijd bracht de regering landloze Arabieren uit de nabijgelegen al-Jazira woestijn naar de Koerdische regio om de landbouwgronden te bewerken. De grondeigendomaktes van de Koerden werden ongeldig verklaard. De regering kreeg zelf zeggenschap over de Koerdische groep en verhuurde deze met jaarcontracten aan de Arabische boeren.
In Kirkoek kregen de Arabische kolonisten wel eigendomstitels van de grond die ze bezetten. Doel van de Arabisering was om regeringscontrole te krijgen over de olierijke en vruchtbare gronden in het noorden van Irak. De kwart miljoen verdreven Koerden kwamen vooral uit de grensgebieden met Iran en Turkije. Hun dorpen werden vernietigd om zo een cordon sanitaire te bouwen langs die gevoelige grenzen. Tienduizenden ontheemden vluchtten naar Iran. Velen van hen keerden terug nadat de Koerdische regio in 1991 autonoom werd maar konden onmogelijk weer in hun oude dorpen wonen als die in gebieden lagen die onder regeringscontrole waren. De overgrote meerderheid van de ontheemde Koerden kwam terecht in Koerdistan.
In Noord- Koerdistan hebben Turken 7 Koerdische steden gezuiverd door de Koerden: Malatya, Sivas, Tunceli, Erzincan, Erzurum, Elazig, Maras zijn bijna volledig geTurkiseerd. Bevolking van deze steden circa 80% woont nu ergens anders; EU landen noemen deze bevolkinggroep nog steeds "Turk" en laten de assimilatie hier toch aan Turkije; ze bevinden zich weer in een andere val van de Turken: deze Koerden bv. In Nederland mogen niet door Nederland geassimileerd worden maar door de turken. Turkse leger, dat via de Nationale Veiligheidsraad (MGK) achter de schermen de eigenlijke regering vormt in Turkije, blijft gevaarlijkste object voor hele Europa. De macht van het Turkse leger is immers grotendeels gegrondvest op het bestaan van een externe (of interne) vijand, onder andere west- Europese landen. De oorlog rechtvaardigt de immense militaire uitgaven en het op hoge toeren draaien van de militaire industrie waarbinnen de militairen lucratieve sleutelposten bezetten. MGK staat ook achter de moskeebouw, Turkisering en Islamisering binnen Nederlandse grenzen via zijn vaste voet Diyanet, duizenden legale en illegale instellingen en geheime dienst MIT.
Turkije en andere Arabische vijanden beschikken over een enorme militaire capaciteit aan de rand van immense oliegebieden. Het leger weegt bij deze landen zwaar op de politiek en kan daarvoor rekenen op de steun van de andere mogendheden die bang zijn van hun Turken Arabieren die binnen EU landen Islamisering uitvoeren!. Ankara, Teheran roepen beide het recht op zelfverdediging in ook al moeten daarvoor territoriale grenzen sneuvelen. En last but not least: telkens wordt de voorkeur gegeven aan een militaire aanpak van het conflict.
- De lidmaatschappij van Turkije.
Het Turkse leger heeft met westerse wapens lelijk huisgehouden in de Koerdische regio. Miljoenen Koerden werden uit hun huizen gedreven. Enkele duizenden dorpen verdwenen van de landkaart. Het geweld zorgde voor 40.000 slachtoffers, waaronder heel wat burgers. Nooit werd het Turkse leger en de contra-guerrilla een vingerbreed in de weg gelegd. Nooit vonden we de grote koppen op de voorpagina’s van onze pers. De verantwoordelijken voor dit gruwelijk geweld lopen vrij rond, meer nog, krijgen de rode loper uitgerold bij hun bezoekjes in de EU.
Deze kandidaat-lidstaat is nog niet een democratische rechtsstaat; Turkije is formeel kandidaat-lid van de Europese club. Er loopt al een douane-unie akkoord. Dat zegt veel over de EU. Het kandidaat-lidmaatschap van de EU werd overeengekomen met een regime waarin extreem-rechts comfortabel zetelt en dat ongestraft een territorium van EU, Noord - Cyprus bezet houdt, De ‘internationale gemeenschap’ heeft al voor minder een strafexpeditie uitgevoerd.
Het Turkse staatsmodel lijkt meer op een militaire dictatuur dan op een democratie. Het zijn niet de politici maar de militairen die er de macht in handen hebben. Een analyse van het politieke besluitvormingsproces toont duidelijk aan dat de democratisch verkozen regering voor heel wat beslissingen afhankelijk blijft van de goedkeuring van de legertop. De militaire bevelhebbers geven de grenzen aan waarbinnen de politici kunnen ageren, en niet omgekeerd.
Voor het uitoefenen van haar macht maakt de legerleiding voornamelijk gebruik van de Milli Güvenlik Kurulu of Nationale Veiligheidsraad. De MGK bestaat uit tien leden en is paritair samengesteld uit militairen en politici. Onder haar leden tellen we de chef van de Generale Staf, de bevelhebbers van de landmacht, luchtmacht, marine en gendarmerie, de president, de premier en de ministers van Defensie, Buitenlandse Zaken en Binnenlandse Zaken. Officieel vormt het een adviserend orgaan, maar de beslissingen worden door de legerleiding wel degelijk als bindend beschouwd. Volgens artikel 118 van de grondwet is deze Veiligheidsraad bevoegd voor alles wat de ‘integriteit en de ondeelbaarheid van het land en de vrede en veiligheid in de samenleving’ betreft. In de praktijk wordt deze omschrijving zeer ruim geïnterpreteerd.
Onder druk van de Europese Unie werd de pariteit intussen opgeheven. De samenstelling van de MGK werd aangepast zodat de militairen voortaan een minderheid vormen. In de praktijk ressorteert deze hervorming net zoals vele andere Europees geïnspireerde pogingen echter weinig effect. Zolang de legerleiding de ministers in haar macht heeft, maakt de precieze samenstelling van de Veiligheidsraad natuurlijk weinig uit. De legertop beschikt ook over heel wat privileges. Zo hebben de generaals een grote invloed op het rechtssysteem en stellen ze éénzijdig het defensiebudget op. Officieel luidt het dat al deze politieke macht noodzakelijk is om de Turkse way of life te kunnen verdedigen. Politici zouden hier niet altijd even goed toe in staat zijn.
Het leger heeft via haar holdings ook een groot deel van de Turkse economie in handen. De OYAK-holding bestaat uit 30 ondernemingen, stelt zowat 30.000 mensen te werk en behaalde in 2000 een geconsolideerde jaarwinst van $ 550 miljoen. De zusteronderneming TSKGV is iets kleiner dan OYAK en is specifiek gericht op wapenproductie. Beide holdings genieten verregaande fiscale privileges, wat door andere bedrijven terecht als oneerlijke concurrentie wordt aangezien.
Gepensioneerde officieren krijgen vaak een bestuurszetel aangeboden in privé-ondernemingen. Zo is een hechte band met de huidige legerleiding verzekerd. Vermits er weinig tot geen democratische controle is op het defensiebudget, kan het ‘Militair Industrieel Complex’ ongehinderd zijn gang gaan. Turkije geeft bijgevolg een indrukwekkende 4,5% van zijn BBP uit aan landsverdediging, en dat zijn enkel de officiële cijfers. De militairen onderhouden bovendien nauwe banden met machtige industriëlen zoals Taskent en de families Koç en Sabanci. Het leger heeft dus zowel direct als indirect een sterke greep op de Turkse economie. Deze combinatie van politieke, militaire en economische macht maak de positie van de militairen vrijwel onaantastbaar.
De droom van een echt democratische seculiere staat leeft alleen in de hoofden van het politieke en militaire establishment in Ankara en bij Europese politici. Die politici hebben kennelijk geen boodschap aan schending van mensenrechten en vrijheid van godsdienst. Turkije zal in de loop van de onderhandelingen over toetreding tot de EU steeds beter aan de criteria voor lidmaatschap gaan voldoen, is de redenering. Martelingen en het met geweld neerslaan van demonstraties zullen verdwijnen en de genocide op de Armeniërs zal worden erkend.
En wie een openbaar debat wil of zich in de pers een eigen mening denkt te kunnen permitteren over kwesties als Cyprus, de Koerden, Armeniërs, de minderheden in het algemeen, het leger, de meer en meer vervloeiende grens tussen kerk en staat, moet heel goed op zijn tellen passen. De (inmiddels ingetrokken) strafklacht tegen Orhan Pamuk is slechts het topje van een kolossale ijsberg. Het aantal critici dat om minder is vervolgd, mishandeld of vermoord is waarschijnlijk veel groter dan het officieel bekende cijfer. Turkije werd het afgelopen jaar 290 keer door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens veroordeeld wegens schending van de mensenrechten. Weet U onder welke gruwelijke omstandigheden leven Koerden.20 miljoen mensen worden niet erkend, ze mogen niet hun taal officiële studeren. Namen van Koerdische woonplaatsen al lang veranderd en Koerdistan geheel onder Turkse militaristische gezag en onderdrukking. Waarom geen enkele woord over onopgeloste Koerdische kwestie. Wij als OKB (Onafhankelijke Koerdische Beweging) /Nederlandse burgers teleurgesteld met uw domme standpunten die niks anders dan de verdere bezetting van Nederland door deze Arabische en Turkse verlenging veroorzaken.
Ondanks alle druk, wordt de mensenrechtensituatie nog steeds grotendeels bepaald door de veiligheidsdiensten, het leger en de politie. In Turkije kwam in 2005 het hele spectrum aan mensenrechtenschendingen nog steeds volop voor: marteling en mishandeling, buitengerechtelijke executies, beknotting van de vrijheid van meningsuiting, gevangenzetten van gewetensbezwaarden en 'verdwijningen'. Nog altijd staan talloze wetten het uitoefenen van fundamentele rechten in de weg. Functionarissen van de overheid nemen geen afdoende maatregelen om geweld tegen vrouwen, minderheden en niet Islamieten te voorkomen en te bestraffen. Ook het feit dat verschillende Europese landen elk jaar nog steeds asielaanvragen van Turkse staatsburgers erkennen, wijst er zonneklaar op dat Turkije nog ver is verwijderd van de geldende EU- standaarden. Zo bijvoorbeeld werden in Oostenrijk 19,11% van alle Turkse asielaanvragen erkend, wat een hoog percentage is.
Progressieve veerislamisering is het meest merkbaar op het politieke vlak, in de invloed op het Islamitische bewegingen en organisaties, de opkomst van de Islamitische opvoeding systeem en bepaalde elementen in de levensstijl. De Turkse overheid steunt duizenden moskeeën en rond de 90.000 imams, terwijl de Christelijke gelovige organisaties nog steeds geen donaties kunnen ontvangen in Turkije. Het gaat zelfs verder: bestaande kerken zijn veroordeeld door de staat, doormiddel van een wet dat het mogelijk maakt locale overheden de hoeveelheid nieuwe mensen dat zich aanmeld voor een Christelijke organisatie af te laten nemen. Deze organisaties zijn verplicht door de wet om de kerken te dragen. Zodra de bestaande leden zijn overleden, wordt de kerk automatisch staatseigendom. Sterker nog: plaatselijke overheden werken nieuwe Christelijke kerk bouw projecten tegen. Door deze constante onderdrukking en de groei van Moslims, de Christelijke populatie is verminderd van 28% tot 0,1% in de afgelopen eeuw. Turkije is een schijn democratie die door militairen en politie bijeengehouden wordt. Zoals in alle islamitische landen heeft men moeite fundamentalisten uit de regering te houden maar dat zal in de toekomst niet meer lukken. Als Turkije toegelaten wordt tot de EU krijgen meer dan 100 miljoen moslims het recht over onze normen en waarden mede te oordelen en zullen zij meer rechten willen voor moslims die hier reeds wonen. Wij voelen nu al beledigd door hoofddoeken en minaretten in ons land.Als Turkije bij de EU wil behoren moet de Koran zelf veranderd worden en de tegen ons gerichte 'jihad' verwijderd, alsmede de wrede straffen van de 'sharia'. Zoek eens naar de verwaarloosde en gevandaleerde restanten van het christendom in Turkije.Natuurlijk doet Turkije er alles aan om zich bij ons aan te passen. De islam probeert al eeuwenlang de deur naar Europa open te trappen de de huidige EU is dé kans om dat te verwezenlijken.
Turken en Arabieren als moslims naar Europa komen met "een haat tegen het Westen": dit is toch geen immigratie?
Wij kennen de "Heilige Maria" kerk niet in Turkije. Wat men wel weet is dat christenen daar achtergesteld worden, dat de Aya Sophia moskee in Istanboel (Constantinopel)ooit de Santa Maria Kathedraal was, dat in ieder geval in Capedocië de ogen van christelijke heiligen uitgeschraapt zijn. Turkije was dus ooit christelijk maar daar is nog weinig van te zien. Afghanistan was Buddhistisch, Indonesië was grotendeels Hindoe, Iran erkende Zoroaster als God - allemaal verdwenen door het imperialisme van de islam. Vraag het de Hindoes in India die forten bouwden (nog te zien) om islamitische legers tegen te houden, vraag het de Armeniërs, de Koerden, de Hongaren, de Serviërs. De islam geschiedenis is doordrenkt van het bloed van anders denkenden. Nu ben jij aan de beurt? Minister Donner en nog anderen willen nu ook ons uitleveren aan deze barbarij.
Degene die Turkije/de islam bij de EU willen betrekken zijn vergelijkbaar met collaborateurs die met de vijand heulen. Aan hen ook de verantwoordelijkheid dat er in de toekomst conflicten zullen ontstaan tussen de islam en Europeanen - zoals tussen moslims en anders-denkenden in vele andere landen. Kennen onze politici de geschiedenis niet van de Islam/het Christendom? Er is niets veranderd sinds Mohammed-de-Verschrikkelijke-Krijgsheer met zijn expansiedrift om de umah wereldwijd te verbreiden. Europa wil die Mohammed welwillig te zijn? Ze lijken welk getikt! Europa zit reeds met de gebakken peren van islam expansie tegen de wil in van de meeste Europeanen. Turkije heeft de Europese regelgeving (acquis communautaire) in eigen recht nog niet omgezet.Het optreden in de kwestie Cyprus toont aan dat die hoop ijdel is. In december 2004 werd overeengekomen dat Turkije voor het begin van de toetredingsonderhandelingen het douaneverdrag met alle EU-staten moest ondertekenen. Daarmee zou Turkije impliciet Cyprus erkennen. De Turken bezetten het noorden van Cyprus sinds 1974, Turkse leger met 38 000 man en tienduizenden paramilitaire Turkse grijze wolven roven de goederen van de Cyprioten onder de ogen van EU landen(terwijl Cyprus een deel van EU is) en nog steeds is er geen enkele Turkse soldaat weg uit Cyprus. Turken voerden sinds die tijd hun bekende demografische oorlog; Aantal Turken op de eiland steeg naar 350 000, terwijl ze niet meer dan 60 000 waren. Acceptatie van bezetting en deze demografische oorlog zal grote gevolgen hebben voor de west - Europese landen. Turken en Arabieren voeren namelijk hier ook een heftige demografische oorlog tegen de ongelovige westerlingen! Dit proces is juist niet anders dan het werk wat in Koerdistan en Cyprus gedaan wordt. Arabische liga en andere islamitische landen hebben grote belangen bij de EU- lidmaatschappij van Turkije, strategisch wordt dit beschouwt als de belangrijkste stap om in de toekomst meerderheid krijgen binnen EU landen.
Tegenwoordig leven ongeveer 6 miljoen Turken in de Europese Gemeenschap, in Duitsland, Frankrijk en Nederland in het bijzonder. Integratie van deze georganiseerde mensen is onmogelijk zolang Turkije zijn macht vertoont binnen EU landen, ze moeten voor altijd Turk blijven en voor de Turkisering van Europa werken, doelt TC. De bevolking van Turkije is gekenmerkt door een hoge bevolkingsgroei, wat leidt tot 92 miljoen inwoners binnen tien jaar, dat dan de bevolking van Duitsland overstegen zal hebben in die tijd.Dit probleem is helder, en is nog steeds onopgelost in de al bestaande leefgemeenschappen binnen Europa. Het rapport van de EU commissie voor uitbreiding, gepubliceerd in Oktober 2004, bevat referenties naar onderzoeken die schatten de potentiële migratie van Turkije op 13 miljoen mensen. Vanwege deze grote potentiële migratie van Turken, zal de toelating van Turkije tot de EU een groter ramp tot gevolg hebben in de toekomst.Hier in Nederland het percentage Anti-westerse Moslims neemt snel toe door de georganiseerde migratie hoofdzakelijk uit Turkije en Marokko, gesteund door 40 Islamitisch landen, onder de slogan: "trouwen, trouwen, trouwen" en "herenigen, herenigen, herenigen" totdat je daar de meerderheid krijgt", terwijl het aandeel autochtonen snel afneemt. Dit heeft twee belangrijke oorzaken. Ten eerste vluchten er meer autochtonen uit Nederland door de grote overlast, veroorzaakt door Moslims. Ten tweede hebben Moslims een veel groter geboorteoverschot door hun onnatuurlijke, asociale tactiek van herhaalde gezinsvorming met opeenvolgende buitenlandse partners, ten laste van onze sociale voorzieningen.Het voornaamste element van een lidmaatschappij tactiek van Turkije dus bestaat uit nieuwe type demografische strijd met de volgende elementen: migratie en de vorming van geïsoleerde Turken- moslimgemeenschappen binnen EU; Het huwen met meerdere vrouwen, waar toegestaan; gezinsvorming d.w.z. migratie van vrouwen, gezinshereniging d.w.z. vervolgmigratie van verwanten en het verwekken van veel kinderen. Hebben wij de invasie van Turkije op Cyprus vergeten? Of wat er gebeurde met 'etnische Albanezen'die in Servië gingen wonen daar waar ooit door moslims vermoorde monniken van die beroemde brug hingen, waar kerken en kloosters nog recentelijk in brand gestoken werden?
In Nederland wordt deze strijd op dit moment op straat en wijk niveau uitgevoerd, onder de naam Islamitische gemeenschaap, Turkse gemeenschaap, Marokkaanse gemeenschaap etc zijn er honderden duizenden mensen georganiseerd: deze mensen hebben geen enkele binding met de Nederlandse cultuur, leefwijze; met het huidige systeem hebben ze wel, maar dit is alleen voor de uitkering; ze doen alsof ze hun eigen staatje hebben binnen Nederland! Op deze manier willen ze hun nieuwe generaties buiten de landelijke sociale leven houden om een mogelijke assimilatie door de huidige meerderheid tegen te gaan, dit is nu hoofdzaak want als ze 3e en 4e generaties apart kunnen organiseren dan is de toekomstige bezetting van dit land wel gelukt, want reguliere Nederlandse bevolkingsgroei zakt heel snel naar beneden en over 15 jaar willen ze dat de ongelovige Hollanders hun gewoontes moeten accepteren niet andersom. Tjechzenië wil afscheiding omdat het op het zelfde manier als nu in Nederland een moslim land geworden is. Toen kwamen er moslims binnen, via geboortes en migratie hebben ze meerderheid gekregen. Libanon ook, Syrie, Kosovo, Bosnie allemaal via deze weg, Turkije precies hetzelfde. Wij hebben even veel recht, maar zeker ook de plicht, onze Westerse cultuur instaand te houden en te verdedigen door grootschalige infiltratie van de islam tegen te gaan, net zoals islamitische landen die onze Westerse cultuur afwijzen en 'islamitische normen en waarden' in eigen landen gehandhaafd willen zien. Stop met de illusie dat deze Turken en Arabieren hierheen voor de werk komen en voor altijd in minderheid zullen blijven!
De overheid zal een eind moeten maken aan het voornaamste wapen van de islam, migratie en gezinsvorming door ook islamitische landen te weren uit de Europese Gemeenschap. Daardoor zullen immers de allergrootste islamitische migratiestromen ooit naar het Westen ontstaan en wordt de Westerse samenleving en democratische rechtsorde voorgoed vernietigd.